Nie pamiętam, kiedy poznałam hasło Osoba Wysoko Wrażliwa, natomiast mam wrażenie, że ostatnio wysoka wrażliwość stała się… modna. Może dlatego, że wzrosła świadomość, więcej osób odkryło u siebie ceny osób wysoko wrażliwych, więcej osób odważyło się przyznać do nadwrażliwości. Może też więcej influencerów o tym opowiedziało, dlatego ten temat stał się ostatnio częściej spotykany w Internecie? Nie wiem. Natomiast czuję, że to sfera, którą należy omówić, poznać. Nie tylko wtedy, gdy same czujemy, że nasze umysły z trudnością segregują bodźce napływające do nas w ciągu dnia, ale też dlatego, że jako elementy społeczności powinniśmy umieć grać do jednej bramki. Jako mamy, siostry, przyjaciółki, znajome – powinnyśmy być empatyczne i wrażliwe na to, co czują inne bliskie nam kobiety. 

 

Oczywiście zaczęłam od przeskanowania siebie samej – czy jestem osobą wysoko wrażliwą? Nie, chyba nie. Jestem empatyczna, jestem refleksyjna, ale dość dobrze radzę sobie z różnymi bodźcami, a nawet dobrze funkcjonuję, gdy dużo się dzieje. Czyli jednak nie jestem WWO. 

 

Ja to ja, ale Wy?

 

Kilka tygodni temu (uważam, że to nie był przypadek :)) spotkałam się internetowo z Magdaleną Juchniewicz, która działa jako coach Osób Wysoko Wrażliwych. Sama jest wrażliwcem, natomiast nie jest introwertykiem, co znaczy, że świetnie tłumaczy świat WWO. Stąd nasza rozmowa również na łamach The Mother MAG. 

 

Zadałam Magdzie kilka pytań. Myślę, że rozwiniemy ten temat w przyszłości. A tymczasem – krótki przewodnik po wysokiej wrażliwości. 

 

Monika Pryśko: Osoba nadwrażliwa, czyli jaka? Nadpobudliwa? Nie mogąca poradzić sobie z emocjami? Za bardzo zaangażowana? Za bardzo empatyczna? No właśnie – jaka?

 

Magdalena Juchniewicz: Osoba wysoko wrażliwa to osoba zdecydowanie: zaangażowana, niezwykle empatyczna, uczuciowa, umiejąca się wczuć doskonale w emocje i w sytuację drugiego człowieka. To człowiek, który świat przyjmuje za bardzo do siebie. Ma tendencję do przejmowania się i zamartwiania, ale jednocześnie chce wszystkim za bardzo pomóc kosztem siebie. Pracownicy niezwykle lojalni, pracowici, nastawieni na drugiego człowieka. W związkach bardzo często podatni na relacje toksyczne. Kochający za bardzo i czujący za wiele. 

Delikatni a jednocześnie niezwykle silni, jeżeli tylko zaczną być świadomi swojej wysokiej wrażliwości. Wiecznie analizujący, ale jednocześnie gotowi do działania. 

 

Według informacji, które przeczytałam w internecie, około 20% ludzi na świecie w inny sposób przetwarza bodźce płynące z zewnątrz, ich mózg inaczej reguluje przepływ emocji. Czyli tak naprawdę mówimy tu o zjawisku, które jest naprawdę częste.

 

Zgadza się. Mówi się wśród psychologów i naukowców, że wysoko wrażliwe osoby swój układ nerwowy mają „na wierzchu”. Ich mózg non stop procesuje. Dlatego tak bardzo wskazany jest regularny i częstszy niż innym odpoczynek. Umiejętność dbania o równowagę i balans w życiu zarówno zawodowym, jak i osobistym.  

 

Co warto wiedzieć o osobach nadwrażliwych? Czy spotykając osobę, która według nas może być osobą wysoko wrażliwą, możemy ją otoczyć większą naszą uwagą, czy to jest zbędne?

 

Przede wszystkim warto wiedzieć, że wrażliwca można bardzo łatwo zranić. Że dłużej niż przeciętna osoba tzw. nie wysoko wrażliwa, przeżywa emocje, zdarzenia, sytuacje i ludzi. Że nie znosi przebodźcowania, hałasu. Nie służy jej długotrwałe napięcie i konflikty, gdyż potem bardzo szybko i mocno odczuwa to wrażliwiec w swoim ciele. Somatyka daje o sobie znać i objawia się to np. migrenami lub innymi dolegliwościami.

Należy być wyrozumiałym, jeśli wrażliwiec mówi, że potrzebuje spokoju, że potrzebuje odpocząć w samotności. 

 

Jak żyć z nadwrażliwością? Jak pokierować swoim życiem, by nie narażać się na stres?

Przede wszystkim punktem zwrotnym u wrażliwców jest moment, w którym skonfrontują się ze swoją wysoka wrażliwością. Wtedy zaczyna się wszystko powoli zmieniać. Zaczynamy być bardziej uważni na swoje potrzeby. Słuchamy naszego ciała. Nie wchodzimy bezsensownie w miejsca, które nam nie służą, bo wiemy, że to się później kończy brakiem energii, brakiem efektywności w pracy lub naszym rozdrażnieniem w np. relacjach z bliskimi.

Generalnie dbałość o siebie, swoje środowisko, to, kim się otaczamy. Co oglądamy i czytamy. Ale również co jemy. To wszystko bardzo mocno wpływa na jakość życia wrażliwca. 

 

Jak sprawdzić, czy jest się osobą nadwrażliwą? Bo może jesteśmy cholerykami? Może mamy słabszy okres? Może to tylko zły dzień?

 

Jest mnóstwo literatury na ten temat, więc jednym z takich najprostszych sposobów jest zrobić sobie test, np. naukowej publikacji Elaine N. Aroon, która zbadała i udokumentowała wysoką wrażliwość.

Bardzo często wrażliwce korzystają z terapii, na której psychoterapeuta potwierdza wysoką wrażliwość.  Jeżeli terapeuta zna doskonale ten temat, może to być bardzo wzmacniające dla wrażliwca, która absorbuje codziennie cały świat. 

 

Jakie związki budują osoby nadwrażliwe? Rozumiem, że potrzebują relacji, które koją, zamiast powodować nową falę emocji. Jednak obie wiemy, że rzadko udaje się tworzyć związki pełne harmonii, samo dotarcie się w relacji to często walka.

 

Niestety to prawda. Teoria teorią, a życie pisze swój scenariusz. Wrażliwce mają często tendencje do toksycznych relacji. Idealnie byłoby mieć wspierający związek, z dużą ilością miłości i zrozumienia, ale na to niejeden wrażliwiec musi zapracować. Często zaczynając od siebie, aby uświadomić sobie swoje potrzeby i zachodzące w związku mechanizmy. 

 

 

Moniko, jak to się stało, że dziewczyna pracująca w biurze, matka 2 dzieci, psycholog z wykształcenia stworzyła markę dodatków do domu?

 

Tak się spełnia marzenia, na które nie można było sobie pozwolić wcześniej. Zawsze miałam artystyczne zapędy, ale gdy wybierałam studia, nie było mnie stać na czesne w upatrzonym studium charakteryzacji i kostiumografii. Poszłam więc na psychologię i szybko zaczęłam pracować, chociaż nie w zawodzie, a po godzinach szyłam sukienki dla lalek, maskotki czy poduszki. W życiu prywatnym dorobiłam się męża, dzieci i licznych przeprowadzek, które mam nadzieję, już się skończyły. Mieszkamy w Olsztynie i niech tak zostanie! Bardzo zależało mi, żeby “na swoim” było przyjemnie i przytulnie, żeby nasz dom wyrażał nasze pasje i upodobania. Zaangażowałam się w urządzanie mieszkania i pokochałam to, a że w pracy dotknęło mnie wypalenie, zaczęłam myśleć o zrobieniu z pasji sposobu na życie. Tak narodziło się HugMe. Własny biznes to skok na głęboką wodę, ale nie żałuję, że go zrobiłam i  każdemu polecam takie odważne kroki.

 

Jakie wnętrza lubisz?

 

Mogę o tym opowiedzieć na przykładzie naszego domu. To mieszanka starego z nowym – klasyczna biało/drewniana baza jest wzbogacona masą kolorów i faktur, książek, pamiątek i roślin. Poduszki i narzuty mają kluczowe znaczenie w tworzeniu takiego klimatu, a znalezienie odpowiednich nie jest proste. A właściwie nie było, bo teraz jest HugMe (śmiech).

 

 

Opowiedz o HugMe, czyli Twoim sposobie na to, by mieć takie wnętrze i pomóc innym w urządzaniu się. 

 

HugMe to efekt mojego podziwu i szacunku dla rękodzieła i artystów rękodzielników. Zawsze uważałam, że przedmioty wykonane ręcznie mają niezwykłą wartość – autor wkłada bardzo dużo swojego czasu i wysiłku oraz serca w to, aby przedmiot ten był piękny i wyjątkowy. Uwielbiam naturalne tkaniny, ważne jest dla mnie etyczne pochodzenie produktów, bo dbam o środowisko. Produkty, które sprowadzam do sklepu, są wytwarzane w niewielkich lokalnych manufakturach, co oznacza, że przy ich zamawianiu pojawiają się różnice językowe, kulturowe a nawet czasowe. To czasem niezła przygoda. 

 

Rozumiem, że sprowadzasz do Polski dodatki z różnych krajów. Jak je wyszukujesz? 

 

W asortymencie HugMe są obecnie produkty z Argentyny, Maroka, Indii, Turcji i Mali. Fascynuje mnie bogactwo rękodzieła z całego świata, mam już na oku kolejne przepiękne produkty z Portugalii, Grecji czy Litwy. Za każdym razem produkty znajduję w podobny sposób. Poszukuję inspiracji, przeglądam zdjęcia, blogi, czasopisma. Jeżeli jakiś produkt zwróci moją uwagę, poszukuję informacji o tym skąd pochodzi, jak jest wytwarzany i przez kogo. 

 

 

Czyli każdy produkt w Twoim sklepie to efekt Twojego śledztwa?

 

Jasne! Pierwszym produktem, w którym się zakochałam na zabój, były okrągłe poduszki z pomponami – na początku wiedziałam tylko, że są utkane z wełny i pochodzą z Argentyny. Znalazłam jedynie dwa sklepy w Stanach Zjednoczonych i jeden we Francji, które oferują ten produkt na sprzedaż. Uznałam więc, że odnalezienie manufaktury produkującej te cuda i sprowadzenie poduszek do Polski będzie dla mnie dużym wyzwaniem. I tak też było. Odnalazłam producenta i nawiązałam z nim kontakt. Okazało się, że poduszki tkają artyści rękodzielnicy, zrzeszeni w niewielkiej lokalnej manufakturze. Technika utkania poduszek jest wyjątkowa ponieważ używają oni okrągłych krosien. Wełna, z której utkane są poduszki, pochodzi od lokalnych dostawców. Wszystko to sprawiło, że produkt ten, poza swoim niezaprzeczalnym pięknem, jest produktem regionalnym, naturalnym, wytwarzanym etycznie i z dbałością o środowisko. 

 

Co w swojej pracy lubisz, a za czym nie przepadasz?

 

Poszukiwanie inspiracji i nowych produktów jest najprzyjemniejsze. Później zaczyna się ta mniej fajna część, czyli formalności związane z dogadaniem zamówienia i transportu przesyłki do Polski. Nie jest to takie proste, ponieważ nie zawsze producenci posługują się językiem angielskim, istnieją też różnice kulturowe w tzw. “dobijaniu targu”, a płatności odbywają się w różnych walutach.

Nie zawsze udaje mi się porozumieć z producentem i zamówić to, co mi się podoba. Zdarzyło się, że producent nie chciał udzielić mi szczegółowych informacji na temat manufaktury wytwarzającej dany produkt lub też miałam wątpliwości, co do jakości tkaniny. W takiej sytuacji nie podejmuję współpracy i szukam od nowa.

 

 

Aktywnie prowadzisz swój profil w mediach społecznościowych (na Instagramie?), pokazujesz siebie, swój dom, dzieci, przybliżasz siebie obserwatorom. Czy to było od początku dla Ciebie intuicyjne, skąd wiedziałaś jak promować swoje produkty?

 

Biznesowe działania w social media to dla mnie nowość i kolejne duże wyzwanie. Zanim zaczęłam promować sklep HugMe, czytałam poradniki, brałam udział w  webinarach i radziłam się osób bardziej doświadczonych ode mnie. Prowadzenie profili wymaga bardzo dużej aktywności i kreatywności. Jeśli ma przynosić efekty, wymaga czasu i pracy. Dodatkowo, pokazanie siebie i mówienie do obcych ludzi nigdy nie było moją specjalnością, więc musiałam zdecydowanie przełamać się i opuścić moją strefę komfortu. Chcę, aby HugMe kojarzyło się z ciepłem domowym i kolorami życia rodzinnego, dlatego pokazuję nasze rodzinne życie, ale robię to z poszanowaniem naszej intymności.

 

Skąd wzięłaś odwagę, żeby zacząć tak ryzykowny projekt – sklep z produktami premium – w pandemii, kiedy ludzie ograniczają koszty i zakupy, kontrolują wydatki. Czy w Twoim przypadku sprawdza się zasada, że dobra jakość się broni?

 

Czasami sobie myślę, że nie kierowała mną odwaga tylko brawura (śmiech). Pandemia to trudny czas dla wszystkich, na dodatek spowodowała przeniesienie sprzedaży do internetu. Zalewają nas oferty typu “dużo i tanio”, ale jakość tych rzeczy jest dyskusyjna, więc klienci kupują dużo, a potem szybko wyrzucają i szukają nowych rzeczy. Błędne koło. 

Myślę jednak, że stopniowo myślenie Polaków się zmienia i stajemy się coraz bardziej świadomymi konsumentami. Coraz więcej osób czyta etykiety, patrzy na składy i zwraca uwagę na to, gdzie i w jakich warunkach dany produkt został wyprodukowany. 

Produkty, które oferuję w sklepie HugMe są skierowane do takiej właśnie grupy odbiorców. Są to ludzie wrażliwi na rękodzieło, produkty oryginalne i wyjątkowe, jakość tkaniny i teksturę. Są to osoby, które zdecydowanie wolą kupić jeden jakościowy produkt niż kilka tańszych. Wbrew pozorom, jest to dobry kierunek dla wszystkich, którzy chcieliby ograniczyć wydatki – robienie jakościowych zakupów powoduje, że z danego produktu możemy cieszyć się latami bez konieczności ciągłego kupowania nowych. 

 

Czy możesz podzielić się swoimi biznesowymi błędami? Co było największą nauczką, czego żałujesz?

 

HugMe to młoda marka, ale faktycznie mam już kilka biznesowych błędów na koncie. Pierwszy: niedoszacowanie budżetu na reklamę. Wiedziałam, że muszę mieć płatną promocję, ale liczyłam też na dotarcie organiczne poprzez publikowanie postów, udostępnianie czy też umawianie się z innymi bardziej rozwiniętymi kontami na reklamę barterową. Okazało się, że efekty takich działań są niewielkie. Najskuteczniejszą metodą reklamy jest płatna promocja.

Drugim moim błędem, wynikającym poniekąd z niskiego budżetu “na start” było to, że postanowiłam samodzielnie zbudować sklep internetowy HugMe. Zainwestowałam w domenę i stronę internetową, ale odpowiednie jej przygotowanie, edytowanie graficzne i zintegrowanie z serwisem płatności online i przesyłek, zajęło mi długie miesiące. Myślę, że jeżeli ktoś nie posiada odpowiedniej wiedzy czy doświadczenia w tym zakresie, tak jak ja, powinien pozostawić budowanie sklepu internetowego specjalistom. Co prawda, po kilku miesiącach udało mi się sklep uruchomić i o dziwo działa (śmiech), jednak straconego czasu już nie odzyskam.

Mimo wszystko mam takie głębokie przeświadczenie, że każda trudna sytuacja czy błędna decyzja, to nauka na przyszłość. Najlepiej uczymy się na własnym doświadczeniu i własnych błędach.

 

 

Jak się czujesz jako przedsiębiorczyni, czy to Cię zmieniło?

 

Po tych kilku miesiącach pracy u siebie nie mogę jeszcze powiedzieć, że czuję się “jak ryba w wodzie”. Cały czas staram się zorientować jak to wszystko działa, złapać swój rytm. 

Nie uważam, żeby to doświadczenie zmieniło mnie jakoś szczególnie. Może jedynie dowiedziałam się o samej sobie trochę więcej. Nauczyłam się sporo, nabyłam nowe umiejętności, poznałam wiele wartościowych osób. 

Nie wiem, jak rozwinie się ta przygoda, ale w tym momencie mogę już powiedzieć, że jest to doświadczenie bardzo ciekawe i wszechstronnie rozwijające. I ten rozwój jest dla mnie niezwykle istotny.

 

Czy ktoś lub coś Cię napędza, inspiruje, motywuje? Jaki masz sposób na działanie i konsekwentną pracę nad marką? 

 

Prowadzenie własnej firmy wymaga samodyscypliny. Nie ma nikogo “nad tobą” kto popędzi do pracy, przypomni, upomni. Muszę motywować sama siebie. Nie codziennie pracuję tak samo. Są takie dni/tygodnie kiedy mam dużo pomysłów, pracuję regularnie i ciągle wymyślam coś nowego. Są też takie okresy, kiedy to źródełko trochę się wyczerpuje i wówczas potrzebuję kilku dni na odpoczynek i regenerację. Kiedy zaczynałam, wmawiałam sobie, że muszę pracować codziennie tak samo i codziennie produkować nowe treści. Teraz wiem, że potrzebuję więcej oddechu. Kiedy publikuję mniej zdjęć i widać mniejszą aktywność w social mediach, w ramach “oddechu” pracuję nad edycją zdjęć, poprawiam sklep, uzupełniam produkty potrzebne do pakowania przesyłek albo zajmuję się tworzeniem i naszywaniem metek. 

 

Moniko, czego mogę Ci życzyć? 🙂

 

Zawsze powtarzam, że najważniejsze jest zdrowie, a dopiero później cała reszta, więc na początek poproszę o życzenie dużo, dużo zdrowia dla mojej rodziny i bliskich. Poproszę również o życzenia spokoju i odpoczynku. Od blisko 3 lat nie mieliśmy porządnego urlopu – potrzebujemy tego jak powietrza! Życz mi również wytrwałości i może odrobiny szczęścia w rozwijaniu sklepu. Nie jest łatwą sztuką przebić się na rynku i dotrzeć do Klienta. Wymaga to bardzo wiele czasu, pracy i cierpliwości, a cierpliwość nie jest moją mocną stroną. Szczęście również jest potrzebne – czasem o sukcesie nowej marki może zadecydować przypadkowe spotkanie, jedna reklama czy udostępnienie posta przez osobę o dużych zasięgach w social mediach. Taki mały łut szczęścia na polu zawodowym na pewno by mi się przydał. 

 

_____________________________________________________________________

Zdjęcia do sesji powstały w klimatycznym apartamencie na starym mieście w Olsztynie: LINK