Niedzielne poranki jak zwykle przynoszą ze sobą dużą dawkę słodkiego lenistwa. Ale, a a a, nie tak szybko, nie dla matki karmiącej.

Godzina 6:00 to odpowiednia pora, by podnieść osnute snem powieki i zerwać się na równe nogi. Jak w wojsku na pobudce, tylko bez chmary rześkich młodych mężczyzn jako towarzyszy – mąż wciąż chrapie. Po ogarnięciu wszystkiego, czyli około południa, rodzinny spacer. Zamarzyło nam się z mężem pójść do restauracji na obiad. Mała najedzona, więc może i nam się uda.

Przetrwaliśmy z młodą na śpiocha cały okres oczekiwania na zamówienie, ale ona jakoś wyczuwa, kiedy mama chce zjeść.

Obudziła się przy podawaniu dania. Przeczuwając pustostan w jej żołądku ruszyłam na poszukiwanie miejsca, gdzie w spokoju będę mogła ją nakarmić. Po moim pytaniu zakłopotanie pomieszane ze zdziwieniem na twarzy pani kelnerki oznajmiło mi, że nie mam czego szukać. Poczekałam jednak na odpowiedź werbalną, która potwierdziła moje przypuszczenia.

Otóż nie przewidziano miejsca dla matek karmiących.

Zainterweniowałam podsuwając pomysł postawienia mi krzesełka w wolnej wnęce przy sali dla gości. Stał tam stół i można było jakoś tak ukośnie usadowić się i schować cycek przed światem. Do dzieła! Moje dziecko ma jednak charakter odkrywcy i z zamiłowaniem jęło oglądać wszystko wokół, nie mogąc przy tym skupić się na jedzeniu. Odpuściłam. Dalszy ciąg opowieści jest taki, że mała zasnęła w drodze powrotnej i obeszło się bez histerii.

Brzmi znajomo? Myślę, że niejednej mamie przydarzyła się podobna historia.

I nie chodzi o samo karmienie piersią, a o niemożność uczynienia tego dyskretnie. Wiadomo, że kobieta powinna móc karmić w przestrzeni publicznej i nikomu nic do tego. Bo skoro Pan Bóg, czy ewolucja, a może kosmici? (niech każdy wybierze to w co wierzy), dali nam cycki, to mamy prawo wykarmić własne dzieci. Zgadzam się z tym, ale z zasadą „niech się wstydzi ten kto widzi” już niekoniecznie.

Ponieważ ja się po prostu krępuję wyjąć cycek na forum.

Kiedy muszę nakarmić dziecko, szukam bezpiecznego dystansu od ludzi. Nie chodzi o to, że nie karmię publicznie, bo tak jest. Czasem nie ma wyjścia i już. Ale staram się to robić dyskretnie. Dzieci są różne, np. moje ma zacięcie do odkrywania nowych miejsc i zwyczajnie odsłania moją pierś, żeby też sobie pozwiedzała. Mi, jako właścicielce tej piersi, niekoniecznie się to podoba, zwłaszcza że strumień życiodajnego napoju szaleje w najlepsze.

Pomyślałam, że włodarze restauracji, dysponując taką przytulną wnęką, mogliby ją wykorzystać w słusznej sprawie. Na przykład mogliby postawić w niej parawan z napisem kącik dla kobiet karmiących. Mały nakład finansowy, a ileż ulgi przynieśliby tym bardziej wstydliwym matkom (i swoim klientkom, co należy podkreślić). O zdegustowanych zjadaczach restauracyjnych posiłków już nie wspomnę.

Smutne to i prawdziwe, że kultura poszła w jednym kierunku, a nasza natura w drugim.

Dyskusja na temat karmienia piersią w ogóle nie powinna mieć miejsca. Po prostu powinno tak być i tyle. Ale gdzieś się ten wstyd przed nagością niektórych partii ciała ukorzenił i ciężko tak nagle zmienić przyzwyczajenia. Po ulicy, czy nawet plaży, nie chodzę bez stanika. Nie udało mi się nigdy zostać naturystką, choć brawa za odwagę, jak ktoś ma taką potrzebę. Dlaczego więc mam teraz, gdy wychowuję bobasa, zmienić tok myślenia i pozwolić cyckom hulać do woli po zaludnionych miejscach, by je po okresie laktacji znów schować do stanika na wieki wieków?  Myślę, że część matek zgodzi się ze mną i przyzna, że też woli się gdzieś z tym intymnym elementem wychowania naszych pociech schować i czuć się komfortowo wiedząc, że nikt nie patrzy.

Nie mamy się gdzie podziać!

Nie oszukujmy się – jedno lub dwa pomieszczenia dla kobiet z dziećmi na wielkie centrum handlowe to za mało na całą rzeszę karmiących matek. Poza takimi centrami to już w ogóle trudno jakieś miejsca do karmienia znaleźć. Myślę jednak, że niewielkim nakładem można stworzyć kobietom azyl, w którym będą odczuwać komfort podczas żywienia swoich małych ssaków, a co wyeliminuje dyskusję oponentów karmienia publicznego z jego stronnikami. Nie chodzi o wydzielanie konkretnych pomieszczeń, wyposażanie ich itp. Generuje to bowiem nakłady finansowe lub po prostu problemy lokalowe. Może warto jednak pomyśleć nad rozwiązaniem prostszym i nie kosztownym. Lokale gastronomiczne, urzędy czy centra handlowe nie mają problemu z wydzieleniem przestrzeni dla osób palących. Widziałam nawet ławki w parku z tabliczką: „tu wolno palić”. Są też coraz częściej wydzielane miejsca na spożywanie alkoholu pod chmurką. Zastanawiające, biorąc pod uwagę fakt, że karmiliśmy piersią jeszcze zanim zeszliśmy z drzew, a tytoń i alkohol wymyśliliśmy później.

Dlaczego więc nie zagospodarować kawałka przestrzeni dla matek karmiących?

Też może być tabliczka, choćby z napisem „strefa karmienia”. Myślę, że kobiety nie są wymagające, chcą po prostu nakarmić swoje dzieci. Wystarczy parawan oraz fotel, krzesełko lub kanapa. Albo bez parawanu, za to z siedzeniami ustawionymi tyłem do przechodniów. Społeczeństwo przechodząc odwróci głowę, bo to miejsce do karmienia. Tak samo jak niepalący nie pcha się do palarni. Fajnie byłoby mieć świadomość, że prawie wszędzie znajdzie się spokojną przystań przeznaczoną do karmienia dzieci. Taką, która oszczędzi nerwów i zakłopotania.

Świątynia dumania to nie miejsce do jedzenia

Nie mam pojęcia dlaczego utarło się, że miejsca przeznaczone do karmienia niemowląt zazwyczaj znajdują się w bliskim sąsiedztwie toalet. Nie pomylę się, jeśli stwierdzę, że nikt nie chciałby jeść w ubikacji. Skąd więc wziął się ten pomysł?! My, mamy karmiące piersią, mamy prawo do funkcjonowania w społeczeństwie na tych samych zasadach co inni. Nie chcemy chować się po wygódkach i ustępach. Takie samo prawo przysługuje dzieciom. Nie zapominajmy bowiem, że niemowlęta to też ludzie, tylko malutcy, którzy w swojej sprawie nie potrafią jeszcze zabrać głosu. Chyba, że chodzi o domaganie się jedzenia na cito i bez względu na to gdzie w danej chwili znajduje się ich mama;)

Szczerze więc ucieszyłabym się widząc miejsce dla kobiet karmiących nie przy, ani nie w toalecie, tylko normalnie, wśród ludzi, ale z dala od postronnych, często zniesmaczonych oczu.

 

 

Niedawno przy skrolowaniu jednego z portali społecznościowych natrafiłam na zdjęcie sympatycznego gościa, którego kojarzyłam z jakiejś imprezy sprzed X lat. Rozmowny, kontaktowy, zabawny, słowem taki, którego styl bycia zapada w pamięć. Zdjęcie było czarno-białe. Zmroziło mnie. Nie żył. Zaczęłam drążyć i okazało się, że śmierć była jego wyborem. Dlaczego?!

 

Każdy powie, że tak nie musiało być. Po „wszystkim” pytamy samych siebie, po co to zrobił, że taka szkoda, bo całe życie było przed nim. Pytanie to zadajemy znajomym próbując przybrać poważny ton głosu, wplatając je pomiędzy plotki, nowy kolor paznokci i inne nasze życiowe dylematy. Moralizujemy wewnętrznie i mielimy całą sytuację. I nic. Żyjemy dalej, by za jakiś czas znów usłyszeć podobną historię.

Ale tak niestety musiało być.

Dlaczego? Bo osoba, której nie zatamuje się krwotoku, wykrwawi się. Bo osoba z uczuleniem ukąszona przez pszczołę udusi się, jeśli nie podamy jej surowicy. I wreszcie – bo osoba czująca się w swoim własnym wnętrzu jak w klatce bez wyjścia, targana emocjami, z brzęczącym jak mucha nad uchem społecznie aprobowanym i powtarzanym sformułowaniem „nie pójdę do psychiatry, bo nie jestem wariatem” – w końcu poddaje się i umiera.

Powiedzmy to sobie wprost – wyhodowaliśmy w sobie myśl, która powoduje, że sami skazujemy się na śmierć!

Wiem, że to mocne słowa, ale mam wrażenie, że nasze zdrowie psychiczne nikogo nie obchodzi, nawet nas samych. Słyszymy wciąż tylko: „weź się w garść”, „będzie dobrze”, „wyluzuj”, „nie martw się”. I dobrze. Słowa otuchy i przysłowiowy „kop na rozpęd” zawsze są mile widziane. Zabawa kończy się tam, gdzie zaczynają się stany lękowe i depresyjne. Niemoc, strach, paraliż wewnętrzny, błędy w prostych, wykonywanych dotychczas bez przeszkód zadaniach, gonitwa myśli. Jesteś na karuzeli, z której nie ma wyjścia i której nie możesz zatrzymać. Strach ściska czaszkę. Wtedy zaczynają się schody. Miotasz się, nie wiesz, czy i gdzie szukać pomocy. W głowie nawarstwia ci się kolejny problem – musisz zmierzyć się z myślą, że zostaniesz uznany za „wariata”, no bo przecież na pewno wszyscy dowiedzą się, że byłeś u psychiatry lub psychologa. Nie ma przecież szans na to, że w poczekalni nie spotkasz kogoś znajomego czekającego na wizytę do dentysty czy innego „loga”. Bez pomocy się jednak rozsypiesz…

Ale niestety częściej wybierana jest druga z możliwych opcji pt. „poradzę sobie”.

Pewnie normalnie tak by się stało, jesteśmy w końcu silni, mamy poukładane w głowach, nie obchodzi nas zdanie innych, zawsze przecież radziliśmy sobie z chwilowymi problemami w pracy i w domu, kto jak nie my! Podejście godne pozazdroszczenia. Tylko, że już samo pojawienie się dylematu – czy iść do lekarza, czy poradzić sobie samemu, powinno spowodować zapalenie się czerwonej lampki.

Napisano już na ten temat niejedną książkę, trwają akcje promujące zdrowie psychiczne, ale nadal jest źle. Problem jest w nas samych. Przytakujemy, kiwamy głowami, pod nosem wymknie nam się ciche „yhym, racja”, ale co z tego? Przecież jak nas to dotknie, będziemy powtarzać sobie jak mantrę: „nie pójdę do psychiatry, bo nie jestem wariatem”!

Czy może być inaczej? No jasne, że może!

Wyrugujmy już w końcu z naszego myślenia ten społecznie akceptowany stan „wariactwa” związany z samym przekroczeniem progu gabinetu lekarza psychiatry, czy psychologa, ba! z samą rejestracją do takiego specjalisty. Otwórzmy wreszcie oczy. Nie bójmy się zasugerować komuś wizyty u lekarza, ale też nie oburzajmy się, jeśli ktoś taką opcję nam zaproponuje, bo to błędne koło. Tu sypnę oklepanym sloganem – jak nas boli noga, to idziemy do lekarza sprawdzić dlaczego. Jak nas boli dusza też tak zróbmy.

Nie jestem naiwna. Wiem, że ten tekst, ani pierdyliard następnych nic nie zmieni. Każdy musi do tego dojść sam, we własnym tempie. Ale walczmy o siebie, bo warto.