Bardzo lubię oglądać filmy, które pozostawiają mnie z pozytywnymi emocjami. Staram się nie być bezmyślnym konsumentem pop kultury podanej na błyszczącym talerzu.

Myślę, że „Bohemian Rhapsody” to jeden z tych filmów, które warto obejrzeć.  Dzieło dla tych, którzy mogli śledzić twórczość i rosnącą popularność zespołu Queen na bieżąco oraz dla młodszego pokolenia, które wychowało się na ich muzyce. Film skoncentrowany wokół życia wokalisty zespołu Freddiego Mercury. Wcześniej nie interesowałam się specjalnie biografią muzyka, chociaż znam na pamięć teksty wielu piosenek Queen. Wiedziałam, że Freddie był gejem i umarł na AIDS. Był chyba pierwszą postacią chorą na tę chorobę, z którą  zetknęłam się jako nastolatka.

O czym jest „Bohemian Rhapsody”?

Moim zdaniem to film, który mówi o byciu sobą takim, jakim zawsze chciało się być, w miejscu, w którym zawsze chciało się znaleźć. To 134 minuty mierzenia się z sobą i sięgania po wszystko, co jest do wzięcia.

To film o tym, że w życiu można stworzyć siebie, można mieć „rodzinę” i Rodzinę. Można żyć tak, by być szczerym z samym sobą, co wcale nie oznacza, że nie znajdą się osoby, które będą chciały na nas żerować. Podejmujemy w życiu różne decyzje, lepsze lub gorsze, ale w Rodzinie zawsze jest miejsce na przebaczenie.

Myślę, że „Bohemian Rhapsody” to również film o tym, że to my ponosimy konsekwencje tego, jak żyjemy i jakie podejmujemy w naszym życiu decyzje.

Wbrew pozorom nie jest to film o homoseksualizmie, chociaż orientacja była ważną częścią życia Freddiego, a kontakty seksualne, jakie utrzymywał, doprowadziły do jego śmierci.

W tym miejscu pragnę dodać, jak niska była wtedy świadomość o chorobach przenoszonych drogą płciową oraz wiedza na temat wirusa HIV i AIDS. W latach, w których Mercury zachorował, dopiero prowadzono badania nad wirusem, obecnie miałby zdecydowanie większe szanse na dłuższe życie. Myślę, że niewiele się pomylę, jeśli stwierdzę, że obecnie w Polsce również wiedza na temat chorób wenerycznych jest niewielka, a świadomość odnośnie wirusa HIV minimalna.

Chciałabym, to takie moje mocno osobiste życzenie, żebyś po obejrzeniu tego filmu zastanowiła się nad swoim życiem.

W jakim jesteś miejscu? Czy czujesz, że to, gdzie jesteś, naprawdę odzwierciedla to, gdzie zawsze chciałaś być? Czy jesteś najlepszą wersją siebie, czy wciąż możesz dać z siebie więcej? Czy to, co Cię otacza, to maksimum tego, na co możesz liczyć, czy powinnaś mierzyć wyżej?

Chciałabym, żeby ten film i ukazana w nim postać Freddiego Mercury nauczyła Cię zdrowego zarozumialstwa. Masz prawo być świetna w tym, co robisz i możesz się tym chwalić. Masz prawo ciągle się rozwijać i koncentrować na tym, żeby być taką, jaką zawsze chciałaś siebie widzieć, ale nie zapominaj o tych, którzy zawsze są z Tobą – o Rodzinie.

A na zakończenie moich refleksji na temat „Bohemian Rhapsody” świetnego dzieła filmowego, które zrobiło na mnie bardzo dobre wrażenie (piszę to z punktu widzenia widza, który lubi filmy i chętnie ogląda je w kinie, a nie krytyka filmowego) 01.12 jest Światowy Dzień AIDS.

Chciałabym, żebyś poszła do punktu pobrań w Twoim mieście i wykonała bezpłatne badania na obecność wirusa HIV.

Chciałabym, żebyś zabrała na to badanie swoją siostrę i przyjaciółkę, żebyś nie wstydziła się rozmawiać ze znajomymi przy piwie i z rodziną przy obiedzie, z dziećmi przy odrabianiu lekcji na temat wirusa HIV.

Chciałabym, żebyś nigdy albo nigdy więcej nie poszła do łóżka z facetem, który nie pokaże Ci wcześniej  wyniku badania na obecność wirusa HIV. Chciałabym, żebyś pamiętała, że masz tylko jedno życie. Nie wiem, jak długo ono potrwa, ale nie pozwól, proszę, żeby jeden numerek z facetem z Tindera skrócił je i drastycznie obniżył jego jakość.

Chciałabym, żebyś mogła schować w swoje największe skarby i najważniejsze dokumenty kartkę z napisem: „Wynik: negatywny” – dokładnie taką samą jak moja.

 

Chodź, zrobimy sobie luksusową jesień. No, nie daj się prosić. Wiem, że masz dużo spraw na głowie, ale obiecuję, będzie fajnie. Zwłaszcza że jest ciepło jak w pierwszej połowie września i jakoś tak nic się nie chce. Niby słońce, niby kolorowe drzewa, ale wiatr wieje już zimny trochę, rano można zęby na przystanku zgubić, a po południu kurtkę.

(Mnie wirus zmusił do wciśnięta „pause” na osobistym pilocie i coraz bardziej zdziwiona obserwuję październik, który ma więcej z września niż z listopada. Trochę to niesprawiedliwe, powiem Ci, bo ja miałam wielkie plany na najbliższe dni i miałam spotkania i obowiązki i… rzuciłam to w diabły na chwilę, żeby być dla siebie dobrą, a co! Tak sobie pomyślałam, że raz się żyje i jak chorować to z godnością w skarpetkach w misie i piżamce z kotkiem)

Dlatego (ponieważ optymistycznie zakładam, że wirus jak przyszedł tak i pójdzie) chciałabym spędzić jesień luksusowo w tym roku, żeby nie była tylko preludium zimy i maratonem praca-dom-łóżko. Żeby udało się zatrzymać w tym pędzie gdzieś między ostatnimi kasztanami, wysypem grzybów i kolorowych liści.

Czym jest luksus?

Według słownika języka polskiego, luksus to:

1. «warunki zapewniające wygodne życie»
2. «przyjemność, na którą można sobie rzadko pozwolić»
3. «drogi przedmiot ułatwiający lub uprzyjemniający życie»

W zależności od tego, gdzie mieszkamy, czym się zajmujemy, jaką mamy sytuację rodzinną i warunki materialne, co innego będziemy nazywać luksusem. Uważam, że powinnyśmy o tym pamiętać. Zobacz, wiele rzeczy, które masz i bez których nie wyobrażasz sobie codziennej egzystencji, to dla innych spełnienie marzeń. Jesteśmy szczęściarami – ty i ja.

To poczucie szczęścia jest dla mnie bazą. Dzięki niej trenuję odczuwanie wdzięczności. Mogłabym porównywać się z osobami, które mają lepszy status materialny, otaczają się drogimi przedmiotami, mieszkają w lepszych warunkach. Mogłabym to robić, gdybym czerpała z tego energię potrzebną do zmiany. Jeśli oglądanie pięknie wykonanych zdjęć rezydencji miałoby mnie natchnąć do wzięcia nadgodzin w pracy lub wizualizacji mojego wymarzonego domu, to czemu nie? Ale scrollowanie zdjęć arabskich księżniczek na jachtach, jeśli ma się chorobę morską i wrażliwą na słońce i słoną wodę skórę, jest trochę słabe. Nie uważasz?

Wdzięczność – baza niezbędna do odczuwania luksusu  

Wokół mnie jest wiele rzeczy materialnych, za które jestem głęboko wdzięczna. Myślałaś kiedyś z uczuciem rozczulenia, że z kranu o każdej godzinie leci ciepła woda? (O ile oczywiście, coś się nie zepsuje, bo wtedy uczucie rozrzewnienia zamienia się dość szybko w pasję wkurzenia). Albo o butach swoich ciepłych, wiązanych, modnych – myślałaś ostatnio? Fajnie, że masz buty, pewnie od kilku do kilkunastu par. I obiad masz (hehe, jak sobie ugotujesz), ale ej, nie musisz przygotowywać posiłku na kamieniu, a jak chcesz zjeść chrupiące dyniowe ciasteczka, to raczej nie ścierasz najpierw dwa dni pszenicy na mąkę, co? Albo autobus, który podjeżdża na przystanek codziennie. To teraz pomyśl, że każdego dnia szłabyś do pracy, 10 kilometrów, spacerek taki byś sobie zrobiła. W ulewnym deszczu, w pośniegowym błocie, w palącym słońcu – całkiem przyjemnie, nie? A kochana, jak masz samochód, cały dla siebie, to już w ogóle los na loterii niezależności i szczęścia majątkowego. Pomyśl, że codziennie musiałabyś wozić swoich 12 krewnych do pracy, a później ich odbierać. A zresztą, nawet nie myśl o tym, bo kto to słyszał, żeby kobieta sama prowadziła samochód?

Jak się dobrze zastanowimy, to mamy całkiem niezłą bazę. Można śmiało powiedzieć, że jesteśmy już w połowie drogi, żeby ta jesień była dla nas luksusowa. Bo czy może być coś lepszego niż uśmiechanie się na sam widok swojego wysłużonego samochodu albo banan na twarzy, gdy wkładamy stopy w ulubione buty (celowo nie napisałam o szpilkach, a śmigaj sobie dziewczyno w trampkach)?

Czym jest dla ciebie luksus?

Od tego, co nazwiesz luksusem, zależy, jak wysoko masz umieszczoną poprzeczkę. Pamiętaj również, że to, co było luksusem wczoraj, dzisiaj może nie robić na tobie większego wrażenia.

Zastanów się dobrze, o jakich warunkach życia marzysz. Co musiałoby się zmienić, żebyś zaczęła postrzegać tę jesień, jaką wyjątkową? Czy myślisz o jakiejś rzeczy, która uprzyjemni twoje życie, ale jest finansowo poza twoim zasięgiem? A może nie masz czasu oddać się drobnym przyjemnościom i już wiesz, że praca-dom-łóżko to jedyny plan dla ciebie na najbliższe dwa miesiące?

Ja cię proszę, żebyś to przemyślała. Właśnie teraz. Stać się na to, żeby poczuć luksus. Emocjonalnie, fizycznie i materialnie. Przecież  to nie muszą być wielkie sprawy, olbrzymie przedmioty, kamienie milowe na twojej drodze życia. Wystarczy, że poszukasz czegoś małego, co sprawi, że zrobi ci się cieplej na sercu.  To jak, jesteś chętna na luksusową jesień?

Poniżej kilka moich pomysłów, które będę realizować, żeby poczuć się tej jesieni naprawdę dobrze.

1. Położę cottonballs na parapecie w sypialni, by wnętrze nabrało przyjemnego, ciepłego klimatu.
2. Upiekę chrupiące ciasteczka dyniowe (i to nie dlatego, że mam cały słoik puree z dyni w lodówce, przecież mogłaby tę ciapaję wrzucić do rosołu, dodać pomarańczy i imbiru mieć zupę dyniową, prawda?).
3. Pójdę na jesienny spacer i będę szurała butami w liściach, szur szur szur (i nie będę się przejmowała, że ktoś mnie zobaczy, że mnie rozpozna, że szuranie wywoła cyniczny uśmiech na jego twarzy, bo będę ja kobieta dorosła i odpowiedzialna bardzo w tym momencie zajęta szuraniem w liściach).
4. Zrobię sobie gorącą czekoladę (chociaż nie jem słodyczy, a z twardymi kostkami jakoś mi ostatnio zupełnie nie po drodze. Chodzi o to, że czekolada do picia pasuje do jesieni tak samo dobrze, jak ciasto marchewkowe, szkocka kratka i gruby pled).
5. Upiekę jabłka (taki smaczny i prosty deser. Wiesz, że jabłka mają bardzo niski indeks glikemiczny?)
6. Pójdę do nowej dla mnie szkoły jogi na nowe zajęcia (znajdę czas, dlaczego nie, zrobię coś dla siebie, to będzie 90 minut tylko dla mnie).

Na samym szczycie tej listy, żebym w ogóle mogła mówić o luksusowej, wyjątkowej jesieni, będzie próba odzyskania równowagi między życiem zawodowym i rodzinnym. Żebym więcej była „tu i teraz”, tak po prostu.

A ty, czego potrzebujesz tej jesieni najbardziej, żebyś mogła nazywać ją „luksusową”?

 

Jesień to doskonały czas, by chwilę porozmyślać. Szczególnie gdy pada deszcz, za oknem jest, delikatnie mówiąc, ponuro, a herbata z miodem i sokiem malinowym ma moc. Zastanawiałaś się może ostatnio, co sprawia, że czujesz się szczęśliwa? Jakie momenty i chwile w twoim życiu powodują, że błyszczą ci się oczy?

Czy to spojrzenie partnera, który patrzy na ciebie, jakby świat nie istniał? Czy to moment, gdy twoja córka zarzuca ci ręce na szyję i wtula w ciebie zmarznięty podczas spaceru nos? Wiesz, to są naprawdę cudowne, piękne momenty. Chwile warte zapamiętania.

Ja również wykorzystuję jesień na rozmyślania, gdy idę i wdycham zapach mokrych liści lub patrzę na pędzących kierowców. Wczoraj na przykład miałam wyśmienity humor, byłam w doskonałym nastroju. Zaczęłam się zastanawiać, z czego to wynika. Jaki wpływ ma na mnie zachowanie moich bliskich i doszłam do wniosku, że do dobrego samopoczucia potrzebuję przede wszystkim domowego spokoju, ale nie tylko.

Skąd bierze się twoje szczęście? Myślę, że prawdziwy gejzer twojej szczęśliwości, czyli zapadka, którą wystarczy uruchomić, znajduje się dużo bliżej niż myślisz… w tobie.   

Każda z nas nosi w sobie ogromny potencjał, by być po prostu nieprzyzwoicie szczęśliwą. Wiem, że bałagan w kuchni (cholera, wieczorem leciałam z nóg), wstawanie po ciemku, szukanie po omacku okularów (dlatego szkła są rano zawsze brudne?!)  jakoś nijak się mają do ciepłej kawy wypijanej niespiesznie w pachnącej pościeli (ha, ha, ha – powiedziała młoda mama), powolnego przeciągania i rwania na małe kawałeczki idealnie wypielęgnowanymi palcami (buahaha – zawyła mama 2-latka) chrupiącego croissanta.

Na zajęciach jogi, na których mam przyjemność bywać w każdą sobotę (tak, w każdą sobotę pokonuję mojego wewnętrznego lenia i o 8.30 jestem na macie) nasza nauczycielka, gdy chce, abyśmy się wyprostowały, przypomina nam o czubku głowy i przyczepionym do niej sznurku. Jeśli wyobrazisz sobie, że ktoś pociąga Cię za tę sznurek, możesz się cała wydłużyć i przyjemnie rozciągnąć swój kręgosłup. Myślę, że ten sam sznurek możesz wykorzystać do bycia szczęśliwą!  Za każdym razem, gdy poczujesz, że zamieniasz się w nieszczęśliwą marudę (marudus pospolitus kobietus), pociągnij do góry za swój sznurek połączony z gejzerem szczęśliwości i uruchom fontannę dobrych emocji.

W każdym dniu możesz znaleźć coś, co sprawi, że twoje serce zamieni są w wielką pluszowo –puszystą masę, a ty będziesz musiała zasłaniać usta ręką, żeby szarzy i zmęczeni ludzie nie czuli się zaatakowani twoim uśmiechem.

Jak pomóc dziecku odczuwać szczęście?

Tak sobie pomyślałam, że same mamy ze szczęściem na bakier, a co więcej, nie uczymy naszych dzieci docierania do ich gejzeru szczęśliwości. Rzadko mówimy głośno o tym, że czujemy się spełnione, kompletne, że jest nam tak dobrze na domowej kanapie, jak na najlepszej rajskiej plaży. A nawet lepiej, bo tam nad ciepłym morzem na pewno nie mają ściany wystawowej z najpiękniejszymi rysunkami dinozaurów na całym świecie. Łatwiej narzekać, że grypa w przedszkolu, szeptać z mężem wieczorem o problemach w pracy, czy przecierać nad barszczem zmęczone oczy. Myślimy, że one tego nie widzą, nie przeżywają na swój sposób. Wydaje nam się, że z człowiekiem, którego nosiłyśmy w sobie przez 9 miesięcy, nic nas nie łączy.

Mały człowiek zasługuje na bycie szczęśliwym, a źródła swojego zadowolenia nie powinien szukać w kolejnej zabawce, czy porcji lodów. Dlatego już czas Mamo! Najwyższa pora, żebyś zrozumiała, że sama masz wpływ na to, czy ty i twoje dziecko jesteście szczęśliwi.

Szczęście dzisiaj: tu i teraz

Tu i teraz. Trzymając w dłoni kanapkę z pomidorem i szczypiorkiem, jedząc Magnum, czy pijąc wodę z cytryną. Biegając po placu zabaw, turlając po dywanie, czy czytając książkę o przygodach Zezi.

Dzisiaj, chociaż ciemno za oknem i zawijasz kanapki skąpana w świetle latarni, z krzywą kreską na lewym oku i rozmazanym różem na policzku, z flekiem, który odpadł, gdy biegłaś do przedszkola i ziemniakami rozsypanymi przed samochodem. Z przemoczonymi butami, potarganymi włosami i parciem na pęcherz tak potężnym, że aż boli cię brzuch.

Niech szczęście będzie z tobą… zawsze!

Widzisz, rozumiem, że może w twoim życiu dzieje się teraz coś takiego, co sprawia, że zdecydowanie częściej płaczesz, niż się uśmiechasz. Wiesz co? Każda z nas ma takie chwile, momenty i okresy. A jutro? Jutro będzie lepiej, obiecuję ci. Każdego dnia będziesz odzyskiwała uczucie radości, po małym kawałeczku, daj sobie czas. I pokaż swojemu dziecku, że czasami wiatr wieje w oczy tak bardzo, że ma się ochotę krzyczeć, ale wtedy właśnie szczególnie warto być. I doceniać: ciepłą herbatę z plasterkiem cytryny w ulubionym kubku, to, że ktoś rozwiesił pranie, że kołdra jest miękka i ciepła, a żel pod prysznic pachnie pomarańczami.

W każdym dniu są chwile, które stanowią potwierdzenie tego, że warto kochać życie. Dla swojego dziecka jesteś Mamo superbohaterką i całym światem. To od ciebie zależy, czy wychowasz człowieka optymistycznie nastawionego do życia, który z każdej sytuacji umie wyciągnąć to, co najlepsze.

Jak znaleźć codzienne szczęście?

Rozmawiaj. Jestem ogromną fanką rozmów o wszystkim: planach, marzeniach, uczuciach, rozterkach i wątpliwościach. Rozmawiaj ze swoim dzieckiem. Zapytaj codziennie wieczorem, zanim pociecha zaśnie: co najpiękniejszego zdarzyło ci się tego dnia? A następnie uważnie słuchaj.

A Ty, Mamo, umiesz odpowiedzieć na to pytanie?

 

 

Większość z nas to przerabiała, ten moment, w którym czas przyspiesza, a później gwałtownie zwalnia, serce bije jak szalone, aż brakuje tchu. Żołądek zaciska się w małą, owiniętą drutem kolczastym kulkę, a każda myśl wyciska z oczu setki łez. Tak naprawdę nie ma znaczenia, czy masz 17, 25, czy 38 lat, rozstanie boli.

Ból pożegnania drugiej osoby, poczucie rozczarowania, że posypała się świetna relacja, skończył cudowny związek  i obezwładniająca pustka mogą być bardzo przytłaczające. Możesz czuć się pokonana, rozłożona na łopatki, bezsilna.

Są różne powody rozstań, nie trzeba tłuc talerzy, czy zostać zdradzonym, żeby chcieć odejść.

Wasz związek mógł wyglądać na udany. Pod grubą i solidną skorupą pozorów, nie było jednak prawdziwego szczęścia. Nie czułaś, że będąc z nim, coś zyskujesz, że radość liczy się razy dwa, że szczęście cię uskrzydla. Było, sama wiesz najlepiej, po prostu ok. Coś jak kapcie po całym dniu w szpilkach albo zimny prysznic latem, ale jeśli przeżywa się naprawdę wspaniałe życie można równie dobrze chodzić boso i obmywać się w misce. Życie z nim po prostu straciło smak, mimo że w waszym  domu nie został stłuczony ani jeden talerz  i nikt nikogo nie zdradził.

Podjęcie decyzji o rozstaniu, jeśli pozornie związek jest w porządku, to często słuchanie głosu wewnętrznego.

Mama może mówić, że jesteś szczęściarą, a koleżanki na widok twojego faceta poprawiać włosy i przywoływać na twarz uśmiechy, które zachwyciłyby speców od reklamy pasków wybielających zęby, ale to twój związek. Jeśli nie czujesz się w nim dobrze, jeśli łapiesz się na myśleniu „co ja właściwie wyprawiam” i nie do końca jesteś pewna, kim jest ten facet, który leży obok ciebie, to może właśnie nadszedł czas, by przemyśleć pewne sprawy. Może fajnie je się z nim śniadania i gra w squasha, może jest świetnym słuchaczem i robi genialne placki ziemniaczane, a może zawsze wie, jak cię rozśmieszyć. Jeśli jednak, gdy patrzysz w jego oczy, nie czujesz tych prądów biegnących pod skórą, dobrze posłuchaj swojego głosu wewnętrznego.

Uświadom sobie, masz tylko jedno życie i nikt inny go za ciebie nie przeżyje.

Nikt nie wie, ile czasu ma na Ziemi, może dojedziesz do 100 i będziesz stulatką z poczuciem humoru, a może wskazówki twojego zegara przestaną bić, gdy przekroczysz 40-stkę. Młodość masz tylko jedną i jeden raz na twoim torcie będą się dumnie prężyły „3” i „0”. Pierwszy września dwa tysiące osiemnastego roku już nie wróci i choćbyś zaryła szpilkami w ziemię po podeszwę, 24 godziny miną bardzo szybko.

„Żaden dzień się nie powtórzy,
nie ma dwóch podobnych nocy,
dwóch tych samych pocałunków,
dwóch jednakich spojrzeń w oczy.”

( „Nic dwa razy” W. Szymborska)

Rozumiesz, co mam na myśli? To Twój czas i masz pełne prawo wieść szczęśliwe i dobre życie oczywiście pod warunkiem, że nikogo rozmyślnie nie krzywdzisz i jesteś w porządku babką.

Twój związek miał swoje wspaniałe i kiepskie momenty, a wina za jego rozpad leży pośrodku.

Pamiętaj, cokolwiek się dzieje, wina za rozpad związku zawsze leży gdzieś pośrodku. To nie jest tak, że nagle budzisz się w sobotę rano, robisz sobie kawę i pakujesz walizki. Myśl, która nagle pojawi się w twojej głowie może być jak uderzenie pioruna:  „muszę to skończyć”.  Pamiętaj, że jest ona następstwem kilku tygodni, miesięcy czy lat i tego, co działo się w twoim związku. To każde przepraszam, którego nie usłyszałaś po awanturze, to jego wyjście z kolegami, gdy leżałaś chora, to pranie, którego nie wstawiłaś, bo wolałaś oglądać youtuba, to rozmowy na wasz temat, które prowadziłaś z jego przyjacielem, to flirt w barze, gdy poszłaś na spotkanie z koleżanką.

Podejmując decyzję o rozstaniu czy odejściu trzeba wziąć na barki ciężar cierpienia, rozczarowania drugiej osoby.

Niektóre związki przypominają stary, popękany wazon, który trzyma się tylko dzięki dobrej taśmie i sile woli. Jeśli spoiwo zacznie puszczać, porcelana z wielkim hukiem rozsypie się po całym pokoju. Niektóre pary trwają na zgliszczach, przyzwyczają się do nieobecności i braku porozumienia, do cichych dni i samotnych, dusznych nocy. Nie musisz się na to godzić  nawet, jeśli składałaś podpisy i przyrzekałaś, masz prawo przyznać, że to był falstart, że coś nie wyszło. Pamiętaj, że gdy podejmiesz decyzję o rozstaniu, możesz nie poznawać człowieka, z którym spędziłaś tyle cennych chwil swojego życia. Jego cierpienie może być niczym tsunami, które zaleje cię od góry do dołu i będziesz czuła, że zaczynasz tonąć. Musisz przyjąć na barki ten ciężar. To nie będzie łatwe, być może to będzie najbardziej gorzkie piwo jakie będziesz musiała wypić w swoim życiu.

Odchodząc warto mieć plan na swoje życie i skupić się na swoich sprawach.

Możesz wrócić do swojej pasji z liceum, odwiedzić dawno niewidzianą koleżankę, wybrać się w wymarzoną podróż, zmienić pracę, czy miejsce zamieszkania. Zapisz się na fitness i kurs języka obcego albo warsztaty fotograficzne i zajęcia jogi. Rusz się z domu nawet, jeśli twój tyłek jest bardzo kompatybilny z kanapą, a usta z kieliszkiem do wina. Nie trać ze sobą kontaktu, walcz jak lwica o to, by się powoli podnosić i odnaleźć siebie na nowo.

Żyj kobieto, masz tylko jedno wspaniałe życie!

 

 

Człowiek ambitny ma głęboko zakorzenione poczucie własnej godności, które pcha go wciąż do przodu. Energia, która płynie z wnętrza, jest jego siłą napędową do wyznaczania sobie coraz to nowych, niejednokrotnie bardzo ambitnych celów i podejmowania działań, które pozwolą je osiągnąć. Ambicja jest fajna i mówię to z pełnym przekonaniem.

Dzięki niej nie utkniesz w pracy za najniższą krajową, a jeśli zainteresuje cię jakiś temat, odpalisz Internet i będziesz wytrwale szukać informacji. Ambicja trzyma ci rękę na ramieniu, gdy idziesz do przełożonego omawiać etapy swojego rozwoju zawodowego i ścieżkę awansu. To ona sprawia, że po ciąży nie odpuszczasz i gdy dziecko śpi, biegasz na orbitreku albo wykonujesz szybki program z fitness gwiazdą.

Jesteś ambitną babką, to bardzo spoko kochana, tak trzymaj.

Uważaj jednak, ambicja potrafi wziąć górę, jeśli nie będziesz czujna. Może okazać się, że siedzisz w biurze po 12 godzin, bo zawsze dajesz radę, że twój obiad składa się z kapusty kiszonej z łyżką oleju lnianego, bo koleżanka schudła 8 (osiem!) kilogramów, a ty tylko dwa. Trening na siłowni z godziny wydłuży się do 1,5, a później szybciutko do dwóch, bo przecież nie możesz odpuścić piątej serii ćwiczenia na mięśnie skośne brzucha. Pół biedy, jeśli twoja ambicja obejmuje swoimi silnymi ramionami tylko ciebie. Gorzej wygląda sytuacja, gdy zaczyna wyciągać ręce po twoją rodzinę.

Twoje dziecko będzie próbowało protestować, gdy zapiszesz je na czwarte zajęcia dodatkowe, ale ty przecież nie miałaś takich możliwości i teraz harujesz jak wół.

Poza tym od małego trzeba wyrabiać ambicję, parcie na sukces, więc gdy w zeszycie znajdzie się smutna buźka, pierwszoklasistka ma szlaban na telewizję i czytanie przed snem. Mąż musi sam wyprasować swoje rzeczy, przygotować obiad i pozmywać, a w międzyczasie może powtarzać z córką angielskie słówka na kartkówkę. W  końcu skoro ty dajesz radę, to dlaczego on nie może?

Jesteś tak ambitna, że z pracy biegniesz po zakupy, by na stole codziennie był świeży, pachnący obiad, a wieczorem w ciemnej kuchni pakujesz idealnie pokrojone w słupki marchewki i ogórki zielone do pojemników śniadaniowych dla całej rodziny.

Bierzesz dodatkową fuchę, bo brakuje kasy w domu, jedną, drugą, a później to już leci i po pracy masz chwilę i siadasz do laptopa. Nie wstaniesz z krzesła zanim na niebie nie pojawią się wszystkie gwiazdy, niech mąż uśpi dziecko, on też da radę. Ćwiczysz, chociaż nie możesz opanować ziewania, a od potu skapującego po tyłku masz dreszcze, ale to nic, od idealnej sylwetki dzielą cię jeszcze 3 centymetry w biodrach. Jesteś ambitna, dasz radę.

Znasz to? Ja znam, ten głos w głowie, który mówi: „Możesz więcej, dasz radę, możesz się bardziej przyłożyć”.

To uczucie, że nie daję rady, gdy nie idę na trening, bo boli mnie całe ciało po poprzednich ćwiczeniach. Zastanawianie się, czy katar i ból głowy to już choroba, czy po prostu lenistwo. Czy po południu i wieczorem dam radę pisać przez dwie godziny, a może jak będę robiła wszystko szybciej, to jednak wygospodaruję jeszcze ekstra pół godzinki. Czy mogę skrócić sen albo mniej czasu spędzać w łazience wieczorem, by przygotować sobie super zdrowy posiłek do pracy? Przecież tak trywialne połączenie jak bułka z serem nie wchodzi w grę, nawet jeśli w kanapce znajdzie się liść sałaty i dwa plasterki rzodkiewki.

Możesz sobie być ambitna do woli, kroić włoszczyznę na zupę w kawałeczki 0,5 na 0,5 centymetra, żeby mama była z ciebie dumna, albo medytować przez 22 minuty z najnowszą aplikacją, bo koleżanka z biura też tak robi, albo codziennie rano oglądać motywujące filmiki, a wieczorem czytać słownik i prześcignąć własną siostrę, która wróciła z wymiany zagranicznej. Zastanów się jednak, jaką cenę za to płacisz. W tym czasie, gdy machasz nożem niczym francuski kucharz, twój synek marzy o wspólnym układaniu klocków. Partner chciałby odpowiedzieć ci, jak minął mu dzień i omówić plany na weekend, niż oglądać cię w kwiecie lotosu z uduchowionym wyrazem twarzy, a wieczorem…  moglibyście porobić coś innego, niekoniecznie opisanego w słowniku.

Namawiam Cię, abyś się rozwijała i nie stała w miejscu.

Chcesz uczyć się włoskiego? Proszę bardzo. Chcesz robić na drutach piękne swetry, również droga wolna. Traktuj to jednak, jako przyjemność, sposób na odpoczynek i ładowanie osobistych baterii. Najbliżsi, gdy zobaczą, jaki błogi uśmiech wywołuje na twojej twarzy kolejne słówko w obcym języku, które umiesz popranie wymówić i jak spokojna jesteś po sesji medytacji, na pewno będą cię wspierać.

Możesz być ambitna, to jest w niewielkich dawkach bardzo sexy.

Kobieta, która wie, czego chce, która jest zdeterminowana i ma coś ciekawego do powiedzenia, zawsze. Żona, która owszem chodzi w rozdeptanych kapciach, ale potrafi ukoić nerwy po ciężkim dniu, napisać doskonałe pismo do urzędu, upiec pizzę i zrobić sweter na drutach. Matka, która wie, że pała w szkole to nie koniec świata, a na dziecięce smutki najlepsza jest szarlotka według przepisu babci. Żona i matka, która ma dość odwagi, by mówić, czego chce i zamknąć się na godzinę w łazience albo pisać bloga. Pamiętaj: planuj, rozmawiaj, mów otwarcie o swoich marzeniach, nawet jeśli jesteś mamą trzech uroczych brzdąców, masz prawo śnić o kursie pilotowania samolotu, czy pieczenia pięknych babeczek.

Jeśli jednak będziesz miała zaciśnięte szczęki, obłęd w oczach i pianę w kącikach ust, a na języku wieczne „jestem zdenerwowana, nie zdążę, nie dam rady” życie z tobą będzie trudne. Staniesz się własnym katem i najbardziej nieszczęśliwą istotą na całym osiedlu. Ambicja, niczym potwór będzie cię powoli zżerała, a sama przybierała na wadze, rosła i  kwitła.

Ambicja to świetna siła, którą możesz wykorzystać, by złapać wiatr w żagle i popłynąć na wspaniałe wody zadowolenia z siebie. Uważaj jednak, żeby nie rozbić się o skały „jak to, ja nie dam rady?!” albo nie osiąść na mieliźnie „muszę to zrobić”.

Minimalizm zyskał rzeszę zwolenników. Na świecie pod przewodnictwem Leo Babuty, Domique Loreau i Marie Kondo, a w Polsce za sprawą blogerek  i autorek książek Anny Mularczyk-Mejer, Joanny Glogazy czy Katarzyny Kędzierskiej.  Trend, który zyskał ogromną popularność wśród przesyconych nadmiarem, zrobił wiele dobrego. Wielu ludziom pozwolił na złapanie oddechu, wyrwanie się z jarzma społecznych oczekiwań.

Capsul wardrobe, czyli „mam co na siebie włożyć”

Nas, kobiety, minimalizm kusi idealną garderobą kapsułkową i doskonałym wyglądem o każdej porze dnia i nocy. O co chodzi? O to, że nosisz tylko te ubrania, które lubisz, które pomagają wyrazić twoją osobowość, w których doskonale wyglądasz. Na żadne inne nie ma miejsca w twojej szafie. Aha, ciuchy powinny do siebie pasować krojem i kolorem.

Wielkie czystki, czyli „siostro, worek na ubrania poproszę”  

Z obłędem w oczach i pianą na ustach wywalasz z szafy pół tony tanich szmat, które mechacą się i rozciągają po pierwszym założeniu (dlaczego wcześniej tego nie widziałaś?), do tego jakieś ćwierć tony ubrań z metkami, których nigdy nie założyłaś. Rozkładasz je po całym mieszkaniu, spędzasz pół niedzieli na robieniu zdjęć w dziennym świetle, ale i tak wszystko wychodzi szare i  bure, bo pada. Próbujesz je sprzedać i trafia Cię cholera, bo jedynym, na czym możesz zarobić jakiekolwiek pieniądze, są buty. Sweterki i bluzeczki po odejściu od kasy w sieciówce, tracą ¾ wartości.

W końcu pakujesz wszystko do worków i wrzucasz do pojemników na osiedlu albo zostawiasz w jakiejś fundacji. Następnie odpalasz Pinteresta i szukasz inspiracji na swoją nową, minimalistyczną garderobę. Po swoją idealną kapsułkę i świetny, codzienny look zaglądasz do wirtualnych sklepów, robisz listę (jesteś taka rozsądna) i spada ci szczęka. Uderza o klawiaturę z głuchym chrupnięciem, auć! Ubrań wysokiej jakości nie ma w  sklepach, a jeśli są, to jedna sztuka kosztuje tyle, ile do tej pory wydawałaś na wszystkie ubrania na jeden sezon. I co teraz?

Teraz podzielę się z tobą moimi obserwacjami na temat minimalizmu i ubrań bądź spokojna, przejdziemy przez to razem, a obita szczęka zagoi się do wesela.

Do oczyszczania szafy podchodziłam kilka razy, zawsze czegoś się pozbywałam. Pierwsze porządki były największe, zbiegły się z chudnięciem, więc sporo rzeczy przestało na mnie pasować. Teraz robię przegląd  po zakończeniu sezonu i przed rozpoczęciem nowego, to już nawyk. Dlaczego dwa razy? Bo mogę być emocjonalnie związana z ubraniem, które nosiłam przez kilka miesięcy (milusi sweterek, w którym jadłam pyszne lody na urlopie albo spodnie, które dostałam od Mamy) i nie usunąć z szafy po sezonie wszystkich ubrań, które są zniszczone i nie pasują już do mnie.

Twoja minimalistyczna szafa krok po kroku, czy mój pomysł na wielkie porządki

Okey, jesteś zdecydowana, chcesz to zrobić, chcesz mieć więcej miejsca w szafie i ustawić dodatkową drzemkę w telefonie.   

Żebyś mnie dobrze zrozumiała, możesz mieć na sezon 33 ubrania, 333 sztuki, a nawet 3333, jeśli tego wymaga twoja praca, to cię uszczęśliwia i sprawia, że czujesz się dobrze. Zauważyłam jednak, że mniejsza ilość ubrań, to lepsze samopoczucie. Ja czuję się świetnie, wiedząc, że w szafie mam ulubione ubrania, które świetnie do siebie pasują. Otwieram drzwi, wyciągam dwie, trzy sztuki  ubieram się. Czas operacyjny? 5 minut, bo tracę równowagę, wkładając nogę w nogawkę spodni. Trochę lepiej niż codzienne miotanie się przed szafą po kilkanaście minut, prawda? Aha, ja się rano nie prasuję, robię to raz w tygodniu, zazdro?

No to do dzieła!

• Ograniczanie zawartości szafy zacznij od wyznaczenia czasu, kiedy to zrobisz, najlepiej abyś była sama w domu lub nikt absolutnie ci nie przeszkadzał (wychodzi na to samo); wygnaj rodzinę na spacer, a najlepiej do kina na bardzo długi film,
• ubierz się wygodnie (będziesz mierzyć) i odłóż daleko telefon, wyłącz wifi, niech nikt ci nie przeszkadza,
• wyjmij wszystkie ubrania (i wieszaki) i bieliznę z szafy, szafki, komody, bieliźniarki, szafy dziecka, oczyść ze swoich rzeczy półki dla męża, szafę w przedpokoju (buty później),
• połóż wszystkie rzeczy na łóżku lub kanapie, pamiętaj, że meble mają swoją wytrzymałość,

Pełna mobilizacja, bo jak nie ty, to kto?!

• Będziesz brała do ręki po jednej rzeczy i po dokładnym obejrzeniu odkładała ją na jedną z trzech kupek: „ukochane, świetne, zostaje”,  „zniszczone, beznadziejne, wypada”, „nie wiem”,
• nie spiesz się, to twój czas,
• tak, kupka „nie wiem”, będzie rosła, rosła, rosła,
• przejrzałaś już wszystko? Bardzo ładnie Ci poszło. Teraz rzeczy z kupki „ukochane” powieś na wieszakach i odwieś do szafy,
• spakuj do worka lub worków „zniszczone”
• uf, jest naprawdę dobrze  ODPOCZNIJ, napij się zielonej herbaty, świetnie działa na metabolizm

Ostatnia prosta, dasz radę dziewczyno

Rzeczy z kupki „nie wiem” są trudne, ale ten etap jest niezbędny. Nie pozbywaj się wszystkiego od razu, bo następnego dnia będziesz rwała włosy z głowy i leciała w laczkach i z rozmazanym od płaczu tuszem po wszystkie worki.  Większość z rzeczy „nie wiem” to ubrania, które kupiłaś, bo chciałaś się poczuć w określony sposób, bo było ci smutno i szukałaś pocieszenia oraz dlatego, że kupowałaś wizję siebie. Wiem, o czym mówię, bo sama robiłam to wielokrotnie. Wybierałam sukienkę, która leżała dobrze, ale nie była kompletnie w moim stylu. Wydawało mi się, że jestem w niej lepszą wersją siebie. Teraz nie potrzebuję już konkretnego ubrania, żeby czuć się dobrze.

Działaj, tu i teraz

Co możesz zrobić? Przymierzyć każdą rzecz, której nie jesteś pewna i ocenić, jak w niej wyglądasz. Sprawdź, czy pasuje do pozostałych ubrań w twojej szafie. Wybierz kilka sztuk, które chciałabyś jeszcze kiedyś założyć. Przeznacz część drążka w szafie na ubrania na próbę i sprawdź, czy przydadzą się w ciągu 3 miesięcy od przeprowadzenia czystek. Jeśli nie, to znaczy, że czas się z nimi rozstać. Możesz także włożyć niechciane rzeczy do worka, włożyć go na dno szafy. Jeśli przez cały sezon nie zajrzysz do środka, to znaczy, że należy odnieść worek do pojemnika na odzież używaną.

Uwielbiam szafę kapsułkową i wciąż do niej dążę

Szafa kapsułkowa to świetne rozwiązanie, które bardzo dobrze się sprawdza. Próbuję stworzyć swoją od ponad dwóch lat, więc wiem, o czym mówię. Nie martw się, ulubione ubrania wcale Ci się nie znudzą i tak nosisz je przez 80% czasu. Będziesz za to miała poczucie, że codziennie jesteś najlepszą wersją siebie, a twoja szafa zawsze już będzie do połowy pełna (to wyzwala kreatywność i uczy mądrego kupowania) i do połowy pusta (czujesz się dzięki temu lekko i wspaniale). No, przynajmniej do następnych wyprzedaży, co?