Chociaż o byciu królewną marzy chyba każda dziewczynka, nie wszystkich pragnienia spełniają się w dorosłym życiu. Urodzenie się w królewskiej rodzinie zdarza się wyjątkom, a poślubienie księcia to nie lada wyczyn. I chociaż ja też kilkanaście lat temu robiłam sobie pamiątkowe zdjęcie pod Pałacem Buckingham, dziś bynajmniej nie siedzę na tronie, lecz na poznańskich Jeżycach, zaręczona z mężczyzną, któremu bliżej do łysiejącego Williama niż do księcia Harrego. No ale zapomniałam… nazywam się Magdalena, a nie Meghan.

Cały ten medialny szum wokół #royalwedding skłonił mnie do głębszych przemyśleń odnośnie mojego związku. Bynajmniej nieformalnego związku. Od wielu lat bowiem żyję w konkubinacie. O tak. Uwielbiam to słowo, podobnie jak konkubent, absztyfikant, partner, ojciec mojego dziecka i wszystkie wariacje na ten temat. A najbardziej uwielbiam pytanie: dlaczego nie jesteście małżeństwem?!

No właśnie, czemu w kraju katolickim zdarzają się takie przypadki jak nasze? A może raczej, dlaczego w kraju, który chce uchodzić za postępowy, wciąż ktoś zadaje takie pytanie? Czemu go to razi, mierzi i nie daje spać po nocach? Skoro ludzie się kochają, to powinni być razem, czyż nie? Niezależnie od tego, czy jest to sformalizowane na papierze, czy nie (tak przynajmniej twierdzi moja babcia, która wspiera nas całym sercem <3) A jednak… wciąż komuś to przeszkadza.

Tradycyjny model rodziny

Zacznijmy od początku, a więc od tego, że pochodzę z tradycyjnej rodziny. Rodzice, dwójka dzieci. Rodzina, jak na ten kraj podobno przystało, katolicka, ale nie z tych, co to wierzy, a nie praktykuje. Wręcz przeciwnie. Religia zawsze odgrywała w naszym domu ważną rolę. Tak zostałam wychowana, tak wierzę i swojej wiary się nie wstydzę. Podchodzę do niej jednak chyba ciut inaczej niż moi rodzice. I stąd właśnie pierwszy problem na linii córka – rodzice. Czy mój sposób życia im nie odpowiada? Z wiadomych względów różni się on od tego, czego mnie uczyli i wzorca jaki sami sobą reprezentują. Nic więc dziwnego, że wszystko, co od niego odbiega, jest inne, nieznane. Czy gorsze? Nigdy nie powiedzą mi tego wprost, ale ja wiem, że lżej byłoby im na sercu i duszy, gdybyśmy w końcu zostali małżeństwem. Gdyby wszystko było „po bożemu”. Bo chociaż w innej kolejności niż oni oczekiwali, to byłby spokój.

Ludzkie gadanie

I tu pojawia się kolejne pytanie. Spokój dla nich? Ale taki wewnętrzny czy też zewnętrzny? Może to wszystko to tak naprawdę nacisk ze strony społeczeństwa, wspólnoty? Swego rodzaju napiętnowanie, że córka tych tam wyjechała do dużego miasta, zamieszkała z facetem, „spaskudziła się” i teraz ma dziecko bez ślubu. Tak… małomiasteczkowa mentalność ludzi. Ocenianie, obgadywanie i wtykanie nosa w nieswoje sprawy. Bo łatwiej jest żyć życiem innych. Od tego właśnie uciekłam. Nie to, że lubię być anonimowa. Chodzi raczej o komfort, który daje mi duże miasto. Tutaj wprost nikt mi nie powie, że „nie wypada”, że „powinnam inaczej”. Tutaj każdy ma swoje sprawy i innymi się nie przejmuje. A już na pewno w dowód nie zagląda i nie sprawdza czy jest się tym małżeństwem czy nie. No chyba, że załatwiam coś w urzędzie.

Kobieta (nie)spełniona?

Czy jednak aby na pewno uciekłam od małomiasteczkowej mentalności? Czasem wydaje mi się, że przytargałam ją ze sobą w postaci swojego sumienia… Tak, to jakaś część mojego wnętrza się odzywa i mówi mi, że ten ślub jest potrzebny. Wiadomo, łatwiej byłoby w urzędach, nie musiałabym się tłumaczyć na poczcie, itp. Ale czy papier i zmiana nazwiska to jest to, czego mi do szczęścia brakuje? I tak i nie. Bo przecież cieszę się z tego, że mamy siebie. Cieszę się, że nam się układa. Że tworzymy rodzinę i nasza córka wychowuje się w pełnym domu. Nie to, że niepełne są niefajne, bo czasem są lepsze niż te przepełnione czym innym niż miłością, ale mniejsza o to… Sęk w tym, że doceniam to wszystko co mam, a jednak wciąż mi mało. Wciąż otoczenie daje mi znaki, że powinniśmy. Kolejne śluby w gronie najbliższych nie pomagają mojemu wewnętrznemu ja. I chociaż nigdy nie marzyłam o wielkim weselu (wydawanie grubej forsy na jednodniową imprezę, a czasem nawet zaciąganie kredytów na ten cel jest dla mnie szczytem głupoty), białej limuzynie i princeskowej sukni pełnej tiulu i kryształków Swarovskiego, mając tę przysięgę, chyba czułabym się inaczej. Pewniej. A może tylko tak mi się wydaje? Bo w dzisiejszych czasach nie można być pewnym nawet samego siebie, a co dopiero drugiego człowieka, który, jeśli będzie chciał odejść, to żadna przysięga go nie powstrzyma. Więc może nic się nie zmieni i niepotrzebny szum o to wszystko? Właściwie to taką mam nadzieję, że niezależnie czy do ślubu kiedykolwiek dojdzie czy nie, nic się nie zmieni. Że wciąż będziemy się kochać, nawet jeśli nie zawsze potrafimy powiedzieć to słowami.

Bo liczą się drobne gesty, codzienna pomoc, wyniesienie śmieci i zajęcie się córą, gdy ja już nie mam sił. A zagraniczne rezydencje, książęce tytuły, podjeżdżanie na białym koniu pod balkon czy imprezy za 35mln może wziąć Meghan. Całkiem nieźle sobie bez nich radzę 🙂

fot. Instagram @kendingtonroyal

Mam przedziwne przeczucie, graniczące z pewnością, że ludzkość domaga się coraz to nowych początków wszystkiego, a marketing bardzo zręcznie wykorzystuje swoją szansę i co chwilę pozwala nam zaczynać na nowo. Zupełnie niedawno zaczynaliśmy rok 2018 i zgodnie z zasadą „z Nowym Rokiem-nowym krokiem” czyniliśmy postanowienia noworoczne, w których nieliczni z nas wytrwali.

Nic jednak straconego, bo oto przed chwilą rozpoczął się dla wiernych Wielki Post, i gdyby ktoś przegapił okazję noworoczną, mógł sobie przynajmniej odmówić czegoś na następne  czterdzieści dni. Jako przykładni katolicy, korzystając z okazji, odmówiliśmy sobie czerniny, której nie jesteśmy fanami, a mój mąż – znany przeciwnik pierogów, postanowił bez nich wytrzymać aż do samej Wielkanocy.

Gdybyście jednak zdążyli zjeść już czerninę, pierogi albo czekoladę (bo tej nieopatrznie większość jest skłonna sobie odmówić pod wpływem impulsu) i korzystać z wielkopostnej  fali wyrzeczeń, już się nie opłaca, przyroda daje nam kolejną szansę.

Nadchodzi bowiem wiosna, a wiadomo, na wiosnę opłaca się czynić postanowienia, odmieniać swoje wnętrza i zewnętrza, odchudzać, remontować i dekorować.

Według himalaistów i innych wspinaczy, wiosnę mamy już od początku marca, dlatego gdybyście próbowali zdobywać K2 zimą, to już niestety nie da rady i trzeba poczekać do grudnia, według kalendarza natomiast, astronomiczna wiosna zaczyna się 20 marca, więc została jeszcze chwila na poczynienie postanowień. I żeby marketingowcom nie ułatwiać jakoś wybitnie pracy, zebrałam trochę informacji, dlaczego w ogóle warto coś zmieniać w życiu w połowie marca. Moją inspiracją był wczorajszy rodzinny spacer. Korzystając z tego, że ustawodawca wspaniałomyślnie zapewnił nam wolną niedzielę, mogliśmy wyjątkowo spacerować w nieprzebranym tłumie innych spacerowiczów, którzy z braku otwartej galerii wybrali park. I właśnie ten spacer otworzył mi oczy i doprowadził do refleksji, że jednak muszę coś zmienić. Objuczona rowerkami i innymi pojazdami dzieci, dotleniona za wszystkie czasy, wróciłam do domu ledwo żywa, jakby ktoś wyjął mi baterie, a do dziś łupie mnie w krzyżu i łamie w kościach.

To starość – pewnie powiecie i pewnie macie racje, ale… naukowcy wyszli naprzeciw moim oczekiwaniom i tym konkretnym objawom mojej starości nadali nową, piękna nazwę, a mianowicie: SYNDROM ZMĘCZENIA WIOSENNEGO!  

Okazuje się bowiem, że to, co naprawdę warto zmienić na wiosnę, to dieta i styl życia.

I to nie tylko po to, aby za trzy miesiące móc na plaży zaprezentować nowy strój kąpielowy i wyglądać w nim zjawiskowo, nawet jeśli pada deszcz i jest zimno (co jest raczej polską wakacyjną klasyką pogodową).

Warto zmienić nawyki, aby było nam odrobinę łatwiej w ogóle dożyć do lata. Okazuje się, że w przyrodzie nic nie ginie (no może oprócz pojedynczych skarpetek w pralce) i tak samo wszystkie nasze zimowe zaniedbania właśnie teraz boleśnie dają nam w kość.

Naszemu organizmowi brak wielu istotnych substancji. Wykorzystaliśmy już wszystko, co udało się po lecie odłożyć (no może oprócz zapasów tłuszczu, ale to inna historia) i teraz boleśnie doskwierają nam niedobory magnezu (powodując rozdrażnienie i potęgując stres oraz skurcze mięśni), potasu (sprawiając, że mamy refleks szachisty, a targanie dziecięcego rowerka, to aż nadto), żelaza (wywołując nagłe ataki przejmującego zmęczenia), cynku (dziesiątkując nasze i tak wymaltretowane przez zimowe czapki, włosy), witamin i soli mineralnych (wywołując bóle głowy). Nie wiem, jak Wy, ale ja mam wrażenie, że kiedy jesienią i zimą mówiłam, że jestem zmęczona, to chyba śmiałam żartować, bo prawdziwe zmęczenie zaczęło się dopiero teraz. W dodatku dni są coraz dłuższe, na podwórku coraz cieplej i przyjemniej, więc serce rwie się jak za młodu do różnych aktywności, a organizm za nim nie nadąża.

Nie smućcie się jednak, gdyż istnieje sposób, aby ulżyć nam w tym wiosennym cierpieniu.

Niosę Wam gołąbka pokoju i kaganek oświaty w jednym! Tym razem odpowiedzią nie jest lampka wina (może nie w pierwszej kolejności). Odpowiedzią jest wyjście naprzeciw potrzebom naszego organizmu.

Po pierwsze powinniśmy zadbać o naszą dietę, wzbogacając ją o witaminy pochodzące wprost ze świeżych warzyw i owoców.

Po drugie, uzupełniajmy płyny – świeża woda plus soki owocowe na pewno nie zaszkodzą.

Po trzecie, możemy udać się do apteki po jakieś „suple” niczym kulturyści, czyli zwyczajnie po preparaty wielowitaminowe, które zapewnią nam to, z czym samą dietą w zabieganym świecie trudno sobie poradzić.

Po czwarte – to miód na serce mojego męża i innych sportowych zapaleńców – dbajmy o kondycję. To jest ich odpowiedź na wszystko, ale trzeba im przyznać rację – sprawny fizycznie organizm potrafi dźwigać rowerek i nawet dziecko jednocześnie i następnego dnia wstać dziarsko z łóżka po pierwszym budziku… względnie po trzech drzemkach.

Po piąte, skoro już poruszyłam temat snu – powinniśmy na wiosnę szczególnie zadbać o zdrowy i porządny odpoczynek naszego organizmu. Skoro nasze ciało samo wyłącza się tuż po „Na wspólnej”, może warto go tym razem posłuchać i pójść spać, a nie wypijać kolejną kawę i zmuszać się do pozostania na chodzie dwie godziny dłużej?

Podsumowując – nie taka wiosna zła i straszna, jak ją malują.

Trzeba tylko wsłuchać się w siebie, a kiedy już wszystkie poziomy niezbędnych składników zostaną wyrównane, a kondycja poprawiona, o wiele łatwiej będzie nam dźwigać rowerki, biegać za dziećmi,  przeprowadzić wiosenne metamorfozy mieszkania, a przynajmniej wyprać firanki i umyć okna, czyż nie? Na samą myśl o tym, że jestem gibka, wysportowana i w dodatku zbilansowana dietetycznie, robi mi się cieplej na sercu. I uważam, że za dobre chęci należy mi się czekolada. W końcu to dieta odpowiednia na niedobór magnezu, prawda?