Psycholog odpowiada:

To ważne, że poszukuje Pani rozwiązań dla sytuacji, w której się znaleźliście i która jest trudna dla Pani, dla córki i dla pozostałych członków rodziny.

Opisane przez Panią zachowania prawdopodobnie są objawami lęku separacyjnego, który może pojawiać się jako zjawisko związane z przechodzeniem dziecka na kolejne etapy rozwoju lub być reakcją na sytuację przestraszenia dziecka lub sytuację zmiany, która mogła mieć miejsce w życiu dziecka bądź kogoś z rodziny.

To, jak długo taki lęk będzie wstępował, zależy od wrażliwości i potrzeb dziecka oraz od stylu wychowania czy zachowań rodziców – ani nadmierne wymaganie ani nadmierna pobłażliwość nie jest dobra.

Pomóc w oswajaniu sytuacji rozstania może informowanie dziecka o tym, że mama wyjdzie, przygotowanie w miarę krótkiego i przyjemnego rytuału pożegnania przed wyjściem, dokładne określenie, kiedy mama wróci (np. po podwieczorku, po bajce). Nie należy przekupywać dziecka nagrodami czy straszyć karami. Miej świadomość i próbuj wpływać na swoje uczucia, Twój nawet pozorny spokój i pogoda mogą udzielić się dziecku. Zdenerwowanie najprawdopodobniej spotęguje lęk.

Choć rozstanie z mamą jest dla dziecka bolesne, stanowi ono istotną część procesu dorastania i usamodzielniania się dziecka.
W celu ustalenia dokładnych przyczyn występowania tak silnego lęku separacyjnego u Pani córki zachęcam do wizyty u psychologa.

Psycholog odpowiada:

Relacje rówieśnicze wpływają na rozwój psychospołeczny dziecka. Dzięki nim dziecko zdobywa wiedzę o świecie, uczy się pełnienia ról grupowych oraz zaspokaja potrzeby emocjonalne: aktywności, akceptacji, przynależności.

To ważne, że przygląda się Pani funkcjonowaniu córki i chce ją wspierać. Warto pamiętać, że czasami coś, co z perspektywy dorosłego wydaje się wykorzystywaniem, nieumiejętnością przeciwstawienia się, w dziecięcym świecie może być szeregiem naturalnych procesów.

Dzieci w różnym tempie zdobywają umiejętności społeczne, uczą się od siebie nawzajem. Dlatego ważne jest poznanie perspektywy Pani córki. Można zapytać ją, kto i dlaczego najczęściej jest autorem zabaw, czy ona kiedyś też wymyśliła zabawę, w którą wszyscy się bawili, czy jest jej smutno, że jej propozycje nie są brane pod uwagę.

Naturalnym placem do ćwiczeń społecznych jest dom rodzinny. To właśnie w kontakcie z rodzicami dziecko po raz pierwszy uczy się swojej autonomii, wyrażania własnego zdania, wypracowywania rozwiązań, w których uwzględniane są różne potrzeby członków rodziny. Warto zwrócić uwagę, czy przypadkiem Państwo jako rodzice nie narzucacie córce swojego zdania podczas wspólnej zabawy czy w sytuacjach codziennych, czy wysłuchujecie tego, co ma do powiedzenia i traktujecie jako ważne. Warto samemu tworzyć sytuacje, w których córka może decydować i wyrażać swoje zdanie. Wszystko to wzmocni zdolność komunikacji i współpracy, które przydadzą się nie tylko w relacjach z rówieśnikami, ale również w dorosłym życiu.