Psycholog odpowiada:

To ważne, że poszukuje Pani rozwiązań dla sytuacji, w której się znaleźliście i która jest trudna dla Pani, dla córki i dla pozostałych członków rodziny.

Opisane przez Panią zachowania prawdopodobnie są objawami lęku separacyjnego, który może pojawiać się jako zjawisko związane z przechodzeniem dziecka na kolejne etapy rozwoju lub być reakcją na sytuację przestraszenia dziecka lub sytuację zmiany, która mogła mieć miejsce w życiu dziecka bądź kogoś z rodziny.

To, jak długo taki lęk będzie wstępował, zależy od wrażliwości i potrzeb dziecka oraz od stylu wychowania czy zachowań rodziców – ani nadmierne wymaganie ani nadmierna pobłażliwość nie jest dobra.

Pomóc w oswajaniu sytuacji rozstania może informowanie dziecka o tym, że mama wyjdzie, przygotowanie w miarę krótkiego i przyjemnego rytuału pożegnania przed wyjściem, dokładne określenie, kiedy mama wróci (np. po podwieczorku, po bajce). Nie należy przekupywać dziecka nagrodami czy straszyć karami. Miej świadomość i próbuj wpływać na swoje uczucia, Twój nawet pozorny spokój i pogoda mogą udzielić się dziecku. Zdenerwowanie najprawdopodobniej spotęguje lęk.

Choć rozstanie z mamą jest dla dziecka bolesne, stanowi ono istotną część procesu dorastania i usamodzielniania się dziecka.
W celu ustalenia dokładnych przyczyn występowania tak silnego lęku separacyjnego u Pani córki zachęcam do wizyty u psychologa.

Psycholog odpowiada:

Pojawienie się kolejnego członka w rodzinie istotnie reorganizuje jej dotychczasowe życie. Dzieci, początkowo zadowolone i podekscytowane pojawieniem się rodzeństwa, z każdym dniem coraz bardziej uświadamiają sobie realność i nieodwracalność zmian, które sprowadziło na nich maleństwo. W tym czasie zaczynają przeżywać bardzo trudne emocje – złość, zazdrość, frustrację, strach o swoją pozycję, których nie potrafią wyrazić słowami. Zamiast tego krzyczą, tupią, płaczą, ciągną mamę za rękę, jęczą nad głową czy próbują odsunąć niemowlę.

Taka sytuacja jest również trudna dla mamy, która, mimo że stara się jak może, nie jest w stanie odpowiadać na potrzeby dzieci w takim stopniu i tempie jak dotychczas. W przeżyciu mamy również mogą pojawić się trudne uczucia – frustracja, złość, bezsilność, poczucie winy, że nie jest się wystarczająco dobrą mamą.

To normalne…

Droga Mamo, nie obawiaj się i nie obwiniaj za te trudne uczucia swoich dzieci. Daj sobie i im prawo do ich przeżywania, jednocześnie pokazując i ucząc, że są inne sposoby na okazanie niezadowolenia. W chwilach spokoju rozmawiaj z dziećmi o ich zachowaniu, nazywaj emocje, pokaż, że je rozumiesz, podpowiedz, jak inaczej wyrazić niezadowolenie. Pokazuj, że nawet jeśli chwilowo muszą poczekać, to Ty lub tata przyjdziecie i zrobicie to, co obiecaliście. Organizuj i wykorzystuj wolne od niemowlaka chwile, by pobyć tylko ze starszymi dziećmi – razem i z każdym osobno. Poczucie bezpieczeństwa, miłość i czas pozwolą oswoić i załagodzić trudne emocje.