Psycholog odpowiada:

Pójście do przedszkola to wielka zmiana w życiu dziecka i wiąże się z przeżywaniem strachu, z koniecznością odnajdywania się w nowych sytuacjach związanych z byciem w grupie z rówieśnikami.

Rodzice również przeżywają rozstanie z dziećmi, a one doskonale wyczuwają napięcie i zdenerwowanie rodzica, które potęguje u nich uczucie niepewności. Warto przyjrzeć się swoim emocjom i czy pod uśmiechniętą maską dzielnego dorosłego nie kryje się nadmiernie zatroskany rodzic lub wspomnienie własnych nieprzyjemnych doświadczeń przedszkolnych. Czasami wystarczy porozmawiać z kimś bliskim, by napięcie zniknęło. Czasami warto samemu udać się do psychologa.

Być może Kajtek potrzebuje więcej czasu, by dobrze poczuć się w przedszkolu. Rozmawiaj z synkiem – pytaj, czym się bawił, co mu się najbardziej podobało. Pokazuj przedszkole jako ciekawe miejsce pełne przygód, do którego chętnie przychodzą dzieci.

Zwróć uwagę w codziennych sytuacjach, czy Kajtek potrafi i czy ma odwagę zgłaszać mało znanym osobom za pomocą słów swoje potrzeby. Komunikat wyrażony minką lub zachowaniem, który dla Ciebie jest czytelny, przez innych może być niezauważony lub źle zrozumiany.

I zmniejszony apetyt, i wtórne moczenie mogą być informacjami o przeżywanym napięciu emocjonalnym. Ważne jest, by ani w domu, ani w przedszkolu Kajtka nie karcić, nie zawstydzać, nie żartować z niego. Moczenie nocne nie jest jego winą i bardzo często zdarza się dzieciom w jego wieku.

Jeżeli objawy wkrótce nie ustąpią, zachęcam do skontaktowania się ze specjalistą.

Psycholog odpowiada:

Pojawienie się kolejnego członka w rodzinie istotnie reorganizuje jej dotychczasowe życie. Dzieci, początkowo zadowolone i podekscytowane pojawieniem się rodzeństwa, z każdym dniem coraz bardziej uświadamiają sobie realność i nieodwracalność zmian, które sprowadziło na nich maleństwo. W tym czasie zaczynają przeżywać bardzo trudne emocje – złość, zazdrość, frustrację, strach o swoją pozycję, których nie potrafią wyrazić słowami. Zamiast tego krzyczą, tupią, płaczą, ciągną mamę za rękę, jęczą nad głową czy próbują odsunąć niemowlę.

Taka sytuacja jest również trudna dla mamy, która, mimo że stara się jak może, nie jest w stanie odpowiadać na potrzeby dzieci w takim stopniu i tempie jak dotychczas. W przeżyciu mamy również mogą pojawić się trudne uczucia – frustracja, złość, bezsilność, poczucie winy, że nie jest się wystarczająco dobrą mamą.

To normalne…

Droga Mamo, nie obawiaj się i nie obwiniaj za te trudne uczucia swoich dzieci. Daj sobie i im prawo do ich przeżywania, jednocześnie pokazując i ucząc, że są inne sposoby na okazanie niezadowolenia. W chwilach spokoju rozmawiaj z dziećmi o ich zachowaniu, nazywaj emocje, pokaż, że je rozumiesz, podpowiedz, jak inaczej wyrazić niezadowolenie. Pokazuj, że nawet jeśli chwilowo muszą poczekać, to Ty lub tata przyjdziecie i zrobicie to, co obiecaliście. Organizuj i wykorzystuj wolne od niemowlaka chwile, by pobyć tylko ze starszymi dziećmi – razem i z każdym osobno. Poczucie bezpieczeństwa, miłość i czas pozwolą oswoić i załagodzić trudne emocje.