Aż 68% matek zostawia swoje małe dzieci!

Czy o tym zjawisku należy już informować opiekę społeczną?

Zbliża się weekend. Dziecko przekazujesz w dobre ręce i bierzesz się za pakowanie. Nie potrzebujesz wielu rzeczy, w końcu to krótki wypad z przyjaciółką. Przed Wami godziny spacerowania z celem lub bez celu po tym mieście, które kochasz lub którego jeszcze nie znasz. Będziesz pić gorącą kawę, poczytasz, pomyślisz w spokoju. Będziesz miała własny kawałek ciasta. Wyśpisz się! Brzmi jak marzenie? Raczej jak coś, co bardzo dobrze znasz, statystyczna czytelniczko The Mother Mag!

Tutaj macie głos!

Chcemy tworzyć TMM razem z naszymi Czytelniczkami, dlatego zapytałyśmy Was o doświadczenia, marzenia i potrzeby w zakresie wyjazdów bez dzieci. Tak, tych bezczelnych, samolubnych wycieczek do krainy dorosłych ludzi. Ciekawiło nas, czy takie urlopy są tylko OD dzieci, czy też DLA dzieci? Jak często się zdarzają takie wyjazdy, ile trwają, ile wydajecie na nie pieniędzy i ile emocji Was kosztują? Czy rodzina patrzy krzywo na takie eskapady, czy raczej pomaga Wam szukać tanich lotów? Co robicie, kiedy jesteście same i co Wam to daje? Teraz już wiemy wszystko!

Możesz więcej, droga matko

Prawo pracy pozwala nam wrócić do pracy po urodzeniu dziecka w zmniejszonym wymiarze godzin i gwarantuje utrzymanie stanowiska. Żłobki i przedszkola zapewniają opiekę i zabawę maluchom przez niemal cały dzień. Mężczyźni już wiedzą, że prowadzenie domu i wychowanie potomstwa to gra zespołowa i nawet jeśli to Ty jesteś kapitanem, to jemu już nie wypada grzać ławki. Współczesna kobieto, masz tyle praw i swobód, o których mogłaby marzyć Twoja babcia, a nawet matka! Czyżbyś wywalczyła sobie te wszystkie benefity, bo kochasz swoje dzieci mniej niż wcześniejsze pokolenia kobiet?

To wszystko z miłości

Instynkt macierzyński i matczyne uczucia nie straciły mocy od czasów polowań na mamuty. Zmienił się tylko sposób ich realizacji. Matki 2017 chcą korzystać z możliwości, jakie daje im XXI wiek. Chcą mieć ciastko i jeść ciastko. Wiedzą, że udane życie zawodowe, satysfakcja, spełnienie, szansa na realizowanie pasji i sprawianie sobie przyjemności nie stoi w sprzeczności ze szczęśliwą rodziną. Nie chcemy już być domowymi cierpiętnicami, nie chcemy obarczać dzieci odpowiedzialnością za to, że zrezygnowałyśmy dla nich z życia. Nie chcemy wychowywać pokolenia silnych kobiet za pomocą usuwania się w cień. Nie boimy się sięgnąć po przyjemności, które jeszcze 20 lat temu były zakazanym owocem.

Jadę!

7 na 10 kobiet zapytanych przez TMM o to, czy wyjechały kiedyś bez dzieci, odpowiada twierdząco! Jedna mówi, że jeszcze tego nie zrobiła, ale już o tym myśli.

– Wyjeżdżam dość często. Co 3-4 miesiące. Na kilka dni lub na weekend – Joanna, 39-letnia matka trójki dzieci w wieku 4-9 lat, zapewnia, że nie ma z tego powodu wyrzutów sumienia. Jak mówi, taki wyjazd pozwala jej chociaż na chwilę być znowu sobą sprzed kilku lat i zatęsknić za rodziną. A po powrocie? – Przez pierwszych kilka dni jestem wspaniałą, wyluzowaną mamą, która po samotnym weekendzie nadrabia czas z dzieciakami. Wtedy bardziej chce mi się bawić, wspólnie gotować. Stęskniona matka to fajna matka – śmieje się Joanna.

Weekendowe uciekinierki

Najwięcej mam – aż 70 proc. badanych – decyduje się na weekendowe wyjazdy. Tylko 19 proc. kobiet pozwala sobie na wyjazd dłuższy niż tydzień. – Weekend to dla mnie optymalny czas. Wyjeżdżam w piątek i wracam w niedzielę, żeby jeszcze zjeść kolację z rodziną i uśpić dzieci – przyznaje Paulina, mama kilkuletnich bliźniąt, która na co dzień pracuje w branży nieruchomości – Mamy z mężem taki niepisany układ, że dopóki dzieci są małe i nasz wspólny wyjazd bez nich byłby problemem, 2-3 razy w roku wyjeżdżamy pojedynczo na takie krótkie wypady. Ja wyjeżdżam z moją młodszą siostrą albo przyjaciółką, a mąż z kolegami się wspinać. Czekam na jakiś romantyczny wyjazd we dwoje, ale w sumie nie chciałabym zostawiać dzieci z dziadkami. Martwiłabym się. Dobrze, że chociaż jedno z nas jest w domu.

Miejska dżungla

– Wybieram duże miasta, gdzie mogę się zgubić i odkrywać nowe – mówi Justyna. Wtóruje jej 41 proc. ankietowanych mam. W odpowiedziach najczęściej pojawia się Warszawa, Trójmiasto, Poznań, Wrocław i Kraków, ale granice nie powstrzymują matek, które ruszają też na podbój Berlina czy Londynu.

– Gdzie wyjeżdżam? – zastanawia się Sylwia. – Zawsze do Warszawy. Lubię stolicę, ale myślę też o Lizbonie. Może w przyszłym roku. Na razie zaczynam śledzić oferty tanich lotów.

Duże miasta to restauracje, galerie handlowe, kina, z których matki w końcu w spokoju mogą korzystać. Mogą, ale nie muszą – 26 proc. naszych ankietowanych deklaruje, że przesypia połowę wyjazdu. 34 proc. twierdzi, że destynacja nie ma znaczenia – byle bez męża i dzieci. W tej grupie jest Kamila, mama 2-letniej Zosi. – Zdecydowanie mi obojętne, gdzie pojadę, ważne, że sama. Ostatnie 2 lata dały mi w kość. Tak totalnie. Jeszcze nie udało mi się wyjechać, ale coraz częściej o tym myślę. Bardzo tego potrzebuję. Duże miasto, czy małe, a nawet wieś. Będzie mi dobrze wszędzie.

Matka na wolności

– Wyjeżdżam sama albo z przyjaciółkami, by zmienić środowisko, oderwać się od domowego życia, przemyśleć to, co aktualnie zaprząta mi głowę, poplotkować, pogadać, ale też wyjeżdżam by jeść, czytać książki, spać, pić ciepłe cappuccino – Justyna wymienia proste, ale niedostępne przy małym dziecku przyjemności. O takich właśnie myśli Kamila, której jeszcze nie udało się wyjechać: – Marzę o spokoju i ciszy, o przeczytaniu książki, spaniu do oporu, wypiciu kieliszka wina wieczorem w ogródku jakiejś restauracji. 66 proc. badanych twierdzi, że odpoczynek od codziennych problemów jest ich głównym celem. 38 proc. liczy na beztroską zabawę.

Nie wypada?

– Jedni i drudzy dziadkowie na samo wspomnienie tematu wyjazdu przewracają oczami. W ogóle nie rozumieją tej mojej potrzeby odpoczynku. W końcu nic nie robię, tylko siedzę z dzieckiem w domu. Czym tu się zmęczyć? – mówi Kamila. Optymistyczne jest to, że aż 63 proc. pytanych mam nie ma problemu z negatywnym odbiorem ich wyjazdów przez najbliższych. Większość rodzin rozumie i wspiera taką potrzebę młodej matki. A jeśli wsparcia brakuje? 17 proc. badanych i tak decyduje się wyjechać. Tyle samo matek rezygnuje ze swojego planu.

Nie ma lekko

Wyrzuty sumienia? Ponad połowa badanych mówi, że nie czuje się winna z powodu wyjazdu. Pozostałe nie ukrywają, że nie jest im łatwo. – Tak. Czasem wyrzuty sumienia mnie dopadają, szczególnie w pierwszy wyjazdowy wieczór. Jak słyszę głos mojej córeczki w słuchawce, to mam ochotę wsiąść w pierwszy pociąg do domu – mówi Justyna, mama z Gdańska. – Oczywiście następnego dnia wstaję i cieszę się tym wyjazdem, samotnością, ale zdarza mi się myśleć, że nie powinnam zostawiać dziecka. Wiem, że każdy ma prawo do odpoczynku, że nie robię nic złego, w końcu to góra 3 dni, córka pewnie nawet tego nie odczuje.

Money, money, money

Tęsknota to nie jedyny powód wyrzutów sumienia. Połowa pań ma wątpliwości, czy powinna wydawać pieniądze na siebie i swoje przyjemności. Może dlatego też większość mam – 56,5 proc. – jest skłonna wydać na swój weekendowy wyjazd maksymalnie 500zł? Zdecydowanie mniej mam, bo 18 proc., twierdzi, że weekendowy odpoczynek wymaga większych środków i potrafi wydać na siebie do 1000 zł. 23 proc. pytanych wydaje więcej, bo ponad 1000zł. Co to oznacza? Polskie mamy znają wartość pieniądza, ale też własnego dobrego samopoczucia. Wydane pieniądze traktują jako inwestycję w siebie i rodzinny spokój. Co więcej, zrelaksowane mamy mają więcej zrozumienia dla potrzeb partnera, który także może spędzić wolny czas w wybrany sposób. Czy to sytuacja win win? – Oj tak. Odkąd dajemy sobie z narzeczonym prawo do takiego samotnego, weekendowego odpoczynku od domu i dziecka, jest między nami dużo lepiej – przekonuje Magda, trzydziestolatka, mama przedszkolaka. – To przyszło z czasem, nie bezboleśnie. Wcześniej wkurzałam się, że on planuje kolejny wyjazd na koncert, kiedy ja spędzam z dzieckiem więcej czasu i jestem bardziej zmęczona. Zaczęły się spięcia spowodowane przemęczeniem i poczuciem krzywdy. Kiedy w końcu wyrwałam się na chwilę i wróciłam wypoczęta i stęskniona, pomyślałam, że drugiej osobie należy się to samo. Przestałam robić problemy – śmieje się Magda. – Jest dobrze. Dbamy o odpoczynek. Bardziej chce nam się potem spędzać czas razem. Doceniam to.

Nie dla wszystkich

Małgosia, mama dwójki z Łodzi, nie podchodzi do tematu tak optymistycznie. – Wyjazd weekendowy? Sama? To chyba nie jest dobry pomysł. Pracujemy z mężem dość intensywnie, do tego dzieci. Jak ja miałabym wyjechać sama, jeśli mamy tak mało czasu na wspólne bycie razem? Ja zawsze chciałam mieć rodzinę. Dość długo się staraliśmy o dzieci. Jeszcze się chyba nimi nie nacieszyłam – mówi. – Wolałabym wyjechać wspólnie, tęskniłabym za dziećmi. Ja rozumiem, że matki są zmęczone, ja też bywam. Trochę nawet je podziwiam, że mają chęć i odwagę wyjechać na weekend. Dla mnie jeszcze za wcześnie. Czy to znaczy, że nie jestem nowoczesną mamą?

22 proc. badanych mam nie wyobraża sobie wyjazdu bez dzieci. Który wariant jest lepszy? Każda z nas podejmuje tę decyzję sama. Najlepszy scenariusz to ten, który sama napiszesz. Warto pamiętać, że w 2017 wolno więcej. Warto pamiętać, że dobra matka to zadowolona matka. Jeśli więc powstrzymuje Cię obawa, że ktoś źle odbierze Twoją decyzję lub sama uznasz, że taka ochota to zaprzeczenie miłości do dziecka, pamiętaj – wiele kobiet zrobiło to przed Tobą. I nie żałują. To co, zaczyna się sezon na tanie loty?

Tekst znajdziecie w grudniowym numerze 2017

TEKST: Nina Olszewska i Emilia Pryśko
ZDJĘCIA: Emilia Pryśko
MIEJSCE: Trendy owędy w sercu artystycznego fyrtla Poznania 

Jesienią do Polski przyleciała Kabula, adoptowana córka Martyny Wojciechowskiej, albinoska z Tanzanii. Osiem lat temu trzech mężczyzn odrąbało jej maczetą rękę, bo wierzyli w magiczną moc takiego talizmanu. Osiem lat temu – to nie są zamierzchłe czasy, to 2010 rok. W 2010 roku, podobnie jak w 2018, na świecie panuje zacofanie, ignorancja i coraz większa nierówność społeczna. Co będzie z nami za kolejnych osiem lat? W jakim kierunku zmierzamy?

Rewolucja w Iranie miała przynieść wolność i demokrację, przyniosła jednak religijny ucisk, represje i niewolę.

W tym świecie rządzą surowi szyiccy duchowni, którzy w naukowych traktatach roztrząsają najdziwniejsze problemy, jak choćby ten, czy mężczyzna, który współżył ze swoją kurą, może ją potem zjeść. Ulice są tam strefą wojny między surowymi zasadami a pragnieniami młodości. Kobiety, które nie podporządkowują się przepisom dotyczącym stroju (zakrywającego wszystko, poza fragmentem twarzy i dłońmi) czy zachowania (zero śmiechu, zero jakiegokolwiek kontaktu z mężczyznami) są aresztowane, bite, karane grzywną i upokarzane. Azar Nafisi, autorka książki „Czytając Lolitę w Teheranie”, zaprosiła do swojego domu najlepsze studentki, żeby omawiać z nimi dzieła światowej literatury. Rozmowy o literackich bohaterach są tylko pretekstem do opisania dramatycznej rzeczywistości Iranu. Nafisi obserwowała rewolucję pracując na uniwersytecie, z którego została wyrzucona za odmowę noszenia chusty. Tylko wyrzucona, nie było większych konsekwencji. Poznała je Szirin Ebadi, laureatka Pokojowej Nagrody Nobla z 2003 roku, która poświęciła życie na opór przeciw reżimowi republiki Islamskiej. Państwo odebrało jej prawo do wykonywania zawodu, prześladowało jej córki i męża. Ebadi walczy o kobiety, których sytuacja jest coraz gorsza. Od 2014 roku rządowy plan segregacji płciowej, mający na celu wyrugowanie kobiet z życia publicznego, nabrał rozpędu. Kobiety nie mogły pracować w restauracjach, oglądać publicznie finałów piłki nożnej (co w Iranie jest ważną tradycją) i pracować w urzędach razem z mężczyznami. Pewnej jesieni piętnaście kobiet zostało na ulicach zaatakowanych i oblanych kwasem. Policji nie udało się znaleźć winnych. Ani jednego. Ebadi musiała uciekać z Iranu w obawie o życie swoje i swoich bliskich.

Dla tych, którym Nepal jawi się jako kolorowa kraina uśmiechniętych ludzi, którzy wspomagają wyruszających na Mount Everest, mam bardzo złą wiadomość.

To kraj, w którym są rejony, gdzie kobiety nie powinny istnieć. Urodzić się kobietą w Nepalu to oznaka złej karmy. I jest to im wyraźnie pokazywane od dnia przyjścia na świat. Jeśli do tego w ogóle dojdzie: wiele kobiet dokonywało aborcji po niezadowalającym wyniku badania USG. Skala aborcji zdrowych płodów żeńskich była tak ogromna, że w Indiach wprowadzono zakaz badań ultrasonograficznych. To doprowadziło do uśmiercania noworodków, procederu tak powszechnie zrozumianego w tym rejonie, że nie podlegającego żadnej karze. Dziewczynki są duszone lub topione od razu w szpitalu. Potem można wyjść i zacząć się starać o lepsze potomstwo. Wśród trochę starszych dzieci umieralność dziewczynek jest dużo wyższa niż u chłopców. Powód jest prosty: są zaniedbywane, niedożywione, nie leczy się ich chorób. Gdy dziewczynka dorośnie do menstruacji, nikt nie wyjaśnia jej, co się dzieje, tylko jest zamykana w ciemnym pokoju, bez dostępu do światła słonecznego. I tak co miesiąc. W tym czasie kobiety nie mogą zbliżać się do jedzenia, wody i pozostałych członków rodziny. Są nieczyste, grzeszne. Na wsiach nadal praktykuje się chhaupadi, czyli izolowanie kobiet podczas miesiączki w oborze lub szopie. Są tam traktowane gorzej niż zwierzęta: nie dostają wystarczająco jedzenia i wody, mają szczęście, jeśli mogą okryć się kocem podczas mroźnych nocy. Nie są w żaden sposób chronione przed atakami dzikich zwierząt i gwałtami.

Matki są smutne, gdy rodzą im się córki, to syn jest błogosławieństwem.

Syn zapewnia ciągłość rodu, przekazując potomstwu swoje nazwisko. Syn to inwestycja w przyszłość, ponieważ pozostaje w domu rodziców, żeby zająć się nimi na starość. Jest więc pożądany z wielu powodów: religijnego – dopełni rytuałów pogrzebowych (kobiecie nie wolno), ekonomicznego – będzie wspierał finansowo rodziców, a wreszcie społecznego – jako męski potomek zapewni rodzinie prestiż. Kobieta nie może liczyć na szacunek w rodzinie, dopóki nie pocznie syna. 

Nepalska kobieta nie istnieje jako istota ludzka, która może coś czuć, czegoś pragnąć, do czegoś dążyć.

Ona ma wypełniać (najlepiej po cichutku) swoją rolę: córki, żony, synowej, matki. Tego nauczy się w domu, więc nie traci się czasu i pieniędzy na jej edukację. A nawet jeśli to się zdarzy, niezależna finansowo i wykształcona kobieta rzadko zdecyduje się na samodzielne życie i mieszkanie ze względu na złą opinię, jaka przylgnęłaby do niej i do jej bliskich. Wychodzi więc za mąż, trafia do domu teściów, gdzie zwykle jest traktowana podle, wykorzystywana, poniżana i często bita. Najczęstszą przyczyną śmierci Nepalek jest samobójstwo. A tajemnicą poliszynela jest, że większość z nich nie odebrała sobie życia, a została zamordowana lub zakatowana przez rodzinę męża. 

No i jeszcze polowania na czarownice. Dosłownie.

Kilkadziesiąt kobiet rocznie cierpi prześladowanie i tortury na podstawie zarzutu o uprawianie czarów. Skąd się biorą takie zarzuty? Najczęściej choruje ktoś z rodziny, czyjeś ego zostało zranione odrzuceniem zalotów lub oskarżona ma ładny majątek, na który są już chętni. 

I oczywiście można postawić tutaj tezę, że Iran i Nepal to inny świat, inne kultury, inna sytuacja. Ale ten argument nie ma żadnej mocy, bo kobiety prześladowane są także w rozwiniętych krajach, tylko narzędzia tortur są trochę inne.

Według rządowych statystyk przemocy partnera doświadczyła w Japonii co czwarta kobieta. Jednak Japonki wielu zachowań wcale nie uznają za przemoc. Dla co piątej nie jest nią zakaz rozmowy z innymi niż mąż osobami płci przeciwnej, dla co dziesiątej – krzyk. Również co dziesiąta godzi się na komentarze w stylu: „Jesteś do niczego” i emocjonalny szantaż: „No i kto cię utrzymuje?”. Przemoc ma zazwyczaj wiele wymiarów, a kobiety szybko uczą się, że jest ona nieodłączną częścią ich codzienności. Przemocy doświadczyła w związkach co trzecia dwudziestolatka. Policja przez lata nie traktowała zjawiska przemocy domowej poważnie, raczej jako domowy, a tym samym prywatny kłopot. Kobiety słyszały, że nie można w tej kwestii nic zrobić, dopóki ich mężowie ich nie zabiją. 

W pracy kobiety mają jasno powiedziane, że nie zrobią takiej kariery jak ich koledzy.

To nie znaczy, że mogą pracować mniej. Żeby w ogóle utrzymać stanowisko, Japonki wyrabiają niezliczone nadgodziny (oczywiście niepłatne). A przecież w domu czeka dziecko, którym zajmować musi się matka, mężczyźni nie robią takich rzeczy. Kobieta bardzo rzadko może sobie pozwolić na zrezygnowanie z pracy, bo życie w Japonii jest bardzo drogie. Mężczyzna poświęca życie pracy, rodzinę widuje rzadko, wszystko ma podane, uprasowane, ugotowane. Ogromna presja i tempo życia przyczyniają się do porzucania przez matki niemowląt. Popularnym zjawiskiem było zostawianie ich w schowkach na dworcu. (W Japonii istnieje tylko jedno okno życia, od 2007 roku w chrześcijańskim szpitalu). To nie jest po prostu nieodpowiedzialność, to efekt osiągnięcia przez kobietę granicy rozpaczy i bezradności. Dziś w tym temacie jest lepiej, dostęp do antykoncepcji jest większy. Ale nadal jest ona droga, nadal nie dla wszystkich dostępna. Lekarzom bardziej się opłaca przeprowadzić aborcję (bardzo w Japonii popularną) niż propagować wkładki domaciczne. Czterech na pięciu lekarzy to mężczyźni.

Powszechnie znanym zjawiskiem w japońskich środkach transportu publicznego jest chikan. To molestowanie dziewczynek i kobiet w zatłoczonym wagonie.

Dotykanie, głaskanie, ocieranie, wkładanie rąk pod spódnicę i w majtki – to codzienność. Dopiero w 1994 roku nazwano te zachowania przemocą, wcześniej były uznawane za „kłopot”.

W japońskich szkołach nie ma edukacji seksualnej, nie ma informacji o chorobach wenerycznych ani o seksualnej przemocy. Dla sfrustrowanych, zestresowanych mężczyzn chwila dominacji nad bezbronną kobietą w metrze jest sposobem na poprawienie humoru. Na wyładowanie się choć troszkę. Na chwilę czuje się silny, zanim szef mu udowodni, że wcale taki nie jest.

I jeszcze te mundurki, które otwarcie kojarzą się z pornografią.

Wykreowane w mediach wyuzdane licealistki, w białych majtkach widocznych pod krótkimi spódniczkami i podkolanówkach. Idealna mieszanina egzotyki i niewinności. Sponsoring w Japonii ma się świetnie, a turyści szukający przygody z wyjętą prosto z mangi dziewczynką, zostawiają w tym kraju niemałe pieniądze. Dziewczynki wydają się zblazowanymi, chętnymi do zabawy licealistkami, które lubią seks i chętnie go uprawiają. O niewolnictwie, handlu żywym towarem i stręczycielstwie się nie mówi, to psuje obrazek. Dopiero w 2017 roku Japonia ratyfikowała konwencję ONZ przeciwko międzynarodowej przestępczości zorganizowanej, wcześniej była w jednej lidze z Iranem czy Sudanem.

A co z USA? Z liberalną Ameryką, ucieleśnieniem swobód obywatelskich i bastionu praw człowieka?

Co tam się wyprawia? Czy jest tu ktoś, kto wyniki wyborów prezydenckich w Stanach Zjednoczonych przyjął inaczej niż opadającą ze zdziwienia szczęką? Czy ktokolwiek w ogóle brał pod uwagę pajaca, ignoranta i rasistę jako przywódcę tego potężnego kraju? Jak to się mogło stać? A potem przyszły konsekwencje tego najgorszego z możliwych wyborów. „Wszystkie kobiety wychodzą za mąż dla pieniędzy” – żartuje sobie przywódca świata zachodniego. Na wieść o gwałtach w wojsku reaguje słowami: „Co ci geniusze sobie myśleli, wpuszczając tam kobiety?”. Ostentacyjnie demonstruje swój stosunek do płci pięknej, nawet nie udaje, że się wstydzi molestowania ich. Jednym z haseł wyborczych Trumpa była walka z aborcją. W 2017 roku podpisał dekret, na mocy którego w życie weszła ustawa, której celem jest zablokowanie finansowania z budżetu federalnego organizacji pozarządowych, oferujących lub propagujących usługi aborcyjne poza granicami Stanów Zjednoczonych. Rozszerzono też restrykcje, które mają zmniejszyć przychody organizacji promujących aborcję o prawie 9 miliardów dolarów. Zamykają się pozarządowe kliniki Planned Parenthood.  Celem tej organizacji non profit jest propagowanie świadomego rodzicielstwa, kompleksowej edukacji seksualnej, szerokiego dostępu do legalnej antykoncepcji i aborcji, walka z chorobami przenoszonymi drogą płciową. Nie ma dla nich już miejsca w Ameryce Trumpa. 

O konsekwencjach tych działań napisała Leni Zumas w książce „Czerwone zegary”. To historia czterech kobiet, których na różny sposób dotyka temat macierzyństwa. Dla dwóch z nich decyzje prezydenta będą miały bolesne konsekwencje. Nie na tyle tragiczne, żeby je nagłaśniać. Świat się nie skończy, nie wywołają rewolucji. Będą tylko cierpieć. Jak miliony innych kobiet.

Gdzie na tej mapie kobiecych krzywd znajduje się Polska?

Nierówne traktowanie płci jest u nas powszechne i ogólnie wiadome. Ustawa antyaborcyjna, przemoc domowa, molestowanie, poniżanie w pracy, seksizm. Codziennie to się dzieje, codziennie to widzimy, codziennie o tym czytamy. Codziennie mijam plakat ze zdjęciem zakrwawionego płodu – taka kampania antyaborcyjna. Czemu to wisi legalnie? Co z zakazem publikowania drastycznych treści? Co czują kobiety, które zdecydowały lub musiały poddać się zabiegowi? W żadnym wypadku nie uważam, że „aborcja jest OK!”. Widzę w niej dramat, cierpienie, bolesną decyzję podjętą w różnych, często bardzo dramatycznych okolicznościach. Okrucieństwem jest robienie z tego billboardu. Nieludzkie jest prawo, które na to pozwala.

Globalnie kobiety zarabiają średnio ponad połowę wynagrodzenia mężczyzn, mimo iż generalnie każdego dnia pracują od nich dłużej. Według kalkulacji Międzynarodowego Funduszu Walutowego z 2016 roku, jeśli utrzyma się tempo, w jakim przebiega proces wyrównywania różnic w wysokości wynagrodzenia, dostępie do edukacji, opieki zdrowotnej i do wysokich stanowisk, zarówno w biznesie, jak i w polityce, równość płci zostanie osiągnięta za sto siedemdziesiąt lat. 

Ciekawe, ilu ludzie będzie już wtedy mieszkało w kosmosie…

Bibliografia:

1. Szirin Ebadi, Kiedy będziemy wolne, wyd. Znak Horyzont.
2. Azir Nafisi, Czytając Lolitę w Teheranie, wyd. Świat Książki.
3. Edyta Stępczak, Burka w Nepalu nazywa się sari, wyd. Znak.
4. Karolina Bednarz, Kwiaty w pudełku, wyd. Czarne
5. Leni Zumas, Czerwone zegary, wyd. Czarna Owca.