A może stworzymy przewodnik dla młodych mam. O tym, co zrobić, by nie czuć presji i wyrzutów sumienia? I by umieć odpoczywać jak mężczyzna…  

 

Z Magdaleną Manasterską, dziennikarką Radia Gdańsk i Małgosią Jasnoch, współtwórczynią Inkubatora Przedsiębiorczości Starter i turkusowej spółki Teal rozmawiała redaktor naczelna TMM Monika Pryśko.

 

Monika: Zauważyłam, że gdy kobieta ma wolny zawód, sama ustala zasady, a jej praca jest faktycznie elastyczna, trudne wybory między macierzyństwem a rozwojem jej nie dotyczą.

Małgorzata: Dużo plusów jest takiej formy pracy, ale ja sama już dostrzegam minusy. Granica jest bardzo cienka. Przykład – ostatnio miałam taki tydzień, gdy codziennie musiałam pięć godzin poświęcić pracy poza domem. Telefon: mama, przyjeżdżaj. Bo jak ja mam wyjść na tak długo? Jest ryzyko zapędzenia się. Mówię sobie, nie za szybko. Z drugiej strony,  firmy nie da się prowadzić na pół gwizdka.

Monika: Czujesz presję, którą sama sobie narzucasz, a dodaj do tego presję na przykład szefa, którego mogłabyś mieć…

Małgorzata: Więc albo znajdziesz pracodawcę z elastycznym podejściem, albo będziesz mieć dobrego partnera we własnym biznesie, albo partnera w rodzicielstwie. Inaczej sobie tego nie wyobrażam.

Monika: Najłatwiej wtedy zrezygnować z pracy.

Małgorzata: Zrezygnować?

Monika: Chcemy pracować i lubimy pracować, więc zawsze znajdziemy jakiś sposób, żeby się po prostu zrealizować, nawet kosztem snu. Ale są sytuacje, kiedy nie można sobie na to pozwolić, choćby dlatego, że się pracuje na etacie. Wtedy można usłyszeć od pracodawcy: ,,nie ty pierwsza i nie ostatnia’’. Albo nauczysz się godzić pracę z rodziną, albo nic tu po tobie.

Małgorzata: Ja miałam bardzo dużo mam w zespole. W Starterze zespół był bardzo kobiecy, rocznie rodziło się pięcioro dzieci!

Magdalena: Ja jestem jedyną reporterką, która aż troje dzieci dzieci. U nas nie ma młodych mam, a jeśli są, starają się dostosowywać swoje godziny pracy do macierzyństwa. To często trudne..

Małgorzata: Kobiety reporterki rezygnują z zawodu mając dzieci?

Magdalena: Często nie decydują się na nie. To jest wymagająca praca. Gdy słyszę, że coś się wydarzyło o godzinie 21:00, to wiem, że nikt do mnie nie zadzwoni. Przecież jestem mamą.

Monika: Z czym to się wiążę dla Ciebie zawodowo?

Magdalena: Z jednej strony czuję się odsunięta, z drugiej wiem, że może przyjść taka chwila, gdy ktoś stwierdzi, że jednak nie jestem w radiu potrzebna. Bo pojawi się ktoś młodszy, bardziej dostępny, bez zobowiązań.

Monika: Jaka by była w takim razie idealna sytuacja dla młodej mamy? Pojedźmy schematami. Elastyczny czas pracy?

Małgorzata: Pół etatu na początku jest fajnym rozwiązaniem. Plus opiekunka. Taki mam plan też na siebie.

Magdalena: Mam podobnie. Chciałabym powoli zaznaczyć swoją obecność, gotowość do pracy. No i tutaj ważnym aspektem jest pracodawca. Pamiętam, jak usłyszałam od mojego szefa po urodzeniu syna: ,,spokojnie, zrób tak, żeby tobie było dobrze. My sobie radzimy, ale świetnie, że do nas wracasz.’’

Małgorzata: To jest bezcenne.

Magdalena: Tak, i usłyszałam to od mężczyzny, więc to też jest fajne…

Monika: Czego pracodawcy boją się najbardziej?

Magdalena: Że nas po prostu nie będzie. Że po tygodniu dziecko zachoruje, a my nie mając go z kim zostawić, weźmiemy zwolenienie. A potem kolejne i kolejne.

Małgorzata: Że nie będziemy dyspozycyjne.

Monika: A wystarczyłaby zwykła rozmowa.

Małgorzata: Miałam taki przypadek. Posypało mi się menedżerskie grono w zespole i zadzwoniłam do dziewczyny, która była w drugim półroczu urlopu macierzyńskiego. Zapytałam ją wprost: czy byłaby gotowa przyjść na pół etatu, gdyby wiązał się w tym awans z zastępcy na szefa, oczywiście w grę wchodziła również podwyżka. Po dwóch tygodniach namysłu podjęła wyzwanie. Bez rozmowy nie wiedziałabym, że była gotowa na nowy etap.

Monika: Jakie rodzicielskie kompetencje są atrakcyjne dla pracodawców?

Magdalena: Wielozadaniowość.

Małgorzata: Świetna organizacja. Elastyczność też. I oddanie. W zespole miałam młode mamy i jeśli ja byłam fair wobec nich jako pracodawca, to one odwdzięczały się tym samym. Mamy to lojalny, oddany, długoterminowy pracownik.

Monika: Według raportu mom@Work 90% pracujących mam z powodzeniem łączy obowiązki domowe i pracę. My z pewnością jesteśmy w tej grupie. Ale wydaje mi się, że ten wynik mija się z rzeczywistością.

Magdalena: Jeżeli mnie zapyta mój mąż, czy da się połączyć pracę z macierzyństwem, to powiem: absolutnie nie! Jeżeli mnie pyta pani ankieterka – no oczywiście, przecież to jest proste! (śmiech) Więc zależy, kto pyta i w jakim momencie. Gdy pytasz mnie o to teraz, kiedy siedzimy, rozmawiamy i pijemy kawę – odpowiadam tak! Ale jeszcze wczoraj, kiedy dzieci urządziły mi piekło na ziemi, stwierdziłabym, że nie…

Małgorzata: Jakbyś mnie zapytała dwa miesiące temu, przy absolutnym niedoborze snu, powiedziałabym, że absolutnie nic nie da się połączyć. (śmiech)

Magdalena: Do pakietu, który mamy dostają w szpitalu po porodzie, powinien być dołączony kontakt do psychologa, psychiatry albo coacha, by wskazywał dobrą drogę.

Małgorzata:  Ale też pokazywał drogę dbania o siebie. Pierwszy urlop macierzyński poświęciłam dziecku. To były czasy takie, że ledwie maile się odbierało. Wyrzutów sumienia wobec siebie nie miałam, bo w ogóle nie myślałam o sobie. Dziś sobie obiecuję: matko, Ty musisz pamiętać, żeby czasem  iść na samotny spacer.

Monika: A to nie jest tak, że mamy problem z komunikowaniem własnych potrzeb? Dlaczego nie można pójść do pracodawcy i powiedzieć: słuchaj, potrzebuję pracować elastycznie, bo jest mi to potrzebne, żeby lepiej wykonywać swoje obowiązki, jest mi to też potrzebne, żebym się dobrze czuła jako matka i kobieta. Przydałby się taki katalog rzeczy, które dla aktywnej mamy są normalne i osiągalne. Szkoda, że nie umiemy mówić o swoich oczekiwaniach.

Małgorzata: Zwłaszcza że my dopiero pytamy, na co możemy sobie pozwolić. Nie stawiamy warunku bezwzględnego, tylko mówimy: pogadajmy, jak można to inaczej zorganizować.

Monika: Trzeba tylko wyjść z inicjatywą.

Małgorzata: Jest wiele kobiet, którym w ogóle nie przyszłoby do głowy, że można. Tak było zawsze i tyle – albo wracasz i jesteś na 100%, albo cię nie ma.

Magdalena: Myślę, że to jest kwestia nie tyle mówienia o swoich potrzebach, ale też naszej kobiecej natury. Nie myślimy o sobie, tylko myślimy, żeby zadbać o wszystkich wokół. A mężczyźni nie mają tego problemu. Mężczyzna jak potrzebuje wyjść z domu, to po prostu wychodzi. Mówi: mam potrzebę wyjścia. Czy masz coś przeciwko?

Małgorzata: Od facetów można się wiele nauczyć. Uważam, że powinnyśmy robić dokładnie tak, jak oni – nauczyć się odpoczywać i zadbać o siebie.

Monika: Ale my chcemy się położyć, tylko mamy od razu te wyrzuty sumienia, o których już rozmawiałyśmy wcześniej.

Magdalena:  Książkę o tym trzeba napisać.

Małgorzata: Wypisać: rób tak i tak, z przykładami.

Magdalena: Jak przeżyć i przetrwać. (śmiech)

Malgorzata: Jak się nie zadba o siebie, to naprawdę można zwariować.

Monika: Umiesz dbać o siebie kobietę, mamę i businesswoman?

Małgorzata: Staram się dużo odpoczywać. Szukam niani, chyba już tego potrzebuję. Moi wspólnicy szanują to, że jestem z dzieckiem, nikt mi nie powie: przychodź teraz. To ja sama muszę zdecydować, kiedy i na ile wracam do aktywności. Myślę, jak to zrobić.

Magdalena: To bywa też stresujące, bo dochodzi do zupełnie niepotrzebnych napięć między partnerami. ,,No bo dlaczego ja mam się teraz dzieckiem zajmować? Przecież to też jest Twoje dziecko.’’

Małgorzata: To nie jest łatwe dla mamy. Kobieta potrzebuje elastycznej pracy, która pozwala jej wyjść, gdy dziecko tego potrzebuje. Spokojnie, bez stresu. Trzeba mówić sobie: jako matka mam do tego prawo.

Magdalena: Mam prawo i to jest w porządku.

Monika: Ja się zawsze obawiałam niezadowolenia innych ludzie, poczucia, że nie spełniam ich oczekiwań, bo na przykład gorsze samopoczucie mojej córki popsuło komuś plany.

Małgorzata: Dobrze jest sobie stworzyć w głowie taki najgorszy możliwy scenariusz zdarzeń i się do niego przygotować. I powiedzieć przed spotkaniem: słuchaj, wezmę małego. Mam nadzieję, że pogadamy. Jak nam nie wyjdzie, to wybacz. Myślę, że ta druga strona byłaby w stanie to zaakceptować.  

Monika: Wracamy do nie mówienia wprost o swoich potrzebach i oczekiwaniach.

Magdalena: Myślę o tej naszej psychice kobiet, z jednej strony jest ona naszym świetnym sprzymierzeńcem, bo jesteśmy w stanie poukładać sobie w głowie wszystko tak, żeby było dobrze. Ale z drugiej strony jest też naszym największym wrogiem, bo my sobie piszemy scenariusze, które tak naprawdę nie mają miejsca. Myślimy za innych.

Małgorzata: I spełniamy oczekiwania, które nie są w ogóle stawiane przed nami.

Magdalena: Dokładnie. Nikt nie oczekuje, że nasze dziecko będzie cudowne, uśmiechnięte, nie zrobi kupy, nie będzie wymiotować, nie będzie głodne i marudne.

Monika: Trzeba sobie odpuścić, dać sobie pomóc i przestać kontrolować sytuację na 100 procent, w każdym momencie.

Małgorzata: Jak się jest mamą, powinno się mieć ten luz: jak będzie na 90 procent, to też będzie wystarczająco dobrze. Ja się całe życie tego uczę. Po prostu perfekcjonizm jest skaraniem boskim, które mi przypadło w udziale. (śmiech) Wiele kobiet tak ma. Nie potrafią sobie powiedzieć: matko, to nie musi być zawsze idealne.

Monika: Nie zawsze musi być wszystko wspaniale. Wystarczy, że będzie w porządku.

 

---

Cała rozmowa dostępna w pierwszym numerze The Mother MAG.

---

Zdjęcia / Olga Diana Jasińska
Miejsce / Mitte Chleb i Kawa

Rozmowa z Emilią Niną Mazurkiewicz, terapeutką, która wybrała metodę Recall Healing, a ze swoimi klientami szuka przyczyny ich dolegliwości w przeżyciach z przeszłości.  

Zacznijmy od początku. Czym jest Recall Healing?

Recall Healing®/Totalna Biologia® (Instytut Wiedzy Waleologicznej, iww.pl), metoda terapii opracowana przez dr Gilbert’a Renaud, bazuje na szerokiej wiedzy związanej z psychosomatyką.

Kiedy zaczęto głębiej myśleć o tej metodzie?

Prawdopodobnie największą rewolucją był moment w latach 50-tych, kiedy dr Ryke Geerd Hamer, chirurg, odkrył ścisłe zależności pomiędzy emocjonalnymi zdarzeniami, których doświadczyli pacjenci, zdiagnozowanymi u nich chorobami, a zmianami, określanymi jako „ogniska Hamera”, widocznymi na skanach ich mózgów. Dzięki temu zaobserwowano, że gdy silne, traumatyczne emocje nie zostają uwolnione w sposób zewnętrzny (np. poprzez płacz i przebaczenie), kumulują się w podświadomości, która znajduje dla nich odpowiednie miejsce „do przechowania” w ciele, przez co ukazują się one w postaci nieprzyjemnych dolegliwości fizycznych lub psychicznych.

Po wielu latach badań i przeprowadzonych terapii zebrano ogromną wiedzę na temat indywidualnego znaczenia biologiczno-symbolicznego, jakie reprezentują dane choroby, organy i części ciała, co pozwala na podejmowanie starań odwrócenia tego efektu tak, by dzięki odnalezieniu i przepracowaniu emocji powiązanych z przypadłością wesprzeć organizm w procesie zdrowienia.

To brzmi jak teoria kwantowa.

Zdaję sobie sprawę, że to wszystko brzmi skomplikowanie, ale kiedy zrozumie się schematy, według których działa mózg, staje się to proste. Proszę sobie wyobrazić sytuację, w których nasz problem staje się dla nas tak uciążliwy, że, na przykład nie możemy spać, albo jeść, albo nie do końca pamiętamy jak dotarliśmy do domu, ponieważ byliśmy tak pochłonięci myślami. Nasz mózg odczytuje to jako niebezpieczeństwo, zagrożenie dla życia, a ponieważ życie jest najważniejsze – szuka rozwiązania. Skoro nie znalazł go na zewnątrz, to jedyne na co ma bezpośredni wpływ to nasze własne ciało, więc wywołuje w nim adekwatne zmiany. To trochę tak, jakby mózg myślał, że poprzez dolegliwości pomaga nam w bezpiecznej kontynuacji życia. I teraz naszym zadaniem, terapeuty oraz klienta, jest odnalezienie przyczyny, czyli właściwej historii, oraz przerobienie emocji z nią związanych w taki sposób, by do mózgu dotarło, że jego „pomoc” nie jest już potrzebna i może uzdrowić ciało, ponieważ problematyczna kwestia została pomyślnie zakończona.

Dlaczego tak ważne są informacje dotyczące tego, co przeżywała nasza mama, gdy była z nami w ciąży?

Przy tej metodzie terapii bardzo istotne są wszelkie informacje dotyczące rodziców w czasie, który określamy mianem „Projekt//Cel”, czyli tego, co przeżywali na 9 miesięcy przed zapłodnieniem, w momencie zapłodnienia, podczas całej ciąży oraz pierwszych 9 miesięcy życia dziecka.

Co jest jednak najważniejsze?

Najważniejsze są emocje pojawiające się w kobiecie, ponieważ dziecko, bezpośrednio z nią połączone pępowiną, odbiera każde uczucie na poziomie fizycznym oraz psychicznym niemal jak własne (np. gdy z powodu silnego stresu w ciele matki pojawi się adrenalina, to dotrze ona również do potomka). Poza tym, ciąża to czas, kiedy młody organizm się rozwija i przyjmuje wszystko bezkrytycznie do siebie, mimowolnie ucząc się schematów, które mają pomóc mu przetrwać w przyszłości (na zasadzie „skoro działało u mamy, to będzie działać i u mnie”). Co więcej, przejmuje nawet obciążenia całego organizmu, bo matka musi przeżyć, by zadbać o swoje dziecko po porodzie.

Czy ta wiedza pomaga w terapii?

Niejednokrotnie podczas sesji zdarza się odnaleźć źródło konfliktu „w brzuchu matki”, bo to tam zapoczątkowane zostały programy, blokady czy konflikty wpływające na przeszłe, obecne i przyszłe życie klienta lub jej/jego dziecka. A im więcej jesteśmy w stanie się dowiedzieć i przetransformować, tym lżejszy się stanie nieświadomie odziedziczony przez nas „bagaż”.

Podaj proszę jakiś przykład, żebym mogła sobie to wyobrazić.

Chyba za jeden z ciekawszych uważam przypadek mężczyzny, który posiadał stwardnienie w okolicach brzucha. Zadzwoniliśmy do jego matki i przeżyli wzruszającą rozmowę, w której wyznała, że podczas ciąży została uderzona przez swojego męża w dokładnie to samo miejsce. Oczywiście się przestraszyła, że mogło mu się coś stać, a gdyby brzuch był bardziej twardy, to stanowiłby lepszą ochronę przed ewentualnym atakiem. Innym, bardziej psychologicznym przykładem, była młoda kobieta z anemią. Wielokrotnie znajdowała się w sytuacjach, w których niechcący naruszała czyjąś przestrzeń i dana osoba w nagły, dość agresywny sposób (np. krzykiem czy szantażem), przekazywała jej, że nie ma do tego prawa. A ponieważ zawsze wszystko robiła w dobrej wierze, te zdarzenia naruszały jej poczucie wartości, co znowu wiązało się z jej dolegliwością. Dzięki narzędziom wykorzystywanym przy terapii (np. analiza linii życia), weszłyśmy na trop prowadzący do pytania „co przeżyła matka będąc w 6-tym miesiącu ciąży?”. Okazało się, że był to czas w Polsce, gdy w godzinach policyjnych nie można było wyjść z domu nie narażając się na niebezpieczeństwo. Jednak rodzice klientki to zrobili i spotkali się z policjantem, który nie słuchając ich tłumaczeń wyciągnął broń, przystawił do brzucha kobiety i powiedział, że mają wracać skąd przyszli albo poleje się krew. Wrócili do domu, przerażeni, ale jednocześnie szczęśliwi, że im i ich dziecku nic się nie stało i żyją. Moja klientka podświadomie przyciągała takie sytuacje, ponieważ dla jej mózgu emocje przez nie wywołane stanowiły komunikat „czuję, że żyję, niebezpieczeństwo zażegnane i wszystko jest już dobrze”. Po pracy terapeutycznej klientka stała się bardziej świadoma i uważna na swoje postępowanie, a po kilku tygodniach od sesji anemia się zmniejszyła. Tak, jak w historii rodziców – wszystko zakończyło się dobrze 🙂

A co w momencie, gdy to dziecko zachoruje?

Na szczęście przy pomocy tej terapii rodzice są w stanie wspomóc proces zdrowienia dziecka. Jednak przynajmniej do jego 13 roku życia to ich zadaniem jest przejść terapię, a potem wykorzystując metody wpływania na podświadomość pracować z dzieckiem tak, by jego mózg zrozumiał, że dana dolegliwość w jego ciele nie jest już potrzebna, a organy dotknięte chorobą mogą się zregenerować i odbudować. Podam inny przykład. Miałam przywilej pracować z rodzicami dziecka, które wcześnie po narodzinach zachorowało na nowotwór oka. Przeżyli ciężki poród, podczas którego matka wyprosiła z sali swojego partnera, ponieważ nie chciała, by widział ją w tak odrażającym (w jej odczuciu) stanie, jednocześnie bardzo chcąc, by był z nią w tak trudnym momencie. Dla kobiety było to traumatyczne przeżycie, a mózg pociechy znalazł rozwiązanie – jeśli tata byłby niewidomy, to mógłby zostać w sali i być wsparciem dla matki. A ponieważ mózg ma wpływ jedynie na ciało, w którym się znajduje, to by pomóc rodzicom, wykorzystał swój własny organ.

Brzmi niewiarygodnie. Wielu na pewno zapyta, czy ta metoda jest bezpieczna?

Mimo swojej intensywności, to wciąż jest po prostu rozmowa. Zadaniem terapeuty jest przywołanie uczuć, często bardzo silnych, które wpłynęły na pojawienie się w naszym życiu czegoś, z czym pragniemy sobie poradzić, więc być może nie będzie to najprzyjemniej na świecie spędzony czas na pogawędce przy kawie, a po spotkaniu może zaistnieć potrzeba odpoczynku i odreagowania, ale niewiele poza tym. Jeśli podczas spotkania, czy spotkań, starania klienta i terapeuty nie przyniosą upragnionych efektów (tak też może się zdarzyć, ponieważ to nie jest magia i istnieje wiele czynników wpływających na przebieg i efekt pracy), to przynajmniej emocjonalnie osoba poczuje się lepiej, ponieważ zdejmie z siebie jakiś ciężar.

Idealnie opisuje to opinia jednego z moich klientów: „Emilia tak drąży w danym temacie, aż wydrąży logiczne rozwiązanie. Polecam każdemu, kto sam dla siebie chce dobrze. To jak masaż dla duszy. Po sesji czujesz się o wiele lepiej.” I do tego, by czuć się lepiej dążymy.

Czym Recall Healing® różni się od innych form terapii?

Istnieje wiele różnych metod, więc ciężko porównywać. Każdy terapeuta ma swoje sposoby i przed rozpoczęciem pracy ustala jej zasady z klientem. Jednak jeśli za przykład weźmiemy bardziej tradycyjne sesje psychologiczne, to przebieg spotkania może się bardzo różnić. Przede wszystkim założeniem jest, by odnaleźć przyczynę i przepracować ją w jak najkrótszym czasie interakcji z klientem, czyli przy niewielkiej ilości sesji. To natomiast wymaga od terapeuty spędzenia dużej ilości czasu poza spotkaniami. Najważniejszy na początku jest kwestionariusz wypełniany przez klienta oraz właściwa diagnoza wydana przez lekarza. Z otrzymanych informacji buduje się tzw. linię życia, analizuje znaczenie dolegliwości, szuka się schematów i tego, co możliwie miało wpływ na aktualny stan, przygotowuje się pytania, wymyśla sposoby przepracowania emocji, adaptuje przestrzeń…

A w tym wszystkim tylko i wyłącznie emocje!

Podczas pracy ze mną zdarza się, że osoba nie tylko płacze, ale też niekiedy krzyczy i przeklina, albo rozdziera gazety, czy bije pięściami w poduszkę… Inaczej uwalnia się smutek, inaczej złość, jeszcze inaczej wstyd. Inaczej przechodzi się przez proces przebaczania. Tu nie ma takiej, nazwijmy to, „poprawności politycznej”, jak przy konwencjonalnych metodach.

Czego w takim razie może się spodziewać klient? Jak powinien się przygotować?

Przed przystąpieniem do pracy zawsze rozmawiam z potencjalnym klientem. Przede wszystkim ustalamy zasady działania. Jeśli przypadek nie jest oczywisty (np. uzależnienie od papierosów, otyłość, bloki emocjonalne), to potrzebna jest właściwa diagnoza lekarska odnośnie problemu. Staram się też wyczuć, czy osoba naprawdę pragnie poprawy swojej sytuacji i jest gotowa na podjęcie wysiłku oraz na wzajemne zaufanie. Jeśli klient nie będzie ze mną całkowicie szczery, to nie będę w stanie wykonać swojej pracy dobrze. Oczywiście rozumiem, że ciężko jest się podzielić swoimi sekretami, zwłaszcza tymi wiążącymi się z silnymi emocjami, ale to zazwyczaj właśnie w tych sekretach kryje się rozwiązanie. Często wymagana jest konfrontacja z uczuciami, których wolałoby się nie mieć (np. żal do matki, upokorzenie związane z gwałtem czy nienawiść ze względu na wyrządzoną krzywdę). A do tego jeszcze umysł prowadzi z nami grę w chowanego, ponieważ mózg chce chronić swoje rozwiązanie problemu, więc niejednokrotnie trzeba korzystać z prowokacji. Dlatego klient musi mieć świadomość, że pewne działania mogą być kontrowersyjne i poddać się im, by dać sobie szansę.

A co w sytuacji, gdy nie mamy wiedzy na temat przebiegu ciąży naszej mamy?

W niektórych przypadkach w ogóle nie potrzebujemy wiedzy na ten temat, a w innych jesteśmy w stanie wywnioskować, co się mogło dziać w życiu matki czy ojca. Są też osoby, które szukają informacji wśród dalszych członków rodziny, jeśli nie są w stanie uzyskać ich od rodziców. Wiele zależy od tego, z czym i z kim mamy do czynienia, oraz jaka jest determinacja klienta.

Wyobrażam sobie, że dość często spotykasz się  ze sceptycyzmem?

Do każdej rzeczy można podejść sceptycznie i to wcale nie jest takie złe. Jeśli poddajemy coś pod wątpliwość, to nasz umysł pracuje, a my możemy podjąć bardziej świadome decyzje w swoim życiu. Jednak warto też mieć otwarty umysł i zdawać sobie sprawę z tego, że nie wszystko na tym świecie rozumiemy, a wcale nie oznacza to, że coś nie istnieje bądź nie działa. Dawniej nie rozumiano grawitacji, ale ona przecież wciąż istniała. Sto lat temu pewne choroby nazywano nieuleczalnymi, a teraz nie mamy z nimi większego problemu. To nie jest magia, zabobon, ta metoda nie przeciwstawia się działaniom medycyny konwencjonalnej, ani też nie preferuje żadnego wyznania religijnego czy rasy.

I nie trzeba wierzyć w tę metodę terapii, by dać sobie szansę na zmianę stanu zdrowia czy świadomości, tak samo, jak nie trzeba wierzyć w chorobę, by na nią zapaść.

Umiałabyś pomóc sama sobie?

Jest to możliwe, ale bardzo trudne. Wspominałam, że mózg myśli, że nam pomaga, więc chce chronić to, co wytworzył i sabotuje działania prowadzące do odnalezienia w pamięci właściwego zdarzenia oraz wywołanie powiązanych emocji. Ciężko jest siebie samego nabrać czy sprowokować, a jeszcze ciężej samemu sobie się zwierzyć czy uwolnić uczucia nie mając świadomości, że się ich w pełni nie przerobiło. Dlatego sama też przeprowadzam „śledztwo” wśród rodziny, spisuje wszystko, co pamiętam, i kiedy utknę – wybieram się do innego terapeuty. I oczywiście też korzystam z porad lekarskich, czy innych form prozdrowotnych działań.

Jesteś w trakcie budowy swojej strony EMIefekt.pl, a Twoje hasło na wizytówce brzmi „Butterfly effect for a better life”. Kryje się za tym jakaś historia?

Jesteśmy skomplikowanymi i, w pewnym sensie, delikatnymi istotami w świecie, który się dynamicznie zmienia. Głęboko wierzę, że na jakość naszego życia największy wpływ mają rzeczy związane z naszymi emocjami (E), myślami (M), intymnością (I), a gdy odważymy się na pracę i transformację w choć jednym z tych aspektów, to następuje ciąg zmian również pod innymi względami. Typowy efekt motyla, który wpływa pozytywnie na wszystko, co jest związane z naszą egzystencją.

Emilia Nina Mazurkiewicz / Facebook / EMIefekt.pl