sklep
Niedawno przy skrolowaniu jednego z portali społecznościowych natrafiłam na zdjęcie sympatycznego gościa, którego kojarzyłam z jakiejś imprezy sprzed X lat. Rozmowny, kontaktowy, zabawny, słowem taki, którego styl bycia zapada w pamięć. Zdjęcie było czarno-białe. Zmroziło mnie. Nie żył. Zaczęłam drążyć i okazało się, że śmierć była jego wyborem. Dlaczego?!
Każdy powie, że tak nie musiało być. Po „wszystkim” pytamy samych siebie, po co to zrobił, że taka szkoda, bo całe życie było przed nim. Pytanie to zadajemy znajomym próbując przybrać poważny ton głosu, wplatając je pomiędzy plotki, nowy kolor paznokci i inne nasze życiowe dylematy. Moralizujemy wewnętrznie i mielimy całą sytuację. I nic. Żyjemy dalej, by za jakiś czas znów usłyszeć podobną historię.
Ale tak niestety musiało być.
Dlaczego? Bo osoba, której nie zatamuje się krwotoku, wykrwawi się. Bo osoba z uczuleniem ukąszona przez pszczołę udusi się, jeśli nie podamy jej surowicy. I wreszcie – bo osoba czująca się w swoim własnym wnętrzu jak w klatce bez wyjścia, targana emocjami, z brzęczącym jak mucha nad uchem społecznie aprobowanym i powtarzanym sformułowaniem „nie pójdę do psychiatry, bo nie jestem wariatem” – w końcu poddaje się i umiera.
Powiedzmy to sobie wprost – wyhodowaliśmy w sobie myśl, która powoduje, że sami skazujemy się na śmierć!
Wiem, że to mocne słowa, ale mam wrażenie, że nasze zdrowie psychiczne nikogo nie obchodzi, nawet nas samych. Słyszymy wciąż tylko: „weź się w garść”, „będzie dobrze”, „wyluzuj”, „nie martw się”. I dobrze. Słowa otuchy i przysłowiowy „kop na rozpęd” zawsze są mile widziane. Zabawa kończy się tam, gdzie zaczynają się stany lękowe i depresyjne. Niemoc, strach, paraliż wewnętrzny, błędy w prostych, wykonywanych dotychczas bez przeszkód zadaniach, gonitwa myśli. Jesteś na karuzeli, z której nie ma wyjścia i której nie możesz zatrzymać. Strach ściska czaszkę. Wtedy zaczynają się schody. Miotasz się, nie wiesz, czy i gdzie szukać pomocy. W głowie nawarstwia ci się kolejny problem – musisz zmierzyć się z myślą, że zostaniesz uznany za „wariata”, no bo przecież na pewno wszyscy dowiedzą się, że byłeś u psychiatry lub psychologa. Nie ma przecież szans na to, że w poczekalni nie spotkasz kogoś znajomego czekającego na wizytę do dentysty czy innego „loga”. Bez pomocy się jednak rozsypiesz…
Ale niestety częściej wybierana jest druga z możliwych opcji pt. „poradzę sobie”.
Pewnie normalnie tak by się stało, jesteśmy w końcu silni, mamy poukładane w głowach, nie obchodzi nas zdanie innych, zawsze przecież radziliśmy sobie z chwilowymi problemami w pracy i w domu, kto jak nie my! Podejście godne pozazdroszczenia. Tylko, że już samo pojawienie się dylematu – czy iść do lekarza, czy poradzić sobie samemu, powinno spowodować zapalenie się czerwonej lampki.
Napisano już na ten temat niejedną książkę, trwają akcje promujące zdrowie psychiczne, ale nadal jest źle. Problem jest w nas samych. Przytakujemy, kiwamy głowami, pod nosem wymknie nam się ciche „yhym, racja”, ale co z tego? Przecież jak nas to dotknie, będziemy powtarzać sobie jak mantrę: „nie pójdę do psychiatry, bo nie jestem wariatem”!
Czy może być inaczej? No jasne, że może!
Wyrugujmy już w końcu z naszego myślenia ten społecznie akceptowany stan „wariactwa” związany z samym przekroczeniem progu gabinetu lekarza psychiatry, czy psychologa, ba! z samą rejestracją do takiego specjalisty. Otwórzmy wreszcie oczy. Nie bójmy się zasugerować komuś wizyty u lekarza, ale też nie oburzajmy się, jeśli ktoś taką opcję nam zaproponuje, bo to błędne koło. Tu sypnę oklepanym sloganem – jak nas boli noga, to idziemy do lekarza sprawdzić dlaczego. Jak nas boli dusza też tak zróbmy.
Nie jestem naiwna. Wiem, że ten tekst, ani pierdyliard następnych nic nie zmieni. Każdy musi do tego dojść sam, we własnym tempie. Ale walczmy o siebie, bo warto.
