Kobiety mają na ogół dużo bardziej rozwiniętą empatię. Przejmujemy się wieloma rzeczami, jesteśmy bardziej uczuciowe i podatne na zranienia. Nasze serca nie są obite żelazną blachą czy opatulone stalowym drutem kolczastym. Ufamy często bezgranicznie, nie mając nawet ku temu wyraźnych, racjonalnych powodów. Nadzieję nie bez powodu nazywamy „matką”, a nie, przykładowo „ojcem” głupich. Przez nadzieję, nie tylko wybija się ta matczyna troska, ale także ślepa, naiwna wiara w dobro i szczęśliwe zakończenie. I właśnie ta naiwność popycha nas w ręce wróżek, numerologii, kart czy horoskopów.

Horoskopowe przepowiednie nie są już po to, żeby sprawdzić, co nas czeka w przyszłym miesiącu czy tygodniu, ale po to, żeby dowiedzieć się, że wszystko będzie dobrze, nawet jeżeli czekają nas jakieś potknięcia w niedalekim czasie. Nasza potrzeba zapewnień może zostać zaspokojona krótkim tekstem umieszczonym na tylnych stronach kobiecych gazet, na wróżbiarskich portalach i aplikacjach czy w powiadomieniach SMS od ulubionego, bo najbardziej sprawdzonego i wiarygodnego astrologa. Chociaż do podczytywania wróżb, nie mówiąc już o wierze w te zwięzłe przepowiednie czy ostrzeżenia, wcale nie chcemy się przyznawać.

Dzieje się tak dlatego, że nie jesteśmy przyzwyczajeni do okazywania słabości. Niepewność – także ta dotycząca przyszłości, potrafi wywiercać nam dziurę w brzuchu wiertłem zbudowanym z cząsteczek stresu i niestabilności. Od dawien dawna ludzie szukają opieki, znaku, że nie są z tą całą przyszłością sami i obietnicy, że dadzą sobie z nią radę. Zazwyczaj wolimy wyśmiać w towarzystwie wierzenie w zabobony. Do czasu, kiedy spotkają nas finansowe kryzysy, miłosne pułapki i życiowe rozdroża, a nam przydałyby się wskazówki i poklepywania po plecach, że wszystko się, koniec końców, uda.

Jeżeli chodzi o sprawy metafizyczne, to bezsprzecznie zajmuję ciepłą posadkę bohaterki tragicznej. W moich przekonaniach i poglądach jest lawina sprzeczności, których nie umiem zlikwidować, a której elementy składowe razem tworzą niezłą, wybuchową mieszankę. Na przykład wierzę, że wszystko zależy od nas. Lubię mieć wpływ na swoje życie, lubię działać tak, żeby potem wszystko układało się po mojej myśli. To nie wyklucza karmy, w którą zwyczajnie warto wierzyć. Przynajmniej tak myślę. Gdyby wierzyło w nią więcej ludzi, byłoby na świecie więcej dobra. Bez znaczenia, czy tylko dlatego, że Ci ludzie wytwarzający dobro, chcieliby otrzymać jakieś dobro w zamian, czy wytwarzaliby je bezinteresownie. Może groźba karnego bumeranga zahamowałaby złe zamiary, pobudzając strach.

Jestem też nieuleczalną i naiwną romantyczką. Wierzę w przeznaczenie, dlatego, że chce w nie wierzyć. Ale bywa, że sam los przystawiam do ściany, sprawdzając czy na pewno się nie pomylił. I tak, spotykając kogoś, bywa, że sprawdzam jego możliwy temperament po charakterystyce znaku zodiaku. Mimowolnie wchodzę w powiązane linki, i tak “upewniam się” czy partner do mnie pasuje, czy nasze znaki są do pogodzenia, czy ta relacja będzie rozwijać się szybko, czy raczej będzie wymagać dużo trudu i cierpliwości. To może śmieszne, ale charakterność osobnika dość często wpada w dużą zależność od tego, kiedy się urodził. I choć horoskopy i cała ta „zabawa” z jakimkolwiek wróżbictwem jest całkiem niezgodne z nauką Kościoła, to horoskopy sprawdzają często też te kobiety, które do Kościoła regularnie chodzą.

Czy powinnyśmy być zatem bardziej rozsądne i przestać ufać horoskopowym przepowiedniom, radom i przestrogom? Niekoniecznie. Nie chodzi tu o powierzanie swojego życia i wszystkich życiowych decyzji w ręce niebios, energii czy tekturowych prostokątów. Ale o to, że każda siła, nawet ta wydająca się czasami najbardziej absurdalna, jest siłą słuszną i potrzebną, jeżeli jest w stanie nas (od)budować i wzmocnić. Zgodnie z zasadą – jeżeli coś jest głupie, a działa, to znaczy, że nie jest głupie. Nawet jeżeli działa tylko przez wytworzony efekt placebo.

A czy powinnyśmy być na siebie złe, że bywamy łatwowierne i naiwne? Absolutnie nie. To wszystko przez ogromną, zatrważającą wrażliwość, przez którą czasem tak bardzo emocjonalnie i uczuciowo cierpimy. Nie dajmy sobie wmówić, że w dzisiejszych czasach nie ma miejsca na czułość. Że są tylko podziały, barykady, nienawiść i pociski. Że liczy się siła i pięść, wojna i krzyk. Kaur, poetka, feministka i artystka z Indii, pisze, że jeśli jesteś czuła, jesteś potężna. I tego się trzymajmy.

Prawo Murphy’ego mówi „jeżeli coś może się nie udać – nie uda się na pewno”. Jego najbardziej powszechną postacią jest moment gdy pokazujesz się publicznie w stanie dalekim od ideału, a los stawia ci na drodze osobnika wybitnie trafiającego do twojego gustu. Dziś będzie o tym jak dać sobie radę z przekleństwem Murphy’ego.

W związku z tym, że jestem osobą posiadającą bardzo bogate doświadczenie w sytuacjach maksymalnie kompromitujących, zdążyłam już wypracować mechanizmy umożliwiające mi życie w społeczeństwie, na przekór wszystkiemu. Muszę przyznać, że idzie mi to dość niesamowicie. Wiem jednak, że kompromitujące sytuacje mogą człowiekowi dać w kość. Stąd też moja misja by uczyć mniej doświadczonych, tak by nie zostali doświadczeni bardziej.

Przygotowując się do tego tekstu przeprowadziłam szeroko zakrojone* badania na temat występowania opisanego wyżej przypadku prawa Murphy’ego. Jak się okazało, mimo mojego świętego przekonania, iż jestem jednostką wyjątkową, takie sytuacje zdarzają się wszystkim. Bez względu na płeć, wiek, kolor skóry czy orientację seksualną. Za każdym razem gdy zaczynałam zadawać pytanie badany kończył je za mnie i szczegółowo opisywał kilka bardziej tragikomicznych przypadków. Co ciekawe, większość badanych przyznała, że często te sytuacje kończą się randką. Niby happy end, ale ile stresu!

Wyobraź sobie, że wracasz z kilkugodzinnych zakupów, obładowana siatkami, spocona ze wspomnieniem umytych włosów. Jest szansa, że to dzień, w którym masz na sobie swój najlepszy dres. W końcu przygotowałaś się do tego rajdu porządnie. I nagle zza rogu wyłania się ON. Ucieleśnienie marzeń, Adonis o przeszywającym spojrzeniu, zniewalającym uśmiechu z cudowną sugestią niebywałej inteligencji. Ty masz ochotę uciekać byle by cię nie zauważył, ale ON oczywiście widzi. Lepiej! Na pewno właśnie obcina cię wzrokiem i uśmiecha zachęcająco. Idziesz o zakład, że kpi. Dramat.

Zastanawiasz się pewnie, jaki magiczny sposób mogę polecić na tę małą katastrofę. Coco Chanel proponuje: „zawsze wyglądaj tak, jakbyś miała spotkać miłość życia albo największego wroga”. Jednak umówmy się, ciężko wyglądać jak milion dolców 365 i ¼ dnia w roku. Poza tym, naprawdę chce ci się tak spinać? Mój sposób jest prosty.

Wyluzuj.

Pozwól sobie na niedoskonałość. Może się okazać, że dla tego kogoś właśnie w tym wydaniu wyglądasz obłędnie. Naprawdę chcesz się skazać na codzienne pobudki w celu lekkiej korekty, by ktoś  nie widział cię rozczochranej, z resztkami tuszu na policzkach? Serio? Nie żartuj!

Następnym razem, jak wyjdziesz w swych najlepszych dresach i jakiś przystojniak poprosi cię o numer, uśmiechnij się i mu go daj. Tak po prostu. Bo najwyraźniej wyglądasz BOSKO!

*około 30 osób, nie wliczając rodziny