Change font size Change site colors contrast

Internety pełne tekstów o tym, że nie warto robić postanowień noworocznych, bo i tak nic z tego nie wychodzi, a z drugiej strony porady, jak skutecznie postanowić coś na Nowy Rok. Głowa pęka, a jedyna nadzieja na przetrwanie, to kontakt z drugim człowiekiem.

Jednak spotkania rodzinne bywają bezlitosne.

Na pożarcie przy wspólnym stole w pierwszej linii, niczym mięso armatnie idą single i singielki. Pokażcie mi proszę babcię, która  zatroskana nie zapyta samotnej dwudziestokilkulatki „a kiedy Ty dziecinko sobie kogoś znajdziesz?” i „chcesz zostać starą panną?”  (jakby to był świadomy wybór, a półki sklepowe pękały w szwach od „odpowiednich facetów”). Moja babcia w okresie panieństwa, który jej zdaniem zbyt długo się przeciągał, nieustannie życzyła mi przy łamaniu opłatkiem „dobrego męża”. Ten sam rytuał powtarzał się przy każdej innej okazji.

Kolejni do odstrzału są ci, żyjący w wolnych związkach. Chyba z każdej strony słyszą sakramentalne pytanie „a kiedy ślub??”. Albo babcine „chciałabym się jeszcze pobawić na Waszym weselu…”. Sami sobie winni 😉 Trzeba się było afiszować wyjściem ze stanu samotności?? Zatroskana rodzina dopytuje, kiedy spotkamy się na ślubie, bo przecież to tak nie po bożemu i w ogóle jedno drugie wpędza w lata, a potem z całą pewnością porzuci. Faktem jest, że teraz często młodzi nie palą się do wspólnego życia na pełen etat, ale to chyba już nie jest sprawa rodziny, zwłaszcza tej dalszej.

Następni przy wspólnym stole obrywają młodzi małżonkowie. Do nich jest cała litania pytań. Kiedy mieszkanie? Kiedy większe? Kiedy dziecko? Kiedy drugie? Z każdej strony złote rady dotyczące tajników poczęcia oraz przepisy na zdolność kredytową.

I teraz my. Myśleliśmy, że to już. Mieszkanie jest, dziecko też, nawet ma rodzeństwo, żeby zamknąć usta wyjątkowym złośliwcom. I kiedy już młodzi rodzice mają szansę odetchnąć, w spokoju wsuwać pierogi i popijać barszczem, zaczyna się nowy cykl rodzinnych upierdliwości, a mianowicie…. PORÓWNYWANIE!!!!!!

Porównywanie w życiu rodzinnym pojawia się już wcześniej, chociażby w zdaniach „a ta Krysia od Kowalskich, to już męża ma i nawet w ciąży chodzi”, ale ten typ porównań jakoś łatwiej przełknąć. Dotyczy w końcu nas bezpośrednio i mamy szansę zareagować, odpyskować, a w ostateczności obrazić się na zawsze, a przynajmniej do Wielkiej Nocy.

Porównywanie dzieci jest to „level master” w kategorii rodzinnych udręk. I mam wrażenie, że każdy, na którymś etapie da się wciągnąć. Nie bez sensu w domowej biblioteczce znajdują się przedruki książki „Pierwszy rok życia dziecka” i wymiętolone spoconym łapami strony zaczynające się od słów „W drugim miesiącu życia Twoje dziecko powinno…”.

Otóż trzeba Wam wiedzieć, mili Państwo, że dzieci porównuje się od samego urodzenia (a w zasadzie już trochę nawet w czasie ciąży).

Dobrze wszyscy znamy fotografie słodkich osesków publikowane w sieci z podpisami, że oto na świat przyszedł Krzysiu, który ważył 4200g, mierzył niemal 60cm, a dzielna mama rodziła go dwie doby. I tak się zaczyna. Teraz już każdy będzie wiedział, że nie ma co podskakiwać ze swoim dzieckiem z wagą urodzeniową 3000g i czasem porodu 12 godzin. Czas start. Teraz także Krzysiu będzie miał szansę wykazać się sam. Wszak to przecież nie bez znaczenia dla losów ludzkości, kiedy Krzyś zacznie podnosić główkę i przewracać się na boki. I biedni, młodzi rodzice dają się zapędzić w ten głupi wyścig. I trenują z Krzysiem przewracanie się na brzuszek na czas. Bo w końcu w książce napisano, że to już, więc Krzyś musi przestać się lenić i zacząć bardziej efektywnie gibać swoim młodym ciałkiem. Co więcej, kuzynka Krzysia, starsza zaledwie o 3 tygodnie, już od dawna biega maratony, więc przecież Krzyś nie może przynieść wstydu rodzicom podczas świątecznych oględzin nowych członków rodziny.

Takie porównywanie chyba nigdy się nie kończy.

Trwa zawsze. Bo Krzyś przecież kiedyś zacznie chodzić  (oby szybciej od pozostałych), Krzyś zacznie też mówić, co więcej zacznie też wypowiadać głoskę „R”, a także czytać i pisać. I będzie można na forum rodzinnym rozczulać się nad tym, czy Krzyś jest bardziej bystry i rezolutny niż kuzynka, a może jest większy, szybszy i silniejszy? Bardzo szerokie pole do popisu.

Wspomnianą wyżej lekturę szanuję, ale omijam szerokim łukiem. Po co przysparzać sobie zmartwień? Jeśli pediatra twierdzi, że jest w porządku, a na wszystko przyjdzie czas, to ja to szanuję i akceptuję. Naturalnie omawiany Krzyś nie jest przykładem dziecka z zaburzeniami rozwojowymi, które udało się zdiagnozować dzięki bacznej obserwacji czujnych rodziców. Krzyś jest przykładem zdrowego, normalnie rozwijającego się chłopca, który wszystko robi w „swoim tempie” i wara od niego wszystkim ciotkom!

I powiem Wam, że jak tak o tym wszystkich rozmyślam, to nieuchronne zdają się słowa podsumowania, że „człowiek, człowiekowi wilkiem”.

I równocześnie apel „żyj i daj żyć innym”. Przecież o wiele ważniejsze od tego, kiedy Krzyś sam stanie na nóżki jest to, że na świecie w ciągu kilkudziesięciu lat może wystąpić deficyt czekolady! I to są poważniejsze zmartwienia. Bo każdy mały Krzyś kiedyś zostanie Krzysztofem i ważniejsze jest to, aby swoją rodzinę darzył szacunkiem i miłością, a nie, żeby spełniał jej oczekiwania w wielkim wyścigu, w którym wszyscy uczestniczymy. Prawda?

 


Designed by Freepik

Ta zima mnie wykończy. Ledwo zaczął się nowy rok, a ja już nie ogarniam. Zupełnie jak w ciąży albo podczas napięcia przedmiesiączkowego.

W jednej chwili widzę sens wszystkiego, mam siłę i wiarę w siebie, aby po kilku minutach czuć, jak zaczynam osuwać się w otchłań jakiejś totalnej rozpaczy. I to tylko dlatego, że żeby zjeść czekoladę, trzeba opuścić ciepłe pomieszczenie i iść, walczyć o życie w jakiejś kolejce w spożywczaku. No kiedyś to był spożywczak, teraz otaczają mnie sieciówki z jedzeniem i promocjami na czekoladę – przynajmniej jakiś plus.

Analizując ostatnie wydarzenia skłaniać się można do refleksji, że mam dziwne zamiłowanie do opisywania półświatka z pogranicza bezdomności i alkoholizmu. Może w tym szaleństwie jest metoda.

Jeśli kogoś nie możesz pokonać, to go polub?

Otóż odkąd zaczęła się jesień, na dworze jest zimno, paskudnie i coraz szybciej ciemno, mój bastion, moje miejsce pracy, coraz częściej szturmują właśnie okoliczni bywalcy. Jeszcze nie pytają czy zastali cwaniaka, ale myślę, że to kwestia czasu.

Siedzę sobie grzecznie w pracy, wykonuję czynności służbowe, aż tu nagle otwierają się drzwi. Można by powiedzieć, że w zasadzie nie powinno mnie to dziwić, jestem wszakże doradcą klienta, więc powinnam być świadoma tego, że czasem klient może zawitać w me progi. Zatem prostuję się i już moja wewnętrzna sprężyna ma mnie wystrzelić z fotela w kierunku wejścia, kiedy następuje szybka analiza. Sprzężenie zwrotne na linii oko-mózg i widzę już, że jest coś nie halo.

Moje wątpliwości rozwiewają się, kiedy wielki facet, lat około 50-ciu, z głową ogoloną na łyso i blizną na czaszce, zaczyna coś bredzić o szewcu. Na pierwszy rzut oka widać, że do szewca nie trafił, jednak ton jego głosu trochę zbija mnie z pantałyku. On stoi, ja boję się wstać, on coś mówi, ja boję się powiedzieć więcej niż jedynie, że to pomyłka i szewca tu nie ma. Wtedy on zagłębia się w dyskusji z samym sobą i z osobą, która go tu pokierowała, a której tu nie ma, coś tam mamrocząc pod nosem, czasem w zdenerwowaniu pokrzykując.

Obie z koleżanką spoglądamy na siebie niepewnie, zupełnie nie mamy pomysłu, co zrobić.

Nagle nasz gość zaczyna rozpinać kurtkę. Matko! Na pewno wyciągnie nóż albo co najmniej brudną strzykawkę, aby nas sterroryzować.

W myślach przeklinamy pilot od antynapadu, który miał być przyklejony w jakiejś rozsądnej, łatwo dostępnej lokalizacji, a tymczasem poniewiera się gdzieś w odmętach szuflady, między milionem zupełnie nieprzydatnych do ratowania życia przedmiotów. Można by próbować strzelać do delikwenta zszywaczem biurowym, ale to tak, jakby rzucić w niego garstką śmiechu i pogardy – nawet nie zauważy. Zresztą co nam da wciśnięcie guzika? Priorytetem przy zatrudnianiu pracowników ochrony jest ich grupa inwalidzka – kocham ZUS! Panowie pracujący w tej firmie mogliby co najwyżej zagadać napastnika na śmierć albo zanudzić rzucanymi, jak z rękawa, sucharami a’la Strasburger.

Co robić w takiej sytuacji? Jestem zupełnie nieprzygotowana do reakcji. Gardzę przemocą i jej nie używam.

Pamiętam, jak jedna dziewczyna z podstawówki chciała mnie pobić, bo jej ukochany nie odwzajemnił afektu, którym go darzyła, a ja zupełnie niewinnie pojawiłam się na linii ognia. Przez dwa miesiące po lekcjach biegałam do mamy do pracy, aby z nią wrócić do domu, bo bałam się, że dostanę w papę. Jestem leszczem jakich mało. Nie wiem, na ile sprawdzają się zajęcia z samoobrony, choć przyznam, że w duchu przeklinałam samą siebie, że nie uważałam, kiedy tata, koledzy, a później mąż próbowali mi przekazać zasady, które mogą doprowadzić do mojego zwycięstwa w potyczce. Jedyne co pamiętam ze słów męża, to to, że można wygrać, kiedy zaskoczy się przeciwnika i uderzy jako pierwszy, ale ta zasada naturalnie w tym starciu nie miała racji bytu. To byłoby jak starcie Dawida z Goliatem, ale jakoś dziwnie przeczuwałam, że siła wyższa może być aktualnie zajęta gdzieś indziej i mimo niesamowitej podzielności uwagi, nie zdąży zainterweniować w tej sprawie. Wyniki potyczki były z góry przesądzone.

Sekundy trwały wieki, w myślach żegnałam się z życiem, a wielki drab sięgał za pazuchę.

I zza pazuchy wyciągnął małą karteczkę, taką z gatunku tych, co się ma na biurku, aby w razie potrzeby zanotować mega ważną rzecz i mieć nadzieję, że taki wspaniały nośnik informacji nie zaginie przy pierwszej nadarzającej się okazji. Nasz pan Goliat wyciągnął tę karteczkę, wytężył wzrok i przeczytał zanotowane wskazówki, jak dotrzeć do szewca. Okazało się, że pomylił ulice. Pod nosem jeszcze padło kilka gróźb pod adresem osoby wskazującej drogę, ale na szczęście odwrócił się do drzwi i skierował do wyjścia.

Uff. Przeżyłyśmy. Ugryzłam się w język, żeby nie rzucić za nim odruchowo „Do widzenia” – nie wywołuj wilka z lasu. I powiedzcie mi teraz, jak to jest z tą samoobroną? Czy któraś ma takie doświadczenia? Udało się zastosować jakieś wskazówki? Uratowało to życie? Czy jednak najlepszą samoobroną są dobre buty, w których szybko można uciekać?

Mam przecież córkę i zrobię wszystko, żeby ona czuła się bardziej bezpieczna, niż ja, w zaistniałej sytuacji…

 

 


Designed by Kues / Freepik

Zawsze byłam dobra w wyliczankach, choć z matmy niekoniecznie. 100 rzeczy to naprawdę bardzo dużo, a że weekend był udany, spróbuję zamknąć moje przemyślenia jedynie w 10 zagadnieniach.

Zupełnie niedawno biadoliłam, że rodzicom małych dzieci niezwykle trudno wyjść do ludzi, naturalnie z wyjątkiem wszelkich imprez rodzinno-parentingowych, a tu okazuje się, że jednak czasem się zdarza. Skoro zdarza się innym, los uśmiechnął się także do nas i w ubiegły piątek można było nakręcić z naszym udziałem remake „Gorączki sobotniej nocy”, a co najmniej „O dwóch takich, co poszli w miasto”. Ostatnio w mojej głowie królują filmowe skojarzenia, więc z góry proszę o wybaczenie. Łatwiej się żyje, kiedy człowiek wie, że podobne rzeczy wydarzyły się innym i nawet film o tym nakręcono.

Na fali świeżutkich weekendowych doświadczeń, mam kolejną dawkę spostrzeżeń. Zastosowanie się do nich raczej zagwarantuje udany, spokojny wieczór. Powinno też zabezpieczyć opcję zachowania godności i dobrego imienia oraz wspomnień, które nie zostaną wykasowane z powodu przeciążenia twardego dysku. Co zrobić, aby bawić się jako dorośli, poważni ludzie? Czy „dorośli i poważni” to droga dobra dla każdego? My się do tych zasad nie stosowaliśmy, a zabawa była przednia. Wybór należy do Was.

Proszę zapiąć pasy, oto „ 10 rzeczy których absolutnie nie powinni robić rodzice na wolności”.

  1. Nie uprzedzajcie dzieci o swoich planach!! Nigdy! Z innymi zamieszanymi w planowanie rodzicami należy porozumiewać się szyfrem, najlepiej w obcym języku i to wyłącznie wtedy, kiedy dzieci nie ma w domu lub śpią za szczelnie zamkniętymi drzwiami. I oczywiście, jak dobrze wiemy, nie chodzi o sceny dantejskie, a raczej o fakt, że dzieci uprzedzone o naszym wychodnym, na pewno niezwłocznie postanowią się rozchorować. Nawet nie wiecie, ile imprez w ten sposób przeszło mi koło nosa…
  2. Przed wyjściem nie żywcie się szybkim zestawem obiadowym z nieznanego źródła, gdyż może to odcisnąć niezatarte piętno na reszcie imprezy, a na pewno wpłynąć na jej smutny finał- „jeśli wiesz, co chcę powiedzieć…” 😉 Żenujące upodlenie zapewnimy już sobie przecież poza domem.
  3. Dom postarajcie się opuścić niepostrzeżenie. Bez ckliwych pożegnań, przytulasów i buziaków. Gwarantuję, że po każdym „Mamo, nie idź”, zaczniecie się zastanawiać, czy na pewno warto.

    A poza tym, które dziecko uwierzy, że w piątek o 20.00, odstawieni jak cieć w Boże Ciało, naprawdę idziecie do Biedronki po masło albo zwyczajnie do pracy?

  4. Kobiety!! Nie zakładajcie nowych butów na wysokim obcasie zanim nie ustalicie, jak traficie na miejsce zbiórki. Serio. Choć i tak wiem, że nie da się tego uniknąć, bo buty takie ładne, a okazja tak rzadko… Jeśli już założycie, to miejcie w sobie tę asertywność (której mi zabrakło), żeby trochę hamować zapędy partnera, biegnącego na zbiórkę „normalnym tempem”. A szybki spacer po kocich łbach równać się może z „Terenową Masakrą”. Szkoda zamiast do knajpy, trafić jednak na ostry dyżur.
  5. Nie umawiajcie się na zbiórkę w miejscu wyjątkowo popularnym wśród innych bywalców przestrzeni miejskich. W tłumie młodzieży i turystów trudno niekiedy odnaleźć wszystkie zbłąkane owieczki. Po co tracić czas na poszukiwania, jeśli można już siedzieć w ciepłej knajpce i sączyć to i owo?
  6. Nie kupujcie piwa z nalewaka, choćby była promocja, a barman/barmanka byli wyjątkowo przekonywujący. Nie wierzcie, że teraz jesteście starsi, macie lepszą głowę, a szkodliwość piwa z nalewaka to wymysł pijanych nastolatków, jako uzasadnienie ich słabego stanu po powrocie do domu.
  7. Zanim wybierzecie knajpę jako docelowe miejsce Waszego upodlenia, upewnijcie się, że nikt aktualnie nie urządza tam 18tki. Głupio zostać posądzonym o bycie szpiegującym rodzicem jubilata. Fakt, młodzież patrzy z zachwytem na „pogujących” trzydziestokilkulatów, w tym kobiety w szpilkach znające teksty Nirvany, ale chęć zaimponowania podlotkom może skończyć się jeszcze gorzej.

    Nie tłumaczcie współimprezowiczom, że Simba nie jest postacią z Madagaskaru. Dla nich Madagaskar jest już wystarczająco starą bajką.

     

  8. Nie szalejcie przy barze. Nie mieszajcie alkoholu. Prawda stara jak świat, a jednak „na wolności” zdarza się zapomnieć. Nie dajcie się ponieść. Wiemy, że Was stać, bo pracujecie i pewnie macie kartę kredytową. Nie krzyczcie, proszę, w środku imprezy „Kolejka dla wszystkich!!”, nawet jeśli zawsze o tym marzyliście i teraz choć przez chwilę jesteście bożyszczem nastolatków.
  9. Nie idźcie na karaoke. A kiedy już pójdziecie, to nie wybierajcie szlagierów Mieczysława Fogga, jako tych, których mądry tekst i kontekst sytuacyjny, ma z Was uczynić gwiazdy imprezy. Jeśli już o karaoke mowa, to nie zapominajcie okularów z domu. Może i bez szkieł na nosie wydajecie się sami sobie bardziej sexy, ale z miną krecika, wgapiając się w ekran z tekstem, na pewno tracicie cały  swój sex-appeal. (Na szczęście kluby karaoke to miejsce szczególne jeśli chodzi o weekendowe upodlenie. Wszyscy wykonawcy jadą na tym samym wózku, kiedy to ilość spożytego alkoholu każe przypuszczać, że nie wygraliśmy The Voice of Poland lub innego Idola jedynie dlatego, że nie mieliśmy czasu wybrać się na casting. Znając zasady, nie trzeba obawiać się, że kompromitujące materiały i nagrania ujrzą światło dzienne. To jak tajne bractwo.)
  10. Nie wierzcie, że w środku nocy, po imprezie, musicie jeszcze skoczyć na pizzę albo do Mc Donalda. Tylko Wam się wydaje, że pożywny, wysokokaloryczny posiłek o 2 nad ranem pomoże Wam zachować zdrowe standardy zbilansowanej diety. I nie, nie wytańczyliście miliona kalorii.

 

Podsumowując, wiemy doskonale, jak wyglądają wyjścia rodziców do miasta.

Pamiętajcie tylko, że często zdarza się wrócić do mieszkania, gdzie pod opieką babć/cioć i innych niań, zostawiliśmy śpiące nasze największe skarby (dlatego proszę, wchodźcie po cichu i nie śpiewajcie na klatce). Zresztą, jak moglibyście zapomnieć, kiedy z pewnością przez większość imprezy z czułością przeglądaliście ich fotki i opowiadaliście urocze anegdoty, które potrafi zrozumieć tylko inny rodzic. Kiedy już wrócicie do ciepłego domu i padniecie w objęcia Morfeusza, nie zdążywszy zmyć makijażu i wklepać odpowiednich kremów, możecie mieć pewność, że już za chwilę zostaniecie wyciągnięci z waszej ciemnej, przytulnej nory, przez wasze cudowne trolle, rześkie jak grudniowy poranek. I znowu na pełnych obrotach. Nie dadzą człowiekowi cierpieć z godnością… I pamiętajcie jeszcze, że słowa „JUŻ NIGDY WIĘCEJ NIE IDĘ NA IMPREZĘ” są tymi, które zapomnicie jako pierwsze, gdy tylko nadarzy się podobna okazja – czyli co najmniej za pół roku.

Jak już pisałam wyżej, nie zastosowanie się do omawianych zasad może zapewnić niesamowite wrażenia, poczucie bycia „królem świata” i w pewnym zakresie niezapomniane wspomnienia 😊. Do dzieła!

 

 


Designed by Freepik

Chciałabym poruszyć dziś temat bardzo delikatny. I wyjątkowo zależy mi na tym, aby nie zostać źle odebraną. Wszak hormony ciążowe i Internet to zdecydowanie połączenie wybuchowe i wystarczy chwila nieuwagi, aby ukręcić na siebie bat, któremu nie dam rady.

Pamiętam doskonale okres moich obydwu ciąż. Człowiek na zwolnieniu lekarskim miał aż nadto czasu, aby wsłuchiwać się w siebie i doszukiwać się złowrogich symptomów we wszystkich ciążowych dolegliwościach. Na szczęście moja wyrozumiała pani doktor z anielską cierpliwością odpowiadała na telefony i smsy. Dodatkowo, każda wizyta u niej rozwiewała wszelkie wątpliwości i choć chwilę mogłam odetchnąć z ulgą. I całkiem świadomie napisałam „chwilę”, bo ta ulga była uczuciem naprawdę rzadkim i wyjątkowo krótkotrwałym. Prawdopodobnie taka uroda większości ciężarnych, zwłaszcza pierworódek. Ja niestety miałam na swoim koncie smutne ciążowe historie, dlatego dodatkowo dmuchałam na siebie i chuchałam. Zresztą nie tylko ja- cała rodzina oraz większość lekarzy, z którymi miałam okazję się spotkać, wykazywało się ogromną dozą empatii.

Ale co by się stało, gdyby wspomniana pani doktor nie potrafiła pocieszyć mnie słowem, gestem czy milionem podobnych przykładów? Co by było, gdyby wyniki badań nie przedstawiały się tak jednoznacznie?

Jak wszyscy doskonale wiemy, w ciąży należy się badać. Nasz publiczny system opieki zdrowotnej podchodzi do tematu trochę bardziej powściągliwie. Znam natomiast przypadki kobiet, które swoje ciąże prowadziły jedynie w publicznych placówkach, zadowalały się taką ilością badań USG, jakie nam jaśniepanujący NFZ zaoferował i były ukontentowane swoim wyborem. Fakt, były to ciąże książkowe, bez żadnych komplikacji i pewnie trochę z tego faktu wynika to, że dziewczyny nie zgłaszały zastrzeżeń. Dodatkowo, ponieważ ciąże prowadziły publiczne przychodnie, nikomu nawet się nie śniło, aby ciężarne wysyłać na jakieś BADANIA PRENATALNE. Co to, to nie. Nie ma wskazań, delikwentka jest jeszcze przed 40tką, to po co narażać budżet państwa na takie wydatki.

Kiedy zaszłam w ciążę z Młodym i ja chciałam być jak one.

Tzn. wierzyłam, że skoro ma się udać, to uda się tę ciążę przeprowadzić na NFZ. No i trochę też, jako ciążowa fatalistka, nie wierzyłam równocześnie w to, że w ogóle się uda. Typowy dla ciężarnych z przeszłością dysonans. Moja rejonowa przychodnia i podejście lekarzy, szybko wyjaśniły mi, że jestem w błędzie. I nawet nie chodzi mi o pianie z zachwytu nade mną i nad moim stanem błogosławionym, ale o zwykłą ludzką uprzejmość. Po tym jak pani doktor w trakcie króciutkiej pierwszej wizyty, kiedy chciałam opowiedzieć o wcześniejszej chorobie i operacji tarczycy, zajęta papierami, rzuciła mi krótko przez zęby „cicho być, zwolnienie wypisuje”, a pan doktor, na kolejnej wizycie (w przychodni było dwóch lekarzy, a poprzednia pani doktor od razu na USG potwierdziła ciążę), zanim w ogóle spojrzał w kartę, zbadał mnie ginekologicznie i orzekł zupełnie lekkim tonem- „żadnej ciąży tu nie widać, ale przyjdzie na USG za 2 tygodnie, to zobaczymy”, stwierdziłam, że jednak takiego podejścia nie ogarnę i znajdę sobie prawdziwego lekarza z powołania. I zanim ktokolwiek powie, że francuski piesek ze mnie, że zwyczajnie ze mną rozmawiano i w ogóle o co całe halo, to wspomnę raz, bardzo krótko i bez przesadnej czułości, bo to nie jest miejsce na takie historie, że byłam wtedy już po dwóch poronieniach.

A teraz do rzeczy. Znalazłam wymarzoną ciążową opiekę i przez obie kolejne ciąże zostałam przeprowadzona wspaniale.

Moja doktor skierowała mnie nawet do specjalnej poradni genetycznej w szpitalu, gdzie fachowe, mega dokładne badania prenatalne wykonano mi dodatkowo zupełnie za darmo. Badania w takich poradniach wykonywane są wyjątkowo skrupulatnie. Gdyby mnie tam nie było, nie uwierzyłabym, że to wszystko dzieje się w Polsce. Otóż serie badań poprzedza zebranie dokładnego wywiadu. O chorobach w rodzinie matki i ojca dziecka, ich wieku, o paleniu i piciu alkoholu, o trybie życia. Same badania składają się z USG pod koniec I trymestru ciąży, podczas którego mierzona jest przezierność karkowa dziecka oraz z badania krwi- test PAAPA. Następnie wyniki wpisywane są do specjalnego systemu, który wylicza potencjalne, statystyczne ryzyko urodzenia chorego dziecka. Ryzyko podawane jest w formie skali np. 1:10000000 i później grupowane jako małe, średnie lub wysokie. Kolejnym etapem badań w poradni jest USG w połowie ciąży. Wówczas lekarz wyjątkowo dokładnie bada anatomię dziecka poprzez ultrasonograf, w poszukiwaniu ewentualnych zmian i deformacji świadczących o chorobie genetycznej. Wyniki drugiego badania ponownie wprowadzane są do systemu i ponownie wylicza się na ich podstawie statystyczne prawdopodobieństwo urodzenia chorego dziecka. Do szpitalnego systemu można także wpisać dane z tych samych badań w poprzedniej ciąży zakończonej urodzeniem zdrowego dziecka. U mnie ta opcja zadziałała przy Młodej, bo suche wyniki nie prezentowały się wówczas jakoś wybitnie imponująco, a skorygowane o poprzednie dane, dały jednak przyzwoity wynik. Gdy wyniki nadal przedstawiają się niekorzystnie lub dwuznacznie, proponowana jest amniopunkcja, czyli pobranie płynu owodniowego płodu i zbadanie bezpośrednio jego pod kątem zaburzeń genetycznych. Ze względu jednak na ryzyko wiążące się z tym zabiegiem, wedle mojej wiedzy, decyduje się na nią niewielki odsetek ciężarnych.

I teraz, wracając do clou tego całego tekstu, czyli do wyników badań, to przyznam, że nie wiem, co mi one dały.

Ciągle się zastanawiam, po co one są? I jestem w stanie wyobrazić sobie, że te badania mają sens tylko w jednym przypadku- kiedy w 100% potwierdzają, że są zmiany genetyczne, że zmiany są duże, nieodwracalne i ewidentne. Tylko wtedy co z takim wynikiem zrobić? Decyzja w tym zakresie pozostawiona jest sumieniu kobiety, a jak pisał klasyk „tyle wiemy o sobie, ile nas sprawdzono”. Mogę sobie wyobrazić, że badania prenatalne ważne są także, kiedy któreś ze schorzeń dziecka można już leczyć w czasie ciąży albo być gotowym do podjęcia tej akcji zaraz po porodzie. Wtedy to ma zdecydowanie sens. Poza tym jednym wynikiem, potwierdzającym zmiany rozwojowe u dziecka, żadne badania nie są w stanie zagwarantować, że wszystko będzie OK. Takie badania, to zawsze statystyka, rachunek prawdopodobieństwa. I dopóki istnieje choć 1% szans na to, że wszystko będzie w porządku, to czemu mamy przypuszczać, że będzie inaczej? W końcu ten jeden statystyczny procent na te miliony ciężarnych, to nadal jest ogromna liczba urodzonych zdrowych dzieci. Z drugiej strony nigdy nie ma pewności, że zdrowa genetycznie ciąża zawsze zakończy się dobrze- historia zna w końcu mnóstwo przypadków, w których przy samym porodzie popełniono tragiczne w skutkach błędy.

Może w związku z tym faktycznie dziewczyny, które nie wykonują takich badań, nie są nawet o nich informowane, wychodzą na tym lepiej?

Skoro nie ma możliwości, żeby powiedzieć, że na pewno będzie dobrze, po co w ogóle udostępniać w swojej głowie tak szerokie pole na domysły i dywagacje? Bo jaką różnicę przyszłej matce robi informacja, że szanse na urodzenie chorego dziecka ma jak 1:250000, a nie jak 1:500000? To nadal nie daje żadnej pewności…

I powiem Wam jeszcze, że nie znam innej grupy społecznej, która potrafi zamartwiać się z takim zacięciem, jak kobiety w ciąży. Wiem, bo tam byłam 😉 Jesteśmy mistrzyniami dzielenia włosa na czworo i czarnowidzenia. Całe dni spędziłam zadręczając się myślami, co to będzie, jeśli nie wszystko pójdzie dobrze? A co jeśli przy statystycznej możliwości urodzenia chorego dziecka jak 1:100000000000, to ten jeden to będę akurat ja?? W zadręczaniu się osiągnęłam chyba absolutnie wszystkie granice, dotarłam na szczyty absurdu, do tego stopnia, że nie mam ani jednego zdjęcia z okresu ciąży. Byłam tak przerażona tym, że mimo statystycznie dobrych wyników, nikt nie da mi żadnej gwarancji, że cały proces nazywany ciążą, uda się przeprowadzić z sukcesem, że wolałam profilaktycznie nie mieć żadnych dowodów, które kiedyś mogłyby przypomnieć mi, że w tej ciąży byłam. A tu proszę- taka niespodzianka. I to dwukrotnie 😊

Piszę to wszystko po to, żeby dodać otuchy dziewczynom, które są właśnie w ciąży i są przerażone.

Które otrzymały wyniki badań, które o niczym jeszcze nie przesądzają, ale zdołały już trwale zburzyć spokój i wpuścić do domu podłych gości- Niepokój, Strach i Niepewność. To, że się boicie, jest zupełnie normalne. Co więcej, całkiem dobrze o Was świadczy – jesteście świadomymi przyszłymi matkami, które starają się dołożyć wszelkich starań, aby wszystko było dobrze. Już teraz troszczycie się o własne dziecko i trzymacie rękę na pulsie. Nie ma takiej siły, która zdołałaby Was uspokoić na te miesiące do rozwiązania. Nikt nie jest w stanie zrozumieć targających Wami emocji, które bardzo płynnie i szybko przechodzą od totalnej euforii do stanów depresyjnych. Wspomniany na wstępie koktajl hormonalny dodatkowo nie ułatwia logicznego myślenia i chłodnej analizy. Ten stan po prostu trzeba przetrzymać. Zacisnąć zęby i postarać się nie ześwirować. I spróbować porozmawiać. Z kimś bliskim albo z panią fryzjerką. Komuś się wygadać i dać upust tej potężnej zawierusze, które szaleje w Waszych duszach. Może to nie jest pocieszające, ale już nigdy nie przestaniecie się martwić o to małe serducho, które bije pod Waszym, więc jedyne, co możecie zrobić, to to zaakceptować. Za kilka miesięcy ten strach będzie już tylko wspomnieniem, a życie i tak przyniesie rozwiązanie większości problemów.

 

 


Designed by yanalya / Freepik

Kiedy, jako mała dziewczynka, po raz pierwszy rozszyfrowałam poprawnie skrót AGD, byłam z siebie niesamowicie dumna. Nie przypuszczałam wtedy jeszcze, że jako kobieta dorosła, można pokusić się nawet o stwierdzenie „odnosząca sukcesy zawodowe” cały asortyment składający się na AGD będę darzyć tak ogromnym uczuciem. Nie potrafię sobie wyobrazić życia bez tych sprzętów. Co innego wakacje, wyjazdy do ciepłych krajów, a co innego egzystencja w Polsce, z naszym kapryśnym, nieprzewidywalnym klimatem.

 

Mamy grudzień, zbliżają się Święta, wszyscy mamy mnóstwo wydatków. W głowie piętrzą się pomysły na prezenty, świąteczne dekoracje, akcje charytatywne, wykwintne potrawy. Budżet dociskany butem nawet nie próbuje się domknąć i coraz częściej zaczynam rozumieć sens przysłowia „zastaw się, a postaw się”. Podchodzę do tego na zimno, w końcu grunt to strategiczne planowanie, a mąż miał coś wspólnego z logistyką, więc komu, jeśli nie nam, powinno udać się wszystko zorganizować skutecznie i z gracją. Naturalnie w takim gorącym okresie Wszechświat próbuje nam udowodnić, że nie wszystko uda się zaplanować. I wiecie co? Wszechświat zdecydowanie ma rację.

Ponieważ do miana Perfekcyjnej Pani Domu jest mi szalenie daleko, w tym roku postanowiłam się bardziej postarać.

Kiedy mój mąż przekonywał zamrażarkę, aby zmieściła w sobie jeszcze jedną porcję mięsa, przy pomocy kuchennego tłuczka, orzekłam, ze to najwyższy czas być bohaterem we własnym domu. Nie wiem, co mnie napadło, ale w środku wieczornego rytuału, zwanego potocznie zabawą z dziećmi w piratów, zadecydowałam, że teraz, natychmiast należy ROZMROZIĆ LODÓWKĘ. (Miejsce to zasługuje także na przytoczenie krótkiej studenckiej anegdotki, kiedy to moja najlepsza na świecie współlokatorka dosłownie zabiła naszą lodówkę nożem. Próbując, przy użyciu noża, odkuć z zamrażarki samotnego kotleta dokonała nieumyślnie mordu na lodówce. Zadźgała ją na miejscu, uwalniając freon z układu chłodzącego i pozamiatane. Musiałyśmy się zrzucać na nową. I jeszcze pozbyć się zwłok starej.)

Nigdy wcześniej nie przychodziły mi do głowy takie pomysły.

Nawet mąż, tym tłuczkiem w lód uderzał bez żadnych podtekstów. Nie sugerował wówczas, że jego mama wykonuje ten zabieg regularnie i dlatego w jego rodzicielskim zamrażalniku na co dzień nie spotka się arktycznej pokrywy lodowej. Nie zmuszał, nawet nie próbował przekonać, że rozmrażanie lodówki jedynie w związku z przeprowadzką zdarza się zdecydowanie za rzadko. Nikt nie wywierał na mnie presji, sama to postanowiłam i naprawdę zrobiłam. Całkiem szybko i wyjątkowo skutecznie. Sprawnie, posiłkując się garnkiem z gorącą wodą i mopem. I myślałam, że jestem mistrzem. Że przechytrzyłam system, zastosowałam uderzenie wyprzedzające, bo oto JA JESTEM DOROSŁA, jestem PANIĄ TEGO DOMU i żadne sprzęty AGD nie będą mi dyktowały własnych warunków.  Byłam z siebie dumna, jak Tom Hanks w „Cast Away”, kiedy udało mu się rozniecić ogień. W dokładnie ten sam sposób ja okiełznałam żywioły.

I kiedy już myślałam, że inne podobne panie domu będą na moją cześć układały poematy, a przynajmniej deklamowały zgrabne fraszki, że mąż pochwali, poklepie po ramieniu, doceni,  nastąpił ciąg niefortunnych zdarzeń, które pokazały mi, jakie miejsce zajmuję ja, w całej domowej hierarchii sprzętów AGD.

Następnego dnia po wygranej walce z lodówką, płynąc na fali wznoszącej, postawiłam nastawić pranie.

W zasadzie nic dziwnego. W domu, w którym są małe dzieci, pralka jest włączona tak często, jak telewizor u emerytów. Ten dzień był jednak wyjątkowy. Nasza pralka stoi w kuchni i akurat tam bawiłam się tego wieczora z dziećmi. Zapalone było delikatne światło i wierzcie lub nie, ale mocno zaangażowałam się w zabawę. I wtedy właśnie mój syn zadał kluczowe pytanie: „Mamo, a dlaczego tu jest woda?”. Okazało się, że woda wypływała z zaworu od filtra pralki i zanim się zorientowałam, wypłynęła już praktycznie cała zawartość bębna, a mi nie pozostało nic innego, jak pobawić się z dziećmi w POWÓDŹ.

Prawdziwy bohater mojego domu po powrocie dokręcił wszystko tak, jak trzeba i było już w porządku.

Do czasu…

Ten post nie jest postem sponsorowanym i nie pisałam go przy współpracy z żadnym producentem AGD. A szkoda. Bo gdyby tak było, być może miałabym w domu sprawne sprzęty.

Otóż pralka, po szybkiej poprawce związanej z filtrem, prała jak głupia. A może ja prałam jak głupia. Mniejsza z tym, kto był głupi, ważne, kto nie ogarnął wyzwania „Sześciu prań przez jeden weekend”. Pralka walczyła, szamotała się, dzielnie wirowała, a na koniec coś gruchnęło, grzmotnęło i koniec. I takim oto sposobem do Świąt zostały jakieś 2 tygodnie, wydatków multum, prania jeszcze więcej, a pralki nie ma. Czekam na naprawę i trzymam kciuki, żeby to jednak była błahostka. Z pralką trochę się już znamy i szkoda byłoby zaprzepaścić tak wspaniałą przyjaźń.

W związku z powyższym, jeśli myślicie, że tylko Wy nie ogarniacie tych Świąt, że z każdej strony nowe zobowiązania i nowe wydatki, wyobraźcie sobie proszę mnie, piorącą świąteczne zasłony ręcznie w wannie, a następnie czekającą co najmniej do Wielkiej Nocy na to, aż ścieknie z nich woda i będzie można je bezpiecznie powiesić. Wszak mogę zagwarantować sobie i Wam, że po powieszeniu zbyt mokrych zasłon, znając życie, spadłyby mi też karnisze, zabierając ze sobą połowę tynku ze ściany (o ile oczywiście ściana uszłaby z życiem).

Strach pomyśleć, że przede mną jeszcze pieczenie pierniczków .


Designed by peoplecreations / Freepik

Kiedyś miałam okazję brać udział w badaniu statystycznym. Ankietę przygotował student prawa i wiadomo, miała ona pomóc udowodnić tezę postawioną w pracy. Nawet nie pamiętam, czego dotyczyła, obawiam się, że świadomości prawnej społeczeństwa. Byłam wtedy chwilę po ślubie, skończyłam studia, dostałam w końcu pracę inną niż w podłej korporacji, rozwijałam skrzydła. Czułam, że unoszę się na różowej chmurce w stronę tęczy. Lukier, brokat i te sprawy. Zgodnie z ogólnym nastrojem, na pytania opowiadałam hurraoptymistycznie. W skali szczęścia 1:10 miałam chyba milion. Na końcu ankiety znajdowały się standardowe pytania statystyczne, żeby jakoś pogrupować respondentów. Kiedy doszłam do pytania o zarobki, także odpowiadałam zgodnie z prawdą. Jak oceniasz swoją sytuację finansową?- ZNAKOMICIE!! I pytanie klucz, w jakim przedziale mieszczą się dochody Twojego gospodarstwa domowego? I tu zaznaczyłam, zgodnie z prawdą, odpowiedź drugą od końca, z pięciu, zaraz powyżej najniższej krajowej na głowę, pomyśleć by można, że na skraju ubóstwa. I wtedy pierwszy raz naszła mnie refleksja, że w szczęściu zupełnie nie musi chodzić o pieniądze. Że obiektywnie, moje ówczesne dochody nikomu by nie zaimponowały. Nie dawały mi + 10 do zajebistości, nie pozwalały wychodzić z pełnymi siatami z Sephory, raczej może z Biedronki. O sushi raz w tygodniu w jakieś fancy susharni też mogłam wtedy zapomnieć. A jednak byłam szczęśliwa.

W tym momencie samo nasuwa się kolejne pytanie. Czym jest szczęście? Czy szczęście to wymarzona kariera i zgadzająca się liczba zer na koncie? Czy szczęście to zawsze pieniądze?

Myślę, że można zwalać winę na czasy, w których żyjemy, choć wydaje mi się, że za czasów naszych rodziców było podobnie. Ten, kto miał pieniądze, uchodził za szczęśliwego. Dopiero przy bardziej wnikliwym poznaniu oczom ludzkim ukazywały się rysy na idealnym wizerunku. Teraz w grę wchodzi jeszcze uzależniający i budzący najpodlejsze instynkty wyścig szczurów. Wszak kilka dni temu internet obiegł filmik o korpostriptizie w naszym polskim Mordorze. O tym, że dorośli ludzie, pracownicy hm… biurowi, zupełnie tacy jak my, dla pieniędzy są gotowi paradować nago po ołpenspejsie (jakby nie można tego było nazwać salą sprzedaży czy czymkolwiek brzmiący bardziej znajomo). O tym, że matka dzieciom zgodzi się ogolić sobie głowę za parę złotych/tysięcy, ku uciesze znudzonego życiem menedżera i gawiedzi. Taki czelendż? A gdzie inne wartości?

Bardzo dużo rozmawiam z ludźmi. Niewielu z nich wita dzień z uśmiechem na twarzy. Jeszcze mniej, zapytanych wprost, odpowie, że są szczęśliwi. Z czego to wynika?

Mam wrażenie, że ludzie swojego szczęścia nie szukają w głębi siebie. Nikt tak na serio nie zastanawia się, czego pragnie, ale tak w  samych bebechach, tak podświadomie. To żmudna robota, trzeba głęboko kopać, a odpowiedź, jaką się uzyska, może być przecież daleka od utartych schematów. Marzenia zamykają się więc głównie w budowie domu, zakupie mieszkania czy remoncie kuchni. Dobrze, jeżeli pieniądze są drogą do celu, gorzej, jeżeli są celem samym w sobie. Według mnie, za bardzo skupiamy się na sprawach powierzchownych. W pewnym momencie okazuje się, że wszyscy jesteśmy nieszczęśliwi, bo wymarzyliśmy sobie coś, na co nas zupełnie nie stać. Irytuje mnie, że ludzie spłycają swoje życie i swoje relacje. Że żyją nieszczęśliwi w związkach, tylko dla złudnego komfortu finansowego. Albo narzekają na swoje drugie połówki, bo nie są w stanie zapewnić im takiego poziomu, o jakim marzą. Złoszczę się, bo wiem, że problem zazwyczaj nie leży w pieniądzach, a tym strapionym duszyczkom nie chce się po prostu szukać głębiej. Czy naprawdę wierzą, że partner wkurzający, nieszanujący, zdradzający czy obojętny, w nowym, większym mieszkaniu zmieni się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki? Czy nowe buty trwale poprawią nam nastrój? Szczerze wątpię.

Wyprzedzając falę hejtu – wiem, że jak człowiek nie ma gdzie mieszkać ani co jeść, to mimo największej miłości do partnera czy do dzieci, także nie jest szczęśliwy.

Z tragediami życiowymi nie zamierzam dyskutować. Chodzi mi bardziej o ten apetyt rosnący w miarę jedzenia. O to, że ciągle nam mało i zawsze chcemy więcej. Że dodatkowe pieniądze, premie, podwyżki, zwyczajnie przelatują przez palce.

Głęboko wierzę w to, że szczęście nie ma aż tak wiele wspólnego z kasą. Że nie warto się poniżać dla pieniędzy, poświęcać dla nich swoich ideałów. Podziwiam ludzi, którzy potrafią odnaleźć równowagę w życiu(bo przecież nie „work-life balance”). Którzy znajdują pasję i prowadzą ciekawe życie także po pracy. Takich, którzy umieją zwolnić, kiedy życie tego wymaga. Którzy po pracy naprawdę kończą pracę i nie siedzą w niej myślami do następnego poranka. Którzy na co dzień odnajdują szczęście w drobnostkach i nimi się napawają. Ja swojej równowagi nadal szukam.

Nie bądźmy jak Will i korpostriptizerki. Pieniądze nie są tego warte. Bądźmy ludźmi!

This error message is only visible to WordPress admins

Error: No connected account.

Please go to the Instagram Feed settings page to connect an account.

Mother-Life Balance to zdecydowanie mój plan na macierzyństwo po urodzeniu drugiego dziecka.

Sylwia Luks

The Mother Mag to mój ulubiony magazyn z którego czerpię wiele porad życiowych oraz wartościowych treści!

Leszek Kledzik

The Mother Mag logo