Uprzedzam lojalnie, że to może być tekst z gatunku memento mori i raczej taki, po którego przeczytaniu sama chciałabym schować się pod kocem i nie wychodzić do wiosny. Mimo że jesień taka piękna…

Wczoraj odmówiłam oglądania „Aleksandra”…

Abstrahując od sympatii lub antypatii do obsady aktorskiej oraz do kontrowersyjnych, w niektórych momentach, aspektów związanych z samą ekranizacją. Odmówiłam obejrzenia tego filmu, gdyż przypomniano mi, że Aleksander Macedoński dokonał żywota w wieku lat 33.

Straszliwie mnie to ubodło, bo on, mój rówieśnik, władał antycznym światem i za życia zasłużył na przydomek „Wielki”, a to tym bardziej każe się zastanowić nad sobą.

Kolejnym trzydziestotrzylatkiem, który od razu nasuwa się na myśl jest także Jezus Chrystus, który poprzeczkę zawiesił jakby jeszcze wyżej. Do Niego nawet nie mam zamiaru się porównywać, gdyż wiadomo, pochodzenie zupełnie inne. Ja w wieku chrystusowym zdecydowanie jestem w dalece innym położeniu.

Klub 27 latków

To nawet nie chodzi o spektakularne dokonania. Przeżyłam w końcu jakoś świadomość, że sześć lat temu, w wieku 27 lat było mi bardzo, bardzo daleko do rzeszy fanów, jakimi mogli się poszczycić Amy Winehouse czy Kurt Cobain. Branża trochę inna. Czasy także. O fanów także nie chodzi. Nie każdy w końcu musi robić karierę, a dodatkowo sześć lat temu macierzyństwo znajdowało się najwyżej na mojej liście priorytetów.

Mamo wybacz

Dziś, kilka dni przed moimi urodzinami, zdałam sobie sprawę, że zupełnie niepostrzeżenie, nie wiadomo kiedy, zamieniłam się we własną matkę. Nie zrozumcie mnie źle. Moja matka jest super. Najgorsze jest to, że doskonale pamiętam, jak w podstawówce i liceum myślałam, że po trzydziestce człowiek jest stary, nudny i w zasadzie powinien już zamykać ziemskie sprawy, bo to przecież nigdy nic nie wiadomo. Co więcej, kiedy moja mama była w moim wieku, ja byłam już nastolatką. Dlatego właśnie z marszu jestem sobie w stanie przypomnieć ją z tego okresu. Według mnie, od tamtej pory niewiele się zmieniła. I teraz ja, wyglądam podobnie, ubieram się podobnie, pewnie mam podobne gesty i ton głosu. Stałam się swoją matką…

Nie jestem już dziewczyną

Najsmutniejsze z tego wszystkiego, jest to, że z bólem serca konstatuję, iż prawdopodobnie nie przystoi mi już nawet mówić i myśleć o sobie per „dziewczyna”. Dzieci sąsiadów nie bez przyczyny mówią w końcu „psze pani”… Kiedy to wszystko się stało? Kiedy z dziewczyny w glanach, popijającej ukradkiem piwo w rejonach olsztyńskiej starówki, stałam się panią? Kiedy z szalonej studentki, z głową pełną marzeń i pomysłów zostałam matroną? Żoną, matką, panią zza biurka? Taką, która kupuje sobie buty pasujące do garsonki, bo na obcasie nauczyła się chodzić lata temu? Taką, która rozsądnie wybiera obcas nie wyższy niż 7cm, bo kto by się katował na szpilkach? W imię czego?

Na pocieszenie

Na pocieszenie samej siebie, postanowię dodać odrobinę miodu do całej beczki dziegciu. Nie mogę przecież teraz siedzieć i ryczeć, bo to co było, minęło. Przypuszczam, że jest tu więcej osób w moim wieku i nie chcę w żadnym wypadku namawiać do zbiorowego samobójstwa. Chcę znaleźć światełko w tunelu, choć jeszcze nie koniecznie podążać w stronę światła. Chcę tchnąć w siebie i w nas odrobinę nadziei…

Z takich pozytywnych aspektów zaawansowania wiekiem (postaram się wymyślić co najmniej 10, żeby było mi raźniej), o którym mowa, przychodzą mi do głowy następujące:

 

1. Nawet jeśli zapomnę dowodu osobistego, alkohol sprzeda mi KAŻDY sprzedawca i nie będzie robił o to awantury! Dobre, co? Mogę sobie wieczorem wypić lampkę wina i nawet znam liczne teorie, które potwierdzą, że ma to korzystny wpływ na moje zdrowie.
2. Przez wszystkie lata życia poeksperymentowałam już trochę z modą, jestem o wiele bardziej świadoma tego, w co się ubierać, żeby wyglądać dobrze i czuć się wygodnie. Nie muszę nikomu udowadniać, że moje nogi nadają się jeszcze do miniówy, ani że jestem w stanie poruszać się w butach na 15 cm szpilce.
3. Przeżyłam dwie ciąże i dwa porody, dlatego jestem wybitnie liberalna jeśli chodzi o formę mojego brzucha. Niech brzuch robi sobie co chce, zasłużył.
4. Mam ustabilizowaną sytuację finansową. O ile nie strzeli mi coś głupiego do głowy, mogę sobie po prostu korzystać z pieniędzy i nawet odrobinę pofolgować.
5. Mogę pojechać na koncert Pidżamy Porno (pierwszy raz po 10 latach) i świetnie się bawić, a później przenocować w dobrym hotelu. Co więcej, mogę być pewna, że na koncercie nie powinnam spotkać wielu dzieciaków, których gładkie buźki wpędzą mnie w kompleksy. Tu zaczynają się rozrywki dla dorosłych 😉.
6. Mogę się rozwijać. I docenić to o wiele bardziej niż kiedy pierwszy raz byłam na studiach. Mogę się doskonalić w kierunkach, które naprawdę przynoszą mi frajdę i satysfakcję. Co więcej, łatwiej mi wybrać kierunek, w którym chcę iść, bo wiem o świecie i prawach, które nim rządzą więcej niż 15 lat temu.
7. Mogę podróżować! Z dziećmi i bez dzieci. Tanio i czasem mniej tanio. Mogę wybierać absurdalne kierunki, w które chciałabym dotrzeć i realizować te pomysły.
8. Mogę urządzać wnętrza, w których mieszkam, po swojemu. Nie mam nad głową rodziców ani paskudnych współlokatorów lub wynajmujących, którzy wiedzą lepiej, co powinno mi się podobać. Mogę powiesić ulubione plakaty na ścianach i w zasadzie nikomu nic do tego. Mogę mieć ściany pomalowane na dowolne kolory, także ten bezbożny czarny, bo jestem u siebie!
9. Mogę czytać, co chcę, a nie to, co muszę lub powinnam. Nie mam listy lektur obowiązkowych. Jestem wolna w doborze literatury.
10. Tu się zrobi gorąco może odrobinę, ale to totalnie ważny aspekt. Mam świetny seks! Jestem o wiele bardziej świadoma tego, co chcę i potrzebuję, co sprawia mi przyjemność. Mogę też otwarcie powiedzieć, że czegoś nie chcę i nie lubię.

Z tych odmętów rozpaczy udało mi się jednak wyciągnąć coś ku pokrzepieniu serc.

Jestem nawet gotowa uwierzyć, że raczej powinnam się cieszyć niż smucić z powodu upływającego czasu. Konkluzja, najlepsza jaka przychodzi mi do głowy, jest taka, że w byciu tak zaawansowaną wiekiem, jak ja obecnie, najfajniejsze jest to, że można być sobą. Opinie i uwagi innych są w zasadzie nieistotne. Mogę być sobą i mogę być czasem w tym wszystkim nawet egoistką. Muszę być dobra dla siebie, bo przecież tylko z sobą na pewno spędzę resztę życia. I mimo, że nie jestem wielka jak Aleksander (a może wielka inną wielkością), mogę być z siebie dumna! Nie sztuką jest w końcu podbijać świat, sztuką jest zmierzyć się z własnymi problemami i złapać swoje życie za rogi.

Tymczasem kupię czekoladę… na wypadek, gdyby znowu depresja próbowała się podkraść…

 

Zasadniczo można by też przypuszczać, że wspomniana osoba, jako jedyna kandydująca kobieta, powinna mieć zwycięstwo w kieszeni, wygrywa w cuglach. Mając czterech kontrkandydatów można by założyć, że głosy męskiej części elektoratu mogłyby podzielić się na panów, a panie, w ramach solidarności jajników, powinny zagłosować na panią. Teoria brzmi świetnie, ale w praktyce wiemy, że tak się nie stanie. Dlaczego? Dlatego, że kobiety nie głosują na kobiety! A solidarność jajników wytykana przez wielu mężczyzn po prostu nie istnieje.

2000 lat patriarchatu

Być może spowodowane jest to kulturą, w jakiej żyjemy. Co prawda archeologowie zapewne zaraz mnie poprawią i przytoczą przykłady kultur matriarchalnych występujących dawniej na naszych terenach, ale wiemy dokładnie, że to dawno i nieprawda. Sam fakt, że nie uchowały się do dziś na ziemiach polskich niech świadczy o ich ułomnościach, jasne?  Żyjemy w  społeczeństwie, w którym chcąc nie chcąc wiodąca rola przypada mężczyźnie. To na nim spoczywa obowiązek zapewnienia bytu rodzinie, to on śmiało może podejmować trudne decyzje i przejawiać zachowania ryzykowne. To do jego rytmu dnia i sposobu pracy dostosowuje się teoretycznie cała rodzina. To mężczyzna, jako że przewodzi rodzinie, może także śmiało przewodzić społeczności lokalnej. On się przecież na tym zna!

Mężczyzna głową, a kobieta szyją?

Tezę o patriarchalnych naleciałościach i uzależnieniu od męskiej władzy można także dosyć łatwo podważyć. Nie bez powodu powstało bowiem powiedzenie, że mężczyzna może i owszem, jest głową rodziny, za to z całą pewnością szyją tejże jest kobieta i to ona zręcznie i sprawnie kieruje poczynaniami swojego samca alfa. Każda gospodyni domowa, także taka w wieku naszych babć, przyzna to w miarę otwarcie, o ile naturalnie męża nie ma w pobliżu. Dlaczego zatem w kobietach tak mało wiary w kobiece kompetencje na innym froncie niż ten domowy?

Blamaże poprzedniczek

Najnowsza historia polskiej polityki nie była dla kobiet zbyt łaskawa. Przypuszczalnie nie jest to kwestia historii samej w sobie, tak zwanej historii materialnej, a raczej medialnej papki, którą nas karmią serwisy informacyjne. Wiadomo, merytorycznie poprawne wypowiedzi, wygłoszone spokojnym, zdecydowanym i profesjonalnym tonem, rzadko kiedy odbijają się szerokim echem. Dużo bardziej chwytliwe informacje to te o lapsusach językowych kandydatek na stanowiska plasujące się wysoko w urzędniczej hierarchii. O wiele przyjemniej telewidzowi będzie się oglądało reportaże o tym, jak to piękne „polityczki” miały ocieplić wizerunek partii i jak nawet z tego zadania się nie wywiązały, bo bez wsparcia mężczyzn nie mogą się nawet samodzielnie wysłowić. Z drugiego bieguna starszą nas  natomiast kobietą w polityce jako wojującą feministką, która wszystko poświęciła partii, a jeśli może nie wszystko, to przynajmniej młodość, urodę, rodzinę oraz jakiekolwiek przejawy dbałości o swój wizerunek. Nazwisk obrazujących obydwa te nurty najpewniej nie muszę przytaczać.

A co z rodziną?

I dochodzimy do clou tematu. Bo jeśli kobieta jest spełnioną matką i żoną, a przy okazji wcale nie wypacykowaną marionetką z umalowanym okiem i wypełnionymi ustami, to czego w ogóle ona w tej polityce szuka? Po co się tam pcha? Czy nie lepiej w domu z dziećmi zostać? Obiad mężowi ugotować? I to nie byle jaki, tylko taki dwudaniowy? Z deserem? Pranie nastawić? I drugie? I trzecie? I poprasować to wszystko?

Już wystarczy, że do pracy chodzi! Przecież już się nabywała w wielkim świecie! W końcu szkołę jakąś skończyła i może nawet studia! Po co to taka się wyrywa przed szereg?

I czy ona na pewno dobrze zdecyduje? Czy ona na pewno rozumie co czyta i co ewentualnie podpisać jej przyjdzie?

Panie! Na litość boską! Skąd w nas tyle zawiści?

Że już życie jednej nie kończy się na podaniu kapci mężowi, to od razu trzeba w nią tymi kamieniami jadu ciskać? Wytykać uchybienia i niekompetencje na rodzinnym poletku, aby uzasadnić brak wiary w umiejętności samorządowe? Czy to, że mężczyzna nie ma idealnego porządku w garażu lub nie był ostatnio obejrzeć, jak jego latorośl gra w piłkę, od razu definitywnie przekreśla jego nadzieje na inną karierę? Oczywiście, że nie. To dlaczego dla kobiet jesteśmy mniej wyrozumiali? A w zasadzie wyrozumiałe? Dlaczego to kobieta musi się stale zastanawiać i rozważać, czy pewne aktywności w ogóle przystają do najważniejszej roli, jaką piastuje? Dlaczego w końcu matka musi zawsze wybierać, kiedy w analogicznej sytuacji mężczyzna może zjeść ciastko i mieć ciastko?

Dlatego w najbliższych wyborach, zanim postawię swój decydujący krzyżyk na karcie do głosowania, zastanowię się, dlaczego w pierwszej kolejności, odruchowo wręcz, wahałabym się między męskimi kandydatami? A przed wyborami uważnie prześledzę informacje o kandydatkach na te stanowiska. Tyle się kobietom należy.

Być może trudno w to uwierzyć, ale macierzyństwo nie zamknęło mnie wbrew pozorom zupełnie na świat. Co więcej, zdarzają się w moim życiu chwile ciszy i spokoju, kiedy to uświadamiam sobie, że za tym światem tęsknie, że tego świata łaknę, jak powietrza albo nawet ciepłej kawy.

W takich chwilach szukam ukojenia w odmętach Internetu przeglądając treści wysoce niemacierzyńskie.

Zaglądam często na lifestajlowy portal F5, który szanuję głównie za to, że publikacje na jego łamach poświęcone są zazwyczaj tematyce zupełnie mi obcej. Wpisy traktują na przykład o fenomenie tamagotchi oraz o internetowych subkulturach prawiczków, a także o tym, dlaczego social media oceniają książki po okładce.  Mam często wrażenie, że to jakiś zupełnie inny świat albo przynajmniej taki, w którym ludzie porozumiewają się z obcym języku. I dokładnie o to mi chodzi. Przecież do tej pory zawsze wierzyłam, że nie należy oceniać książek po okładce, a tu okazuje się, że moje podejście jest zupełnie passe. Żadnej matczynej papki rodem z „Mamo to ja”. Żadnych rozpraw o kupkach i zupkach, pieluchach i wyprawce pierwszoklasisty. Na portal wchodzę regularnie, gdyż szukam odskoczni.   

Tak też było tego feralnego dnia.

Niczego nie przeczuwając weszłam na portal, a oczom mym ukazał się on… felieton o tym, że współcześni dorośli, czyli trzydziestolatkowie (patrz-ja) nie chcą się rozmnażać, gdyż przelewają swe uczucia na… zwierzątka. Skłamałabym, gdybym powiedziała, że nie zaświeciło mi się wówczas światełko ostrzegawcze w głowie. Zadałam sobie  sakramentalne pytanie „że co?”, ale mimo wszystko otworzyłam tekst… i… przeczytałam go do końca. Łącznie z komentarzami.

I to nawet nie chodzi o tezę postawioną w tekście, którą ktoś postanowił poprzeć dowodami i statystykami bez źródła.

Nie chodzi też o to, że na znanym mi z innych treści portalu, nie spodziewałam się tekstu pisanego ku chwale rodzicielstwa i ganiącego singlowskie zapędy. Nie chodzi nawet o to, żeby zaprzeczać, że nasi rówieśnicy często nie chcą mieć dzieci i wolą życie bez zobowiązań. Nie chodzi w końcu o to, żeby stygmatyzować tych, którzy zwyczajnie dzieci mieć nie mogą, a w zamian mają pieski i kotki. Najbardziej chodzi mi o to, co się dzieje z naszym społeczeństwem, a czego wyraz dał sam tekst oraz komentarze pod nim.

A komentarze w oczywisty sposób postawiły granicę dzielącą społeczeństwo na dwie części.

I to nie była jakaś cienka czerwona linia, taka niby subtelna, która dopuszcza stany pośrednie. To była gruba krecha, ściana jak Wielki Mur Chiński, widoczna z kosmosu. I jasny postulat- jesteś po jednej lub po drugiej stronie. Alternatywa rozłączna.

Natychmiast w gronie komentujących utworzyły się dwa obozy.

Jeden bezlitośnie ganił, krytykował i obrażał singli. Wytykał im rozrzutne życie, egoizm i wygodnictwo. Umniejszał rolę ich zwierzęcych pupili, odmawiał prawa do przelewania uczuć wyższych na czworonogi.  Szydził z tendencji do wydawania morza gotówki na potrzeby ich małych przyjaciół. Tłumaczył, że ludzką rolą i nadrzędną misją jest przedłużenie gatunku, i tylko w okolicznościach skutecznego rozrodu można uznać swoje życie za spełnione i szczęśliwe. Wypominał tę przysłowiową szklankę wody, co to ją każdy musi wypić na łożu śmierci (bo przecież wiadomo, że śmierć jest jak kac i przed wydaniem ostatniego tchnienia człowieka suszy niemiłosiernie). Szklankę, której to nie poda im chomik czy kotek. Szklankę, którą z całą pewnością poda im dziecko kogoś, kto podjął się trudów rodzicielstwa i wychował potomka na schwał, dla dobra społeczeństwa i systemu emerytalnego.

Drugi obóz naturalnie okopał się na własnym stanowisku.

Jeśli myślicie, że single i bezdzietni puścili wszystkie uwagi mimo uszu, w ciszy i z godnością postanowili nie komentować, to jesteście w błędzie. Natychmiast na niewinnego czytelnika runęła lawina oskarżeń. Na „madki” i ich dzieci wylały się wiadra pomyj i potoki internetowego hejtu. Okazało się bowiem, że wszystkie „madki” biorące udział w dyskusji to niemalże ladacznice, które w krainę macierzyństwa trafiły przez wrota zbyt szeroko rozłożonych nóg zaraz za korytarzem antykoncepcyjnej ignorancji. Jeżeli już ktoś rodzicem został na własne życzenie (w co trudno uwierzyć), to z całą pewnością należy do niezacnego grona patologii społecznej, która żyje głównie z zasiłków wyrwanych z gardeł zapracowanych yuppie. A dodatkowo, dzieci śmierdzą, są paskudne i nikt przy zdrowych zmysłach nie chciałby ich mieć. Jeśli już ktoś musi mieć dzieci, to niech je trzyma z dala od społeczeństwa, a już broń Boże, nie porusza się z nimi komunikacją miejską. Na wspomnianą wyżej nieodzowną szklankę wody dla umierającego, bezdzietni skorzy są obecnie nakichać, dodatkowo przekonując, że tym dzietnym ich latorośle także nie ulżą w przedśmiertnej posusze, bo przecież sposób w jaki wychowują swoje dzieci gwarantuje jedynie porażkę.

A ja tak czytałam i oczom nie wierzyłam. I mówię teraz głośno i wyraźnie. I tak ku pamięci. Że ja nie chcę być MADKĄ!

Nie chcę kłócić się z nikim na forum i nikogo obrażać. Zresztą zazwyczaj staram się tego nie robić. Obwieszczam, że akceptuję ludzi, którzy są singlami, żyją w związkach partnerskich, rozwodzą się i nie mają dzieci. Szanuję ich decyzje. Szanuję i rozumiem to, że ktoś woli mieć psa niż dziecko. Nic mi do tego. To są w końcu decyzje indywidualne, bardzo osobiste i tylko przeżywszy życie, u kresu swych dni, sami we własnym sumieniu będziemy mieli prawo je podsumować i ocenić.

Ale nie chcę być MADKĄ i nie godzę się na ten podział społeczeństwa także z innego powodu.

Nie godzę się na to ze względu na moje dzieci. Chcę móc jeździć z nimi autobusem albo chodzić na koncerty bez obawy, że zaraz jacyś uprzednio obrażeni bezdzietni będą brali odwet za cudzą impertynencję na mnie i na moich dzieciach. Chce żeby mogły się śmiać, bawić i wygłupiać publicznie, bo póki jest to zachowane w granicach dobrego smaku, kultury i dopuszczalnej liczby decybeli, to chyba ludziom nic do tego? Nie chcę, żeby ktoś patrzył na mnie na ulicy, jak targam z przedszkola do domu dwoje dzieci i myślał sobie, że zrobiłam to dla 500+ albo puszczałam się na prawo i lewo, bo swędziało mnie tu i ówdzie. Ja szanuję innych i chcę, żeby inni szanowali mnie i moje dzieci, a tym samym nie przypinali mi łatki MADKI, co to wyżywa się za swoje frustracje i niespełnienie zawodowe online. Dziękuję uprzejmie za taki odbiór sytuacji. Szanujmy się ludzie, bo czy mamy dzieci czy też nie, ludźmi jesteśmy nadal, a człowieczeństwo zobowiązuje!

Wakacje już na półmetku. Na każdym kroku podejmujemy wybitnie ważne decyzje. Po głowie kłębią nam się tysiące myśli, bo czy opłaca się jechać na Bałtyk, skoro w morzu sinice? I dlaczego flądrę, która według rybaków nawet nie jest rybą, w smażalni musza ważyć obtoczoną w trzy warstwy panierki i nasiąkniętą butelką starego oleju? Czy opłaca się jechać w góry i stać w kolejce na Giewont porównywalnej do tych z czasów komuny, kiedy do sklepu mieli rzucić jakiś deficytowy towar? Jaki krem z filtrem i jakie okulary? Czy ten strój kąpielowy jest jeszcze modny w tym sezonie?

Matki z każdej strony atakują kampanie marketingowe. Jak być lepszą, mądrzejszą, bardziej oddaną, a przy okazji jeszcze bez zmarszczek? Dajemy się wciągnąć coraz to głębiej w ten pęd, często bezskutecznie szukając równowagi. Mitycznej mother-life balance.

I wtedy, zupełnie w środku bezsensownej zawieruchy niektóre z nas trafiają tam…

Do szpitala.

Często dlatego, że dziecko źle stanęło, upadło i coś sobie złamało. Czasem dlatego, że rybka mogła nie być tak świeża, jak zachwalano. Trafiamy do innego świata i kurczowo trzymamy się myśli, co zrobimy, kiedy już będzie nam wolno opuścić ten przybytek. Mamy przeświadczenie, że świat się bez nas zawali, całe przedsiębiorstwa zbankrutują, a nasza najbliższa rodzina z całą pewnością umrze z głodu i to na pewno w brudnych, niewyprasowanych ubraniach.

I nerwowo odliczając godziny do wyjścia, w myślach ponaglając lekarzy i złorzecząc na szpitalny wikt mijamy je.

Matki przewlekle chorych dzieci. Matki dzieci niepełnosprawnych.

One się nie spieszą. Nikogo nie poganiają. Z apetytem pochłaniają miskę szpitalnej zupy. Wiedzą, że nic innego tu nie dadzą, a ile można przemycać do szpitala kontrabandę w postaci frytek?

One nie rozmawiają godzinami przez telefon pouczając współpracowników. Nie próbują zdalnie załatać dziury wynikającej z ich nieobecności. Ich nieobecność w domu już po prostu nikogo nie dziwi.

One są często same. Zawsze same. Bo niestety choroba dziecka dziwnym trafem częściej łamie mężczyznę niż kobietę. Bo kobieta musi być w takiej chwili jeszcze silniejsza i jeszcze lepsza. Bo to ona musi porzucić swoje marzenia i tęsknoty, gdyż jedyne, czego nie może porzucić, to jej dziecko.

One są spokojne, rozmawiają po cichu, zapytane- chętnie opowiedzą swoją historię. Choć często milczą, w końcu opowiadały ją już setki razy każdemu kolejnemu lekarzowi i każdej nowej koleżance z sali.

One są świetnie zorganizowane w szpitalnej rzeczywistości.

Wiedzą co i gdzie załatwić, jak najlepiej umówić się do lekarza, w których szpitalach i przychodniach pracuje. Czy ma swoje humory i co zrobić, żeby nie nadepnąć na odcisk- w końcu w jego rękach leżą najcenniejsze z cennych losy- losy własnego dziecka.

One są silne. Siłą fizyczną. To one dniem i nocą czuwają nad swoimi pociechami. To one muszą je przytrzymać, kiedy akurat trzeba pobrać krew lub przeprowadzić inny nieprzyjemny zabieg medyczny. To one setki razy przekładają niechodzące dzieci i rozmasowują ich mięśnie. To one, póki mogą, bez słowa skargi, noszą dzieci, które z każdym rokiem stają się coraz większe i cięższe.

One są uprzejme. Zawsze mówią dzień dobry i uśmiechają się do innych pacjentów i pracowników szpitala. W końcu wszystkich już tu znają.

One nie płaczą.

Nie wpadają w histerię. Przynajmniej nie w ciągu dnia. W ciągu dnia są ostoją i opoką swych dzieci. Są ich dobrym słowem i uśmiechem. Radością i wsparciem. Dopiero w nocy, kiedy większość świateł na salach chorych jest już pogaszona, zdarza się usłyszeć ich cichy płacz. Łzy wylewane po cichu w poduszkę. Dyskretnie. Aby nie obudzić dziecka i nie przysporzyć mu zmartwień. Łzy rozpaczy i bezsilności. Łzy, które i tak już nic nie zmienią, ale mogą przynieść choć chwilową ulgę.

To są prawdziwe siłaczki.

Taki pobyt w szpitalu, jeśli tylko widzi się wszystko wystarczająco wyraźnie, pozwala na nowo przewartościować swoje życie. Dostrzec to wszystko co jest dobre i podziękować za każdy dzień spędzony w zdrowiu. Nawet jeśli naszym pociechom na co dzień daleko do standardów „bycia grzecznym” i nawet, jeśli chwilę temu wysmarowały nową kanapę Nutellą. Pozwala docenić to wszystko, co zazwyczaj jest zmorą naszej codzienności. Docenić życie, zdrowie, miłość. Zrozumieć, że te wszystkie głupoty, którymi na co dzień się przejmujemy, zupełnie nie mają znaczenia.

I warto się nad tym zastanawiać częściej, gdyż niestety, każda z nas może się z dnia na dzień stać jedną z nich. Ich też nikt nie pytał o zgodę ani o plany na przyszłość.

Nie da się ukryć, że XXI wiek to nowe zjawiska na każdej płaszczyźnie życia. Przede wszystkim każdego dnia zalewa nas wartki strumień informacji, zasadniczo nawet potężna rzeka, a naszym głównym zadaniem jest po prostu ich umiejętne filtrowanie i utrzymanie się na powierzchni. Generalnie radzimy sobie z tymi informacjami raz lepiej, raz gorzej. Czasem dajemy się ponieść jakiejś histerii czy teorii spiskowej, czasem płyniemy z prądem, ale najważniejsze, że głowę trzymamy ponad taflą wody.

I wtedy… zauważamy niepokojące objawy chorobowe u siebie lub jeszcze gorzej – u dziecka!

Chciałabym żyć w świecie odrobinę bardziej idealnym niż ten, w którym obecnie funkcjonuję. I mój idealny świat to taki, w którym potrafię obdarzyć zaufaniem KAŻDEGO lekarza, którego spotkam na swojej drodze. To świat, gdzie służba zdrowia nie jest bezdusznym systemem, w którym muszą się jedynie zgadzać dane w kolumnach. Gdzie lekarze mają czas, chęci, siłę i pieniądze, żeby swoich pacjentów traktować z należytą im godnością i poświęcać im wystarczająco dużo czasu i uwagi.  To nie jest żaden manifest programowy ani przyczynek do organizowania strajków. Niestety, są to jedynie pobożne życzenia.

Rzeczywistość wygląda zgoła inaczej. Możemy to prześledzić na przykładzie prosto z podwórka statystycznej matki, która odwiedza lekarzy ze swoimi dziećmi. Niech stracę, tą matką mogę być nawet ja, żeby sytuację dało się w jakiś sposób zakorzenić w rzeczywistości.

Ufaj lekarzom.

Przy pierwszym dziecku wyszłam z założenia, że to nie ja kończyłam medycynę, tylko ci bardziej lub mniej sympatyczni ludzie w białych fartuchach. Fakt, ciążowe przeboje nieco podkopały moje zaufanie, ale nie byłabym sobą, nie dając kolejnej szansy. Dziecko rozwijało się książkowo. Tak przypuszczam, bo nie czytywałam podręczników dotyczących rozwoju dziecka, żeby nie wpędzać się w niepotrzebną paranoję. Trochę w myśl zasady „im mniej wiesz, tym lepiej śpisz”. Żaden z lekarzy nie zgłaszał żadnych zastrzeżeń, wątpliwości.  Ja także nie podsycałam w sobie żadnych wątpliwości, żyjąc w przekonaniu, że ludzie się różnią i nie ma co dzielić włosa na czworo.

Zasada ograniczonego zaufania.

Nic mi tu nie pasuje tak bardzo, jak parafraza znanego cytatu „Wybaczcie jej, bo nie wie, co czyni”. Prawdopodobnie,  gdybym moją matczyną karierę zakończyła na potomku pierwszym, uznałabym, że absolutnie wszyscy lekarze są godni zaufania, godni polecenia i w ogóle super, a matkom, które diagnozują swoje dzieci przy pomocy doktora Google, należy odciąć Internet. Tak myślałam, dopóki na świat nie przyszła moja córka, która pozostając generalnie w granicach normy, budziła jednak moje wątpliwości na każdym kroku. Chodziłam nadal do tych samych lekarzy i czekałam. Czekałam, aż któryś z własnej woli spojrzy szerzej na moje dziecko. Nie tylko jako na obiekt do zaszczepienia lub wyleczenia z gorączki. Szanowałam ich wiedzę i doświadczenie. Gryzłam się język, kiedy do głowy przychodziły mi niemądre, według mnie, pytania. I nie stało się nic.

To nie jest kraj dr. House’a

Kiedy odważyłam się w końcu pytać, moje obawy były bagatelizowane lub stosowano znaną nam doskonale spychologię. Żaden z lekarzy nie był w stanie, nie miał chęci lub nie umiał wydać globalnej, spójnej diagnozy. Odbijałam się od jednej poradni do drugiej i dostawałam jedynie przypuszczenia, informacje szczątkowe. Wiecie, te z gatunku: „Badania wskazują to, ale przyczyną może być to, to i to. A może jeszcze coś innego. Raczej nic się nie zmieni. Może to pani jeszcze skonsultować z lekarzem kolejnej, kolejnej i kolejnej specjalizacji”. Nikt nic nie wie. Wszyscy wykonują tylko swoją pracę, w swojej wąskiej działce.

Jednak sprawdzać?

Cóż, trzeba się przyznać. Zaczęłam czytywać internetowe strony poświęcone medycynie. Także blogi, gdzie rodzice dzielą się swoimi doświadczeniami z innymi rodzicami. I wtedy oczom moim ukazał się ogrom klęski, jaki bywa udziałem niektórych z nas. Bezskutecznie szukających pomocy albo przynajmniej rzetelnej opinii na temat swego dziecka. Co prawda, nadal uważam, że z nagłymi atakami objawów chorobowych należy w pierwszej kolejności udać się do lekarza, a nie logować na parentingowym forum, niemniej jednak zrozumiałam, dlaczego jest w nas tyle wątpliwości.

Komu ufać?

Według mnie, nie możemy na stałe odwrócić się od lekarzy i służby zdrowia.  To jest bardzo niebezpieczny kierunek. Lekarze naprawdę są po to, by nam pomagać i nas leczyć. Oni są w tym kierunku wykształceni, mają doświadczenie, czasem po prostu gubi ich rutyna i przeciążenie obowiązkami. Przede wszystkim jednak to my znamy nasze dzieci najlepiej i to nam najłatwiej wyłapać niepokojące objawy. Dlatego moim zdaniem w pierwszej kolejności powinniśmy zaufać naszej intuicji. Nikt oprócz mnie i męża w ogóle nie zauważył niepokojących nas objawów. Ani lekarz, ani zaangażowana opiekunka w żłobku, ani nawet kochająca babcia czy ciocia. Dopóki dziecko nie stwarza problemów wychowawczych i mieści się w siatkach centylowych, nikt oprócz rodziców nie jest w stanie obserwować go na tyle bacznie i tak trzeźwym okiem, żeby zauważyć wszystko, co może niepokoić. I dopiero te nasze niepokoje muszą rozwiewać lekarze. Tutaj nie ma miejsca na strach przed zadawaniem pytań. Nie ma złych pytań, jeśli na sercu leży nam dobro naszych dzieci.

U mojej córki po dwóch latach życia i niezliczonych wizytach u lekarzy z różnymi dolegliwościami, udało się w końcu zdiagnozować globalną przyczynę tego stanu rzeczy.

Stwierdzono u niej obniżone napięcie mięśniowe oraz syndrom dziecka wiotkiego. Plus płynący z tej historii jest taki, że wreszcie trafiliśmy na lekarza, który połączył prawidłowo wszystkie nieswoiste objawy, wydał diagnozę i wskazał drogę postępowania. Nawet jeśli dokładna diagnostyka potrwa jeszcze trochę, wiemy przede wszystkim, w jakim kierunku iść oraz że… nie zwariowaliśmy, kiedy czuliśmy, że coś jest nie tak. A to już stwarza pewien komfort i daje nadzieję na przyszłość, prawda?

Kiedy jakiś czas temu zupełnym przypadkiem trafiłam w odmętach Internetu na zwiastun filmu „Tully” z Charlize Theron w roli głównej, wprost oniemiałam z zachwytu.

Sam zwiastun obejrzałam kilkukrotnie napawając się każdą sceną i beznadziejnie łudząc się, że może za którymś razem wyemitują odrobinę więcej. Film opowiada o życiu kobiety po trzydziestce, która właśnie po raz trzeci zostaje matką i w zamęcie dnia codziennego coraz bardziej wpada w podłe łapy chaosu. Wtedy z odsieczą przychodzi jej tytułowa Tully.

Od razu udostępniłam go także moim koleżankom- młodym matkom i… śmiem twierdzić, że każda znalazła w nim coś dla siebie. Później, w bezwarunkowym odruchu zwiastun wysłałam także mężowi i czekałam na jego reakcję. Czekałam, czekałam i nic…

Kiedy wieczorem mieliśmy okazję w końcu swobodnie porozmawiać, pełna nadziei zagaiłam go o film. Byłam przekonana, że już zarezerwował bilety i będę musiała film obejrzeć co najmniej dwukrotnie. Jakież było moje zdziwienie, kiedy na pytanie „i jak Ci się podobał zwiastun? Widziałeś?” (tu moje spojrzenie kota ze Shreka), odpowiedział….

….

WOLĘ NIE ROZMAWIAĆ NA TEN TEMAT…

….

Poczułam się, jakbym oberwała obuchem w łeb.

Bo jakże to tak? My, tak jednomyślni dotychczas, teraz tak się różnimy? Czyżby w nasze szeregi wdarła się jakaś odrębność do tego stopnia, aby tak odmiennie odebrać jeden krótki zwiastun? Jakże to tak? Przecież na pierwszy rzut oka widać, że to film o typowym małżeństwie, przedstawiający to wszystko, czego doświadczamy! Zmęczenie, znój, chaos i brud! Jak ktoś może nie chcieć przejrzeć się w tym lustrze obnażającym naszą prawdziwość i nasze słabości?

Zaryzykowałam kolejną próbę, bo czułam, że zwiastun wprowadził mego męża na zupełnie zaskakujące ścieżki przemyśleń egzystencjalnych i w zasadzie dalsza spokojna rozmowa może przede wszystkim wzbogacić mnie o nowe spojrzenie na świat. W związku z czym, zapytałam zwyczajnie:

DLACZEGO?

A on wtedy odpowiedział pytaniem na pytanie „Czy Ty sobie nie  możesz znaleźć jakichś lepszych wzorców? Znaleźć kobiet, które Cię zainspirują i pokażą, że można sobie radzić z tym macierzyństwem, być przy tym szczęśliwym i wyglądać ładnie? Dlaczego równać w dół i szukać usprawiedliwienia?”

I powiem Wam, że tak naprawdę wtedy dopiero zdałam sobie sprawę z tego, jak bardzo różnimy się pod kątem konstrukcji psychicznej. Cała ta scena rozgrywała się na wieczornym spacerze w lesie i mogłabym przysiąc, że czas się wówczas dla mnie zatrzymał. Mam wrażenie, że dłuższą chwilę stałam tak z rozdziawioną paszczą, niczym wnuczka  Elżbiety II na ślubie Harrego i Megan, i doznawałam iluminacji.

Zrozumiałam, że nie ma sensu ciągnąć męża na taki film, bo nigdy w życiu nie będzie w stanie odebrać go tak wielopłaszczyznowo jak kobieta, jak matka. Zrozumiałam, że w przeważającej mierze faceci oczekują czegoś zupełnie innego od filmu, na który się wybierają czy treści w internecie, które przeglądają w wolnych chwilach. Odkryłam na nowo prawdę starą jak świat, że choćby mój mąż był moim najlepszym przyjacielem (jak też jest w rzeczywistości), to różnimy się na tyle, że na niektórych płaszczyznach nigdy nie znajdziemy porozumienia.

Faceci to zadaniowcy

Mam wrażenie, że to jest w większości cecha nadrzędna ich płci. Oni wszystko rozpatrują w kategorii zależności: problem- plan- likwidacja problemu. Dla mojego męża pójście do kina na film pokazujący to, jak nie radzić sobie z życiową rolą, to jakaś totalna pomyłka. Gdyby był złośliwy, mógłby powiedzieć, że przecież to samo ma za darmo w domu. Oni chcą szukać inspiracji, dowodów, że uda się zmienić niesatysfakcjonujący stan rzeczy. „Jak coś Ci przeszkadza, to to zmień!”

Powiem Wam także, choć być może trudno to sobie wyobrazić, że ta rozmowa przebiegała w ogóle w atmosferze ogromnego szacunku i chęci zrozumienia drugiej strony. Dlatego, ja miałam także okazję wyjaśnić mu, dlaczego akurat na mnie zwiastun filmu „Tully” zrobił aż takie wrażenie. I mówiąc to, miałam ponownie wrażenie, że oto mówię głosem wielu kobiet mojego pokolenia i co więcej, to co mówię trafia do odbiorcy.

Odpowiedziałam mniej więcej tak: Według mnie kobiety potrzebują takich filmów, bo potrzebują wiedzieć, że nie muszą być superbohaterkami.

Bo ten przekaz, który na co dzień otrzymujemy z mediów, na każdym kroku wmawia nam, że jesteśmy niewystarczająco dobre. Niewystarczająco wysportowane, szczupłe, zorganizowane, opalone, umalowane, rozwijające pasje, uśmiechnięte do dzieci. Z każdej strony biją nas po oczach ikony, które teoretycznie robią to wszystko lepiej i sugerują, że jeśli się jeszcze bardziej postaramy, to nam też się uda. I mam wrażenie, że teraz my- matki XXI w. dorastamy do tego, aby rzucić tym wszystkim sloganom garstką śmiechu w twarz. Dorastamy do tego, aby oglądać, jak innym matkom się nie udaje i odnajdywać w tym sens i samą siebie. Dorastamy do tego, aby ktoś obnażył nasze niedostatki przed kamerą i pokazał, że te wszystkie niefortunne zdarzenia, które czyhają na nas za każdym rogiem, przytrafiają się wszystkim. Trzeba po prostu odnaleźć sens w tych małych, ważnych rzeczach, których doświadczamy na co dzień i znaleźć chwilę, żeby uświadomić sobie, że to jest właśnie to, czego pragnęliśmy. To właśnie jest życie.

Nie wiem, jak Was, ale mnie tutoriale o tym, jak ćwiczyć, żeby do lipca mieć płaski brzuch, wpędzają tylko w depresję. Pewnie dlatego heheszki Katarzyny Nosowskiej robią taką furorę w sieci. Tak trzymajcie Dziewczyny!